Çok Şükür binlerce şükür hamileyim ama sanki hayal ettiğim gibi ilerlemiyor birşeyler. Eşim sorumluluk görev ev işleri gerekirse yemek herşey maddi manevi yanımda sağ olsun. Bazen psikoloji ilgi vs anlamakta zorluk çekiyor o kadar hakkını yiyemem.. Yakında doğum yapcam eşimin ailesi ile sorunum yok ama onlardan önce kendi ailemden bir sahipleniş bekliyor insan. Ağaç kabuğundan çıkmadım ki. Maddi manevi yanımda eşimin ailesi oluyor çocuk için şimdiden hediye yaptırıp verdiler mesela kendi anneme bakıyorum hevesli sözde lafta bana yalan gibi geliyor. Bu zamana kadar hep hastanede doğum esnasında karı koca basimizin çaresine bakarız dedim ama bir tane kadın lazım sanırım hastanede ve bu kendi ailemden olsun istedim. Aileden birine teklif ettim bu zamana kadar ben gelirim ederim ağzından duymamıştım. Daha çok yaparsınız ya ben küçücük yasimda yaptıysam siz de bu yaşta yaparsınız abartılacak birşey yok derdi. Gittim bunlara rağmen teklif ettim eğer kadın bir refakatçi lazım olursa sen gelir misin en fazla 1-2 gün dedim. Hastalık vs birşey olmazsa gelirim dedi ama bir heves bir heyecan istek hissedemedim. Sonra ki günlerde de pişman oldum dediğime. Sorduğum kişi de birinci derece yakınım ailemden. Annemle konuşuyorum gelecekmiş o aileden biri diye yok o gelemez nasıl gelsin çalışıyor dedi. Alındım belli etmedim. İzin alabilir ama dedim sustum. En kötü sen gelirsin anne dedim ablan gelir gibi birşey dedi. Gene kırıldım. Ne bir yelek örer annem bilmezde zaten ormeyi, ne bir hediye aldi. Doğumdan sonra vereceği bir gram altın var onu biliyorum dedi bana. Ama ne bileyim ya kendimi yalnız hissediyorum. Mutsuzum.. doğru düzgün dost diyeceğim heyecan paylaşacağım arkadaşım da yok. Var sanıyordum ama herkes kendi cikarinda bir iyilik yaptım en son dostum dediğim birine nankorlugü ile karşılaştım. Kısaca kendi tarafimdan kimsem yok ve bu kadar insan arayacağımi bilmezdim. İhtiyacım var ama heves kırıklığı soğuma da var şu saatten sonra onlara karşı hayal kırıklığım geçmez eskisi gibi olamam. Yani gelip heyecanla birşeyler yapmaya çalışsalar bile sanki şu an iş işten geçti gibi. Allah güç kuvvet psikolojik sağlamlık versin de depresyondan çıkayım kendi işlerime aileme yeteyim istiyorum. Evde ruh gibi dolaşan, ağlak, mutsuz gergin benden sıkıldım ve eşime böyle görünmekten de rahatsız olmaya başladım. Derdimi anlatacak kimsem yok. Eşime ailemden yana şunlari hissediyorum demek istemiyorum utanıyorum. O da farkında ve sizinkiler gelir mi hastaneye kalmaya pek sanmıyorum demişti konulardan bahsederken. Bende tabiki gelir işten izin alır dedim. Pek güvenemiyorum sen bizden birini seç dediğinde dik durdum hayır gelirler dedim ama çok haklıydı:) ayıp olmasın diye gelecekse gelecek işte o teklif ettiğim kişi. Ama bir bahane sunup gerek yok ya gelme demeyi düşünüyorum o ailemden birine de artık