Eşim beni sevdiğini söylüyor. mutluyken aramız çok iyi ama en ufak bir sürtüşmede, "ben kendimi evliliğe hazır hissetmiyordum. annemgilin tutturmasıyla evlendik. gidip hepsiyle küsmek istiyorum." bir yıllık evliyiz. o 29 yaşında, ben 28 yaşındayım. yani öyle küçük yaşta da evlenmedik. üstelik çocukluktan beri birbirimizi tanıyorduk. görücü usuluyle evlendik ama nişanlıyken hep kunuşuyorduk, herşey yolunda gibi görünüyordu. ikimizde üniversite okumuş, mesleğimizi eline almış, yıllar ailelerimizden ayrı yaşamız(eğitim nedeniyle) kendimize güvenen insanlarız. hem bu devirde zorla evlendirilmek diye bir kaldığını sanmıyorum. bazen de "annemgile kızıyorum ama evlenmem için tutturmasalardı; biz birbirimizi bulamazdık" diyor.
Ayrıca ben biyolojik saatimden dolayı anne olmayı çok arzuluyorum. ama o bana "ben buna hazır değilim" diyor.
Bütün bu tavırları bana ve evliliğimize inanmadığını hissettiyor. çok kalbim kırılıyor. eğer ben tavır yaparsam 1-2 gün sonra hiçbirşey olmamış gibi davranıyor. eğer tavrımı koymazsam 1-2 saat sonra normale dönüyor. beni ne kadar incittiğini, neler hissettiğimi bilmesini istiyorum. ama o hiçbirşeyin farkında değil tek düşündüğü şey kendi duyguları kendi meseleleri. kendisi şuan depresyonda daha kötüsü her doktara gittiğinde doktor ilacının dozajını arttırıyor. hiç iyileşme belirtisi yok. hayatından bezmiş olabilir ama hayatının hıncını benden çıkarmaya hakkı yok.