Üniversitedeyken bi erkek arkadaşım olmuştu. 2,5 yıl sevgili kalmıştık. Üniversite hayatımın çoğu onla geçti yani. Sonra birbirimiz için doğru kişi olmadığımızı söyleyerek o ayrılmak istedi.
Dün akşam bilgisayarda bir şey ararken tesadüfen eski fotoğraflara denk geldim. Sevgili olduğumuz fotoğrafları sileli çok oldu tabi. Ama bunlar, beraber yurtdışında katıldığımız bi projenin fotoğrafları. Bu yarışmaya benim vesilemle katıldı. Onun daha çok ilgisini çeken bir konuydu. Kişi sayısı kısıtlıydı, ben hatta onun önünü açmak için kendi hakkımı ona verebilirdim. O başarılı olsun mutlu olsun diye. Neyse beraber gittik ama o orada çevre yapmaktan benimle ilgilenmedi. Şu an o yarışmanın konusu olan bi alanda çalışıyor. İnternetteki CV’sinde o proje de yazıyor. Ama katılımcı listesinde benim adım bile yok.
Ben erasmustayken o Türkiye’de beni aldatmış. Boyutunu bilmiyorum. Bunu ben öğrenip kendisine söyledim. Kabul etti, ama ben de devam etmeyi kabul ettim. Neden bu kadar aptalca davrandım bilmiyorum.
26 yaşındayım. Arkadaşlarım nişanlanıyor, evleniyor, hayatlarında birileri var. Çoğu üniversiteden. Ben şu an yalnızım, karşıma birileri de çıkmıyor. En güzel yıllarımı aptal gibi geçirdiğimi hatırladım dün akşam. Ayrılalı bile 5 sene oldu ama ben ayrıldığıma değil, zamanımı boşa harcağıma üzülüyorum hala. Uzun oldu, paylaşmak istedim. Teşekkür ederim.
Dün akşam bilgisayarda bir şey ararken tesadüfen eski fotoğraflara denk geldim. Sevgili olduğumuz fotoğrafları sileli çok oldu tabi. Ama bunlar, beraber yurtdışında katıldığımız bi projenin fotoğrafları. Bu yarışmaya benim vesilemle katıldı. Onun daha çok ilgisini çeken bir konuydu. Kişi sayısı kısıtlıydı, ben hatta onun önünü açmak için kendi hakkımı ona verebilirdim. O başarılı olsun mutlu olsun diye. Neyse beraber gittik ama o orada çevre yapmaktan benimle ilgilenmedi. Şu an o yarışmanın konusu olan bi alanda çalışıyor. İnternetteki CV’sinde o proje de yazıyor. Ama katılımcı listesinde benim adım bile yok.
Ben erasmustayken o Türkiye’de beni aldatmış. Boyutunu bilmiyorum. Bunu ben öğrenip kendisine söyledim. Kabul etti, ama ben de devam etmeyi kabul ettim. Neden bu kadar aptalca davrandım bilmiyorum.
26 yaşındayım. Arkadaşlarım nişanlanıyor, evleniyor, hayatlarında birileri var. Çoğu üniversiteden. Ben şu an yalnızım, karşıma birileri de çıkmıyor. En güzel yıllarımı aptal gibi geçirdiğimi hatırladım dün akşam. Ayrılalı bile 5 sene oldu ama ben ayrıldığıma değil, zamanımı boşa harcağıma üzülüyorum hala. Uzun oldu, paylaşmak istedim. Teşekkür ederim.