Bu aralar cok kötüyüm. Evlendim ve ailemden uzakta yasiyorum. Hic bir zaman genis bir cevrem olmadi, öyle kolaylikla arkadaslik kurabilen biri de degilim. Tasindigim yere alisamadim ve galiba hic bir zaman da alisamayacagim, suan öyle hissediyorum. Bazi günler evlenip uzaga gittigim icin kendime cok kiziyorum. Ailemi, büyüdügüm ve tanidigim yerleri cok özlüyorum. Henüz calismiyorum ama basvuru yaptim, belki o zaman durumlar degisir?
Esimi cok seviyorum, ilgi gösteren biridir de ama bazen yetmiyor gibi iste. Aileme yakin olsam, canim sıkıldıkca onlara gitsem diye düsünüyorum hep. En kötüsü de esimle tartistigim zaman oluyor; kendimi su kocaman dünyada o kadar yalniz hissediyorum ki. Sizce gececek mi? Bu durumu nasil düzeltebilirim?
Esimi cok seviyorum, ilgi gösteren biridir de ama bazen yetmiyor gibi iste. Aileme yakin olsam, canim sıkıldıkca onlara gitsem diye düsünüyorum hep. En kötüsü de esimle tartistigim zaman oluyor; kendimi su kocaman dünyada o kadar yalniz hissediyorum ki. Sizce gececek mi? Bu durumu nasil düzeltebilirim?
her şey geçiyor merak etmeyin alışmak uzun sürüyor ama kendi kendinize yettiğinizi anladığınızda tüm olumsuzluklar son buluyor 
Sizin ne kadar sürdü alışmanız neler yaptınız.
