ahh canım bende 23 yaşındayım. annem babam ben ortaokuldayken boşandılar. keşke daha erken olsaydı.
anneme atılan dayakları, yaşadığımız korkuları, baskıları, hatırlamak istemediğim onca yılı yaşamadan boşansalardı.
üzülme canım. ben küçükken annem babam hiç ayrılamayacak sanırdım. o adamdan hiçbir zaman kurtulamayacağız
sanırdım. gerçekten ayrıldıklarını öğrendiğimde o kadar şok oldum ki, sanki dualarım, onca yıldır beklediğim şey
kabul olmuştu..
ve canım inan bana hiçkimsenin yaptığı kötülük yanına kar kalmıyor.
o şerrinden asla kurtulamayacağız sandığım, o kötülükleri yapan adam şimdi öyle bir halde ki..
yaşlandı, daha da yaşlanacak. ama ailesinden, en önemlisi evlatlarından uzakta bi başına..
hiçbir zaman yanında bir kızı olmayacak bundan böyle. nerde yaşasa, ne yapsa, kimle tanışsa
insanlar soracak, hastalandığında merak edecekler ailesi nerde, çocukları yok mu diye..
var çocuklarım, ama benle görüşmüyorlar. hele kızımı belki birdaha hiç göremeyeceğim diyecek mi,
diyebilecek mi?
yaaa, işte böylee....
o yüzden üzülme canım. sen gönlünü ferah tut. sabret.. sabrın sonu selamettir, inan bana..
(
