- 24 Eylül 2013
- 3.112
- 946
- 198
- 35
3 yıl süren yanlış bir birlikteliğin içindeydim..Çok zor oldu ama ayrıldım.Meğerse merhamet duygusuyla bağımlıymışım ona..son 1 yıl olmayacağını bile bile devam ettim üstelik..Sinirlendiğinde hakaret edip ona buna küfredip sonra pişman oluyordu.Benimde bu kötü huyum var kabul et diyor düşünün..Yarın öbür gün o sinir halinde dayak yemeyeceğim ne malum?Ne değişir artık?arkadaş kalalım demişti son bi umut.ama olmayacağını söyledim.
Ben bu geçen sürede evlilik görüşmesi yapmak isteyenlere asla olumlu bakmadım.onunla olmayacağını bildiğim halde sanki başkasıyla konuşsam ona ihanet olacakmış gibi hissederdim..Şimdi imkansız dediğim şey gerçek oldu sanki biri kalbimden ben bilmeden onu silip atmış.her küfründe..her bağırmasında soğumuşum ondan.ve birgün..Unutmak zorunda olduğumu anladığım an.sanırım başardım.
Birgün bana ''- şimdi benimle görüşmeseydin belkide evlenmiştin çocuğun olmuştu.o kadar kişiyi reddettin.aslında haklısın benden adam olmaz'' deyişini unutmuyorum.
İşin kötü tarafı ise yaşım 27 olmak üzere. .çevremden evlilik baskısı var.annem herkese hayır dememden şüpheli.soğuk ve mesafelidir annem ona hiçbirşeyimi anlatmam..
Yeni bir insanı tanımaya mecalim yok.bi yandanda yaşın geçiyor bak diye imada bulunanlara kızıyorum.
Görücü usulünü çok saçma bulurdum eskiden..Yoksa sonunda insan buna mecburmu kalıyor? Hiç tanımadığın insanla ne konuşursun ne anlatırsın..gidip o masada sözleşme şartlarını konuşur gibimi oluyor..Benim durumumu yaşayanlar varmı aranızda?evlenen arkadaşların imalı bakışlarla darısı başına saçmalığındanda bıktım ayrıca.Kimse kimsenin iç yüzünü neler yaşadığını bilmiyor..
Sizce benim biriyle görücü usulü tanışmam mantıklımı?yoksa zamanamı bırakmalıyım..
Ben bu geçen sürede evlilik görüşmesi yapmak isteyenlere asla olumlu bakmadım.onunla olmayacağını bildiğim halde sanki başkasıyla konuşsam ona ihanet olacakmış gibi hissederdim..Şimdi imkansız dediğim şey gerçek oldu sanki biri kalbimden ben bilmeden onu silip atmış.her küfründe..her bağırmasında soğumuşum ondan.ve birgün..Unutmak zorunda olduğumu anladığım an.sanırım başardım.
Birgün bana ''- şimdi benimle görüşmeseydin belkide evlenmiştin çocuğun olmuştu.o kadar kişiyi reddettin.aslında haklısın benden adam olmaz'' deyişini unutmuyorum.
İşin kötü tarafı ise yaşım 27 olmak üzere. .çevremden evlilik baskısı var.annem herkese hayır dememden şüpheli.soğuk ve mesafelidir annem ona hiçbirşeyimi anlatmam..
Yeni bir insanı tanımaya mecalim yok.bi yandanda yaşın geçiyor bak diye imada bulunanlara kızıyorum.
Görücü usulünü çok saçma bulurdum eskiden..Yoksa sonunda insan buna mecburmu kalıyor? Hiç tanımadığın insanla ne konuşursun ne anlatırsın..gidip o masada sözleşme şartlarını konuşur gibimi oluyor..Benim durumumu yaşayanlar varmı aranızda?evlenen arkadaşların imalı bakışlarla darısı başına saçmalığındanda bıktım ayrıca.Kimse kimsenin iç yüzünü neler yaşadığını bilmiyor..
Sizce benim biriyle görücü usulü tanışmam mantıklımı?yoksa zamanamı bırakmalıyım..
Birincisi yaşınız geç değil aksine bana göre erken :) Ben 30umda evlendim. İkincisi görücü usulü dediğiniz eskisi gibi değil ki artık. Oturur konuşursunuz, biraz beğenirseniz tekrar buluşursunuz ta ki aklınıza yatana kadar. Acele ettiren olacak olursa görüşmezsiniz olur biter. Aşksız, duygusuz evlilik demek değil ki bu. Aksine ailelerin onay verdiği, birbiri için olumlu düşündüğü için +1 başlarsınız bu sürece. Acele etmeyin ama tanışıp görüşmekten zarar gelmez.
