Çok takmıyorum ben böyle şeyleri, içime değil, arkama atıyorum gidiyor. Eşim de anlayış gösterir bir iki söylenmeme, şakalaşırız. Ben onun ailesine saygılı davrandığım müddetçe takılmaz. Taksaydım, sinir küpü olurdum.
Bir akrabası var eşimin, yakınımızda oturuyor. Ben de şu sıralarda büyük temizlikteyim. Temizlikçi geliyor, beraber odaları yapıyoruz, duvar, dolap, kapı, pencere..tutturdu, o gelmesin ben geleyim. Bezi 1-2 sıkıp elime tutuşturacak, biliyorum. Zaten hasta, yapması da mümkün değil. Ama yok, illa konuşacak. Tatlı tatlı dinliyorum, yok, olmaz diyorum, bırakıyorum. Dolaplarımı boşalttıkça, işe yaramayanları çöpe atıyorum. Kapının önüne çıkarıp akşam atıyorum. Uğrar ayak üstü, o çöpleri illa bir karıştırır. Ya ne kadar ayıp aslında. Ben zaten gösteriyorum atmayacağım ama kullanmadığım şeyleri kullanır mısın diye. İşime yarasa bile, başkasının çöpü karıştırılmaz bence. Fakat üstüne gitsem, gereksiz yere benim canım sıkılacak. Sallıyorum, ben işime bakıyorum.
Böyle küçük şeylerle uğraşmayacak kadar değerli benim zamanım ve psikolojim.