Geçmişteki şerefsizler yüzünden evlenememek, yuva kuramamak :(

canimaciyor .!.:

Merhaba bayanlar. 31 yaşında bekar çalışan bayanım. Başlıkta da okuduğunuz gibi yuva kurmak aile kurmak istiyorum. Ama olmuyor. Yıllar önce bir nişanlım vardı.23 yaşımda parmağıma nişan taktı. Ona güvenmiştim bana sahip çıkacak demiştim. Çok emek verdim. Parasızdı para verdim. İşsizdi işe sokturdum tanıdık aracılığıyla. Ama biti kanlanınca canımı acıttı. İşyerinde bulduğu kızla beni aldattı. Ben ayrılmak isteyince de "ben erkeğim yaparım ama sen ayrılamazsın" diye bana şiddet uyguladı. Yetmedi iftira attı. Neyse ayrıldım ama yıllarımı yedi. En taze senelerim gitti. Ayrıldıktan bir süre sonra karşıma biri çıktı, aşık oldum aşkımı söyledim. Adam bana umut verip durdu,bir ileri iki geri, benle kedi-fare oyunu oynadı resmen. Aramızda ilişkiye dönüşen birşey olmadı ama adam benim dengemi bozdu, hasta oldum acıdan.

Ve yaşım geldi 31'e. Çok istiyorum ailem olsun, yuvam olsun çok istiyorum aile kurmayı. Ama beceremiyorum birşeyleri. 23'lü yaşlarımda böyle değildim ben. Çok neşeliydim, enerjiktim, neşeliydim. Ama şimdi öyle değilim, bir durgunluk çökmüş üstüme, basit flört bile beni korkutuyor. Geçici bir süreliğine başka bir yerde çalışıyorum. Bir çocukla tanıştım burda, benden hoşlandığını ima eden hareketler yaptı. Devamlı arıyor soruyordu. Ama ben beceremedim. Kaçtım. Aslında ben de çok hoşlandım ondan, öyle böyle değil, yaşlarımız eğitimimiz herşeyimiz uyuyor. Ama neden bilmiyorum onla karşılaştığımızda kafamı geri çeviriyorum, görmemiş gibi yapıyorum. Elimde değil böyle davranıyorum. Sonuç olarak çocuk artık beni aramıyor. Ya ben korkuyorum sanırım, geçmişteki şerefsizler yüzünden korkuyorum, yine aynı acıları yaşamaktan, yine kedi-fare oyunu gibi oynanmaktan korkuyorum ve korkularım uğruna belki de mutlu yuva kurma şansını tepiyorum galiba. Ama güvenemiyorum kızlar. Ama böyle giderse yalnız ölmekten de korkuyorum. Allah aşkına birşey söyleyin bana.

Genişletmek için tıkla...

canimaciyor .!.:

Merhaba bayanlar. 31 yaşında bekar çalışan bayanım. Başlıkta da okuduğunuz gibi yuva kurmak aile kurmak istiyorum. Ama olmuyor. Yıllar önce bir nişanlım vardı.23 yaşımda parmağıma nişan taktı. Ona güvenmiştim bana sahip çıkacak demiştim. Çok emek verdim. Parasızdı para verdim. İşsizdi işe sokturdum tanıdık aracılığıyla. Ama biti kanlanınca canımı acıttı. İşyerinde bulduğu kızla beni aldattı. Ben ayrılmak isteyince de "ben erkeğim yaparım ama sen ayrılamazsın" diye bana şiddet uyguladı. Yetmedi iftira attı. Neyse ayrıldım ama yıllarımı yedi. En taze senelerim gitti. Ayrıldıktan bir süre sonra karşıma biri çıktı, aşık oldum aşkımı söyledim. Adam bana umut verip durdu,bir ileri iki geri, benle kedi-fare oyunu oynadı resmen. Aramızda ilişkiye dönüşen birşey olmadı ama adam benim dengemi bozdu, hasta oldum acıdan.

Ve yaşım geldi 31'e. Çok istiyorum ailem olsun, yuvam olsun çok istiyorum aile kurmayı. Ama beceremiyorum birşeyleri. 23'lü yaşlarımda böyle değildim ben. Çok neşeliydim, enerjiktim, neşeliydim. Ama şimdi öyle değilim, bir durgunluk çökmüş üstüme, basit flört bile beni korkutuyor. Geçici bir süreliğine başka bir yerde çalışıyorum. Bir çocukla tanıştım burda, benden hoşlandığını ima eden hareketler yaptı. Devamlı arıyor soruyordu. Ama ben beceremedim. Kaçtım. Aslında ben de çok hoşlandım ondan, öyle böyle değil, yaşlarımız eğitimimiz herşeyimiz uyuyor. Ama neden bilmiyorum onla karşılaştığımızda kafamı geri çeviriyorum, görmemiş gibi yapıyorum. Elimde değil böyle davranıyorum. Sonuç olarak çocuk artık beni aramıyor. Ya ben korkuyorum sanırım, geçmişteki şerefsizler yüzünden korkuyorum, yine aynı acıları yaşamaktan, yine kedi-fare oyunu gibi oynanmaktan korkuyorum ve korkularım uğruna belki de mutlu yuva kurma şansını tepiyorum galiba. Ama güvenemiyorum kızlar. Ama böyle giderse yalnız ölmekten de korkuyorum. Allah aşkına birşey söyleyin bana.

