Evet arkadaşlar, derdim bu.Erkeklerin genel özelliği sanırım. Kendilerini kadınlar kadar iyi ıfade edemedikleri için hiç konusmamayı tercih ediyorlar galiba kriz durumlarında.
Cok şükür çok sık tartısmamızı gerektirecek bi evlılıgımız yok ama her evlilikte olduğu gibi konuşmak istediğim ufak tefek problemlerımız oluyor. Ama eşim direk kestirip atıp konuyu kapatıyor. Üff şimdi telefonda onu mu konuşacağız, yemek yerken onu mu konuşacagız, şimdi yatakta niye canımızı sıkıyorsun, dinleniyorum niye beni yoruyorsun, abartıyorsun konuşmak istemiyorum falan filan diye sürekli ağzıma tıkıyor. Kendimi ifade edemedıkce daha da büyüyor içimdeki hırs, öfke. Bunu ona düzgünce anlatmaya çalıştım ama anlatamıyorum. Defalarca konusmadıkca çözülmüyor problemler, Sadece üstünü kapatıyoruz başka zaman daha da büyüyerek yine karşımıza çıkabılır dedim. Ama bunu ifade etmeye çalışmam bile bir tartışma, huzur bozma çabası olarak geliyor ona.
Onun problem çözme anlayışı bi süre susalım, sonra sakalasıp, sarılıp öpüşüp hiç bi şey olmamış gibi normal hayatımıza gerı dönelim. Tamam ufak tefek şeyleri böyle unutup gidiyoruz ama ya büyük bi problemimiz olursa?Allahtan hiç büyük bir problem yaşamadık bu güne kadar çünkü yaşarsak eşim bu mantıktayken cozebılecegımızı hiç sanmıyorum. Hepsi bi yana ben bi kadınım, konuşmam lazım mutsuz oluyorum konuşamadığım susturuldugum zamanlarda. Nasıl anlatabilirim ben bunu eşime. Hepsi mi böyle bu erkeklerin?
