Geçmişi Aklına Gelmeyen Var mı?

Ara ara geçmişe takılır kalırım. Bu ara yine o hallerdeyim. Mutsuz anlatı hatırladıkça mutlu olamıyorum. Hiçbir şeyden keyif almıyorum. Anksiyete depreşiyor. Ben yaşadım çocuğum yaşamasın diyorum fakat düşündükçe kendi çocuğuma bana yaklaşıldığı yaklaşıyorum. Sonra pişman oluyorum. Ben bu durumu nasıl çözeceğim? EMDR önerir misiniz?
Daha açık yazayım. Bu ara "Masumlar Apartmanı" dizisi ilgimi çekti. YouTube'dan bakayım dedim. Ben de uzun zaman alt ıslatma sorunuyla cebelleştim. Lise bitene kadar devam etti. Çok doktorlara gittik. Fiziksel sorun yok, dendi. Psikolojik neden neydi acaba?diye kafa yoruyorum. Bunu yaşamam gerekiyormuş yaşadım deyip bir kenarda bırakamıyorum. Ben kendimi hiç sevmedim. Hala sevdiğimi söyleyemem. Sadece ezdirmemeyi öğrendim. Taa üniversiteliyken öğrendim. Kendimi sevmediğim için çevremdekileri sevmeyi de bilmiyorum açıkçası. Çocuğumu kendime benzetmekten korkuyorum. Benim içimde sevgi yok, merhamet yok. Ben bunları hep çevremden duydum. Hala duyuyorum. Ben merhametli, iyi, her şeyini paylaşan, herkesin istediğini yapan biri olamam artık. Yine herkesin alay ettiği, ezilen kişi olurum. Şimdi kimse böyle davranmaz. Çocuğuma sevgili merhametli olmak istiyorum. Çünkü çocuk rol model alır, ne görürse onu yapar. Her şeye herkese en kötüsü kendine kızgın büyümesin istiyorum. Ben hep kendime çevreme kızdım. Şimdi de ona kızıyorum. 3 yaşında çocuğa kızılır mı! Benim gibi olmasın dedikçe kendi çocukluğumda ki çocuğu yetiştiriyorum sanırım. Bu düşüncelerden nasıl kurtulurum?

Birilerine kızmak yerine affedici olun. Önce kendinizi sevin. Degerli olduğunuzu unutmayın. Hala hayattayiz ve bir şeyleri değiştirmek mümkün. Bir başkasında kızdığınız şeyler neler? Mesela bir hareketine mi kızıyorsunuz ya da söze? Daha ılımlı olmaya çalışın. Karşı tarafla empati kurun. Biraz acimasizlik hissettim. Ben kendimi sevmedim, sevgi yok, merhamet yok derken. Ozellikle kendinize karsi oldukca yargilayici, suclayici buldum. Once insan kendini sevmeli, deger vermeli ki sonra bir baskasini sevebilsin. Yolda gördüğünüz bir kediye bile şevkat duymaz misiniz? Bi başını oksamayı deneyin. Hayata farklı bir pencereden bakmayı..

EMDR işe yarar mı bilemiyorum ama fikri bile güzel geliyor. Hafızanızdaki o acı veren anıların artık sizin için hiçbir şey ifade etmemesi fikri bile güzel ne yalan söyleyeyim.

Geçmişe takılmak insanı depresyona sürüklüyor. Keşke şöyle yapsaydım, böyle yapsaydım veya yapmasaydım...Bunların sonu yok. Çocuk hayatınızın tek amacı olmamalı elbette ama bir önceliğiniz olduğu da kesin.Sevmek zamanla öğreniliyor. Siz de bu duyguyu onunla öğrenebilirsiniz.

Baştan başlamak, bir şeyleri bu yaşta öğrenmek zor gelebilir. Bana da geliyor.Ama geç kalmış değiliz.Sevmeyi de sevilmeyi de hak ediyorsunuz her insan gibi. Bu kadar acımasız olmayın kendinize.