Toplamda 3,5 yıllık beraberlik, 1,5 yıllık evlilik üzerine, yüzlerce kez git gel yaşamamızın sonunda fiziken ayrıldık. Evden taşınacak bir iki gün içinde.
Ben devam etsin diye başlarda çok uğraştım, kaç kez evi terkettim her seferinde gelip mutlu olacağız, ben değişeceğim vs diyerek beni ikna etti. Ama değişen hiçbirşey olmadı. Aslında bu sürede kendini ayrılığa hazırladığını psikolojik olarak ayrılıpa hazırlandığını farkettim.
Sorunumuz neydi…Biz beraber olmadan 2 yıl önce boşanmıştı, iki çocuğu var. Herşey normal görünüyordu boşanmasında. Ama biz beraber olmaya iyice de evlendikten sonra herşey tepetaklak oldu. Eski eşine vicdan yapmaya başladı saçma şekilde. Çocuklarla bir sorun yoktu. Ama eşine haksızlık yaptığını söylüyordusürekli, sürekli görüşmeler, mesajlaşmalar bu da beni çıldırtıyordu tabiki. 1,5 yıl bu lafları dinleyip şiddetli kavgalar ederek yaşadık. Bana sürekli surat asan adam oraya hediyeler alıyormuş meğer, yemeklere gidiyorlarmış sürekli ve bi kere de benden gizli iş seyahati diye onunla tatile gitmiş. Çocuk için diye düşünecekler olacaktır ama ben çocukla ilgili görüşmelerine hiçbirşey demedim zaten, sorun duygusal ve fiziksel ilişkileriydi.
En sonunda bayramda çocukları da alıp eski eşini de alıp tatile çıktı sonra da benim ailemin yanına gelecekti. Tatil boyunca beni aramadı, bayramda ailemi aramadı. Ben yokmuşum gibi davrandı orada. Tabi bu bardağı taşıran son damlaydı onlarca kavga ve hakaret sonrasında ayrılalım artık ben yapamıyorum dedim o da tamam dedi eski eşine döneceğini söyledi. Yani beni arama ben orada olacağım demek istedi. Tamam dedim artık yürümeyeceğini ben de biliyordum ama yine de kendimi bir mendil gibi atılmış hissediyorum. Sesimi çıkarmasam böyle sürebilirdi belki ama dayanamadım artık.
Muhtemelen olanları ve tahammül ettiklerimi anlatsam beni topa koyarlar burada ama sanırım yaş, toplum baskısı vs sebeplerle boşanamadım. O ise her seferinde her barışmamızda bir kaç zaman normal iyi davrandı ondan sonrasında ise yine eski haline döndü.
Bu evlilik ve ilişki beni harap etti, hem psikiyatrist hem de psikolog desteği alıyorum uzun süredir. 15 kg aldım, iş yerim kapandı işsizim. Ona en baştan böyle bir niyetin varsa hiç başlamayalım demiştim. Kaç kez ayrıldım sevgiliyken de hayır dedi herşey güzel olacak dedi …..
Olmadığı varken her kavgada her tartışmada bana ayrılalım dedi, kapı orada dedi, küfür kıyamet de cabası. Çocuk isteğimi en baştan söylemiştim tamam demişti ama evlendikten sonra çocuk istemiyorum dedi o da beni mahvetti. Sonuçta şu an elimde bir çocukla boşanmak daha zor olacaktı ama anne olma şansımı da kaybettim gibi birşey. Allah bilir tabi çocuğu Beren Allah neticede buna da inanıyorum.
Şimdi 42 yaşındayım, üniversite mezunuyum yüksek lisansım var ama 1 yıldır iş bulamıyorum işsizim, ailem destekçim ama uzakta yaşıyorlar, hayat elimden kaçıp gitmiş gibi hissediyorum. Nereden başlayacağımı ne yapacağımı hiç bilmiyorum.
İstisnalar kaideyi bozmaz ama evlenip boşanmış adamlardan uzak durulmalı diye düşünüyorum artık. Yönetici pozisyonunda çalışıyordum, girişken, akıllı, genel kültürü yüksek, dünyayı gezen bir kızdım bu ilişkiye başlarken. Evimi arabamı almıştım, çift haneli maaşım vardı. Yani mutluluk dışında hiçbir beklentim yoktu ondan.
Şimdi bitik durumdayım işsizlik bir tarafa özgüvenim yerle bir oldu. Pasif, bitik, işe yaramaz hissediyorum kendimi. Bir sürü ilaç kullanıyorum…
Yani zaman herşeyin ilacı muhakkak ama çok kötüyüm şu an.
