Çalıştığım yerde herkes birbirinin arkasından dedikodu yapıyor. (şaşırdık mı hayır.)
Muhabbetinin olmadığı insanların konuşması beni pek bağlamıyor ama daha kötüsü de varmış.
Beni asıl inciten eski arkadaşımın şuan düşmanım olması ve hala hazmedemediğim derece yanlış yaptığı halde
ne zaman karşılaşsak bir imada bulunması, yanına hoşlanmadığım insanları alıp güç taslamaya çalışması. benim anlaştığım insanları imkanını bulunca dolduruşa getirmesi. yani insanı irrite edebilecek ne varsa yapıyor kendisi, ben en çok geçerken atmaya çalıştığı laflara, hareketlerine takılıyorum son dönemlerde. ( evet çok komik çünkü 25 ve üzeri yaşlardayız)
Aylardır görmezden geliyorum, gördüğümde yok gibi davranıyorum falan ama bunu yaptıkça cevap veremediğimi, ürktüğümü düşünüyor olmalı ki her karşılaşma sonrası keyfine keyif ekleniyor. Bu kadar etkilenmemde bu konuda içimi tamamen dökemeyişim de etkili, malesef o dönemler oldukça saf davranıp çok masum görmüşüm kendisini. Ben kırmamaya çalıştıkça bir şey olsa da tartışma çıkarsam diye beklemiş ve buna hazırlıklı olduğu için de planı tek tek işlemiş geçmiş tarihte. sonradan dank edince içimde kalanları dökemedim, bayağı pasif davrandım anlayacağınız.
Her neyse, normal şartlarda çok basit bir olay evet, ama son dönemlerde istemsizce etkiliyor bu durum beni. Hiç etik değil ama ben de onu hassas noktalarından vursam, ona ayna tutsam nasıl olur acaba diye düşünürken buluyorum kendimi. Sonra ondan farkımın kalmayacağını düşünerek frenliyorum.
Sizce ayna tutmalı mı onun bu davranışlarına?
ayrıca kendisinin rahatsız olduğu fiziksel özelliklere ben sahip olsaydım muhtemelen bunları bile çoktan yüzüme vurmuştu.
