Hamileyim, ilk öğrendim çok sevindim. Allah sağlıkla nasip etsin bana hala mutluyum. Ama mide bulantıları yemek yiyememe halsizlik iştahsızlık derken bunaldım. Korkuyorum haşa böyle derken ona zarar gelmesin. Yakinlarimla görüşmek de içimden gelmiyor. Anneme tahammülum yok, kardeşlerime oturup konuşasim gelmiyor. Tek tük arkadaşlarıma dedim hamileyim diye heyecanım ortak olunsun, düşünceli davranışlar görürüm belki diye de içimden geçti. Kimseden düşünceli davranış vs ilgi alaka görmüyorum. Bazılarının işi gücü var tamam. Yalnız hissediyorum kendimi ama bir yandan da yalnızlığı bazı yönlerden ben seçiyorum sanırım. Şu dönemde kimsenin kayınvalide derdi, yok eşiyle olan kavgası vs bir dinleyesim yok ki anlatamam. Eşim her dediğimi yapar yanımda olur yemek yapar falan ama illa onunda arkadaşlarına ihtiyacı var bir kaç saatliğine dışarı çıkıyor çıksin da zaten. Ben arkadaş vs çevre anlamında kendimi yalnız hissediyorum. Böyle olunca da gergin huysuz yüzü gülmeyen biri haline geliyorum. Hem birilerine ihtiyaç duyuyorum hem de çokta canım çekmiyor kimseyi.. ben ne yaşıyorum bilmiyorum.