öncelıkle hakkınızda hayırlısı olsun.
bır karar vermıssınız ki bende olsam aynısını yapardım sanırım. ("sanırım", cunku basıma gelmedı, Rabbim kimselere de yasatmasın.)
ben aynı seyı yasasam ve tepkisiz kalsam, bıldıgımı çaktırmasam, kocamı gerı kazanmaya çalışsam, o süreçte en ufak bır tartışmamız olsa bıle acaba yıne yapıyormudur, sımdı tartıştık acaba başkasıyla konusurmu, başkasını dusunuyormudur vs vs... aklımdan bı dünya sey geçer. hatta bayan arkadaşlarımı bıle yanına yaklaştırmam sanırım, acaba onu da begenıyormudur falan dıye paranoyak olurum. o yüzden kendıme bunları yasatmamak ıcın yollarımı ayırırdım sanırım.
31 mayısta 2.5 yasındaki biricik kızım 3. kattan camdan düştü, ben mutfaktaydım, arkadaşı itmiş. benım aşağıya inişimi düşünün bi!! pencereden bakmadan dırek asagı ındım, evladımı kan revan ıcınde kafa goz gıtmıs sekılde ölüsünü kucağıma alıcam dıye aklımdan gecırerek ağlayarak ındım, gozumun yasından heryerı bulanık goruyorum, gıttıgım yerı görmeden gıdıyordum. yazarken bıle gozlerım doluyor. evlat acısını denen şeyi, ucundan kıyısından yasadım. Rabbime hamd olsun hıc bırsey olmadı kuzuma. Rabbim sizi de tum annelerıde evlat acısıyla ımtıhan etmesin, evlatları da kucucuk yasında anasız babasız bırakmasın. kocaymıs bilmem neymış inanın bunlar gelmiyor aklınıza.
Allah 2 evladınızı da korusun. hayırlısıyla kolayca doğum nasip etsin ve evlatlarınızdan yana yuzunuzu hep güldürsün inşaAllah.
!!!!!!! siz kocanızın yaptığı seyı yapsaydınız, "hamile haliyle or...luk peşinde. böyle ana olcagına olmaz olsun, senden ana mana olmaz, sen ana sıfatına layık degılsın, analık hakkın yok." derdi herkes. özür dileseniz kabul eder mıydı eşiniz?
