4 yılımı doldurmak üzereyim evliliğimde...Ben çok yorulduğumu hissediyorum artık.2 buçuk yaşında bir kızım var.Ölçüyorum,tartıyorum ve benim dünyam tamamen kızımın üzerine kurulu artık...Eşim hiç bir hayalimde,hiç bir planımda yok....Çok acı...Mutsuzum...Hani insanın içi acırmış derlerdi ya,gerçekten içim çok acıyor...
Çok üzdü beni...Çok yaraladı...Aşağıladı çoğu zaman ve hep ailesi yüzünden yaptı bunları.Etrafımdakiler gıptayla bakarken bana,o hep yerin dibine soktu.Yediremiyorum kendime,suçsuzken suçlandım hep.Fesat oldum onun gözünde.Hep bendeydi sorun.
Ailem benim mutsuz olduğumu hissetmesin diye uğraşıyorum hep...Yeteri kadar üzdüm zaten onları.Düşündükleri gibi bi eğitim hayatım olmadı.İstedikleri gibi bir evliliğimde...Buna rağmen hep arkamda ve destektiler.Allah onları başımdan eksik etmesin.Şimdi yeni kararlar almak istiyorum hayatımda ama yine üzeceğim onları biliyorum.
Eşimle hiç bir paylaşımımız kalmadı.Asla konuşamıyoruz.Beraber güldüğümüz şeyler çok az.Cinsellik minimumda.Artık evlilikten ziyade,alışkanlık galiba yaşadıklarımız.Mutsuzum.Bir an önce bitirmem gerekiyor kafamda bazı şeyleri.Bunu yapacak cesareti toplayamıyorum.
Eşime göre her şey normal.Eviyle ve kızıyla ilgileniyor evet.İnkar edemem.Ben abartıyorum ama ona göre hep.Şimdi arkamda olduğunu söylüyor her konuda,ezdim seni,ezdirdim de farkındayım diyor...Ama ben o kadar incilmişim ki,bunları duymamın hiç bir anlamı yok artık....
Bazen uyurken uzun uzun izliyorum onu.O an öyle bi duygu kaplıyor ki içimi....Nefret desem nefret değil,sevgi desem sevgi değil...Çok üzülüyorum,acıma kaplıyor içimi...Bunun nedeni ne sizce ? Evet acıyorum ona ama neden bilmiyorum.
İnanılmaz bir boşluk içindeyim...Duygusal anlamda çöktüm...Hani eşlerini aldatan kadınları hep aşağılar,hep kızarız ya ; Allah kimseye böyle bir hata yaptırmasın ama ben galiba şimdi anlayabiliyorum onları...Duygusal boşluk dedikleri çok kötü bir şeymiş.
Ne yapacağımı bilmiyorum.Boşanmak istiyorum galiba ama kafamı toparlayamıyorum.Sonrası korkutuyor beni düşününce....Çok kötüyüm
Çok üzdü beni...Çok yaraladı...Aşağıladı çoğu zaman ve hep ailesi yüzünden yaptı bunları.Etrafımdakiler gıptayla bakarken bana,o hep yerin dibine soktu.Yediremiyorum kendime,suçsuzken suçlandım hep.Fesat oldum onun gözünde.Hep bendeydi sorun.
Ailem benim mutsuz olduğumu hissetmesin diye uğraşıyorum hep...Yeteri kadar üzdüm zaten onları.Düşündükleri gibi bi eğitim hayatım olmadı.İstedikleri gibi bir evliliğimde...Buna rağmen hep arkamda ve destektiler.Allah onları başımdan eksik etmesin.Şimdi yeni kararlar almak istiyorum hayatımda ama yine üzeceğim onları biliyorum.
Eşimle hiç bir paylaşımımız kalmadı.Asla konuşamıyoruz.Beraber güldüğümüz şeyler çok az.Cinsellik minimumda.Artık evlilikten ziyade,alışkanlık galiba yaşadıklarımız.Mutsuzum.Bir an önce bitirmem gerekiyor kafamda bazı şeyleri.Bunu yapacak cesareti toplayamıyorum.
Eşime göre her şey normal.Eviyle ve kızıyla ilgileniyor evet.İnkar edemem.Ben abartıyorum ama ona göre hep.Şimdi arkamda olduğunu söylüyor her konuda,ezdim seni,ezdirdim de farkındayım diyor...Ama ben o kadar incilmişim ki,bunları duymamın hiç bir anlamı yok artık....
Bazen uyurken uzun uzun izliyorum onu.O an öyle bi duygu kaplıyor ki içimi....Nefret desem nefret değil,sevgi desem sevgi değil...Çok üzülüyorum,acıma kaplıyor içimi...Bunun nedeni ne sizce ? Evet acıyorum ona ama neden bilmiyorum.
İnanılmaz bir boşluk içindeyim...Duygusal anlamda çöktüm...Hani eşlerini aldatan kadınları hep aşağılar,hep kızarız ya ; Allah kimseye böyle bir hata yaptırmasın ama ben galiba şimdi anlayabiliyorum onları...Duygusal boşluk dedikleri çok kötü bir şeymiş.
Ne yapacağımı bilmiyorum.Boşanmak istiyorum galiba ama kafamı toparlayamıyorum.Sonrası korkutuyor beni düşününce....Çok kötüyüm
(