Genişletmek için tıkla...

canimaciyor .!.:

Merhaba bayanlar. 31 yaşında bekar çalışan bayanım. Başlıkta da okuduğunuz gibi yuva kurmak aile kurmak istiyorum. Ama olmuyor. Yıllar önce bir nişanlım vardı.23 yaşımda parmağıma nişan taktı. Ona güvenmiştim bana sahip çıkacak demiştim. Çok emek verdim. Parasızdı para verdim. İşsizdi işe sokturdum tanıdık aracılığıyla. Ama biti kanlanınca canımı acıttı. İşyerinde bulduğu kızla beni aldattı. Ben ayrılmak isteyince de "ben erkeğim yaparım ama sen ayrılamazsın" diye bana şiddet uyguladı. Yetmedi iftira attı. Neyse ayrıldım ama yıllarımı yedi. En taze senelerim gitti. Ayrıldıktan bir süre sonra karşıma biri çıktı, aşık oldum aşkımı söyledim. Adam bana umut verip durdu,bir ileri iki geri, benle kedi-fare oyunu oynadı resmen. Aramızda ilişkiye dönüşen birşey olmadı ama adam benim dengemi bozdu, hasta oldum acıdan.

Ve yaşım geldi 31'e. Çok istiyorum ailem olsun, yuvam olsun çok istiyorum aile kurmayı. Ama beceremiyorum birşeyleri. 23'lü yaşlarımda böyle değildim ben. Çok neşeliydim, enerjiktim, neşeliydim. Ama şimdi öyle değilim, bir durgunluk çökmüş üstüme, basit flört bile beni korkutuyor. Geçici bir süreliğine başka bir yerde çalışıyorum. Bir çocukla tanıştım burda, benden hoşlandığını ima eden hareketler yaptı. Devamlı arıyor soruyordu. Ama ben beceremedim. Kaçtım. Aslında ben de çok hoşlandım ondan, öyle böyle değil, yaşlarımız eğitimimiz herşeyimiz uyuyor. Ama neden bilmiyorum onla karşılaştığımızda kafamı geri çeviriyorum, görmemiş gibi yapıyorum. Elimde değil böyle davranıyorum. Sonuç olarak çocuk artık beni aramıyor. Ya ben korkuyorum sanırım, geçmişteki şerefsizler yüzünden korkuyorum, yine aynı acıları yaşamaktan, yine kedi-fare oyunu gibi oynanmaktan korkuyorum ve korkularım uğruna belki de mutlu yuva kurma şansını tepiyorum galiba. Ama güvenemiyorum kızlar. Ama böyle giderse yalnız ölmekten de korkuyorum. Allah aşkına birşey söyleyin bana.

Genişletmek için tıkla...

canimaciyor .!.:

Merhaba bayanlar. 31 yaşında bekar çalışan bayanım. Başlıkta da okuduğunuz gibi yuva kurmak aile kurmak istiyorum. Ama olmuyor. Yıllar önce bir nişanlım vardı.23 yaşımda parmağıma nişan taktı. Ona güvenmiştim bana sahip çıkacak demiştim. Çok emek verdim. Parasızdı para verdim. İşsizdi işe sokturdum tanıdık aracılığıyla. Ama biti kanlanınca canımı acıttı. İşyerinde bulduğu kızla beni aldattı. Ben ayrılmak isteyince de "ben erkeğim yaparım ama sen ayrılamazsın" diye bana şiddet uyguladı. Yetmedi iftira attı. Neyse ayrıldım ama yıllarımı yedi. En taze senelerim gitti. Ayrıldıktan bir süre sonra karşıma biri çıktı, aşık oldum aşkımı söyledim. Adam bana umut verip durdu,bir ileri iki geri, benle kedi-fare oyunu oynadı resmen. Aramızda ilişkiye dönüşen birşey olmadı ama adam benim dengemi bozdu, hasta oldum acıdan.

Ve yaşım geldi 31'e. Çok istiyorum ailem olsun, yuvam olsun çok istiyorum aile kurmayı. Ama beceremiyorum birşeyleri. 23'lü yaşlarımda böyle değildim ben. Çok neşeliydim, enerjiktim, neşeliydim. Ama şimdi öyle değilim, bir durgunluk çökmüş üstüme, basit flört bile beni korkutuyor. Geçici bir süreliğine başka bir yerde çalışıyorum. Bir çocukla tanıştım burda, benden hoşlandığını ima eden hareketler yaptı. Devamlı arıyor soruyordu. Ama ben beceremedim. Kaçtım. Aslında ben de çok hoşlandım ondan, öyle böyle değil, yaşlarımız eğitimimiz herşeyimiz uyuyor. Ama neden bilmiyorum onla karşılaştığımızda kafamı geri çeviriyorum, görmemiş gibi yapıyorum. Elimde değil böyle davranıyorum. Sonuç olarak çocuk artık beni aramıyor. Ya ben korkuyorum sanırım, geçmişteki şerefsizler yüzünden korkuyorum, yine aynı acıları yaşamaktan, yine kedi-fare oyunu gibi oynanmaktan korkuyorum ve korkularım uğruna belki de mutlu yuva kurma şansını tepiyorum galiba. Ama güvenemiyorum kızlar. Ama böyle giderse yalnız ölmekten de korkuyorum. Allah aşkına birşey söyleyin bana.

Genişletmek için tıkla...

curukvisne .!.:

Erkeklerin hepsi böyle değil aslında. Biraz kendine ve çevrene güvensen her şey yoluna girebilir.
Yardım almayı düşündün mü? Belki faydası dokunabilir.
31 yaş çok geç değil. Önemli olan doğru insanı doğru zamanda bulmak.
Hayırlısı neyse o olsun

Genişletmek için tıkla...

Deli_zambak .!.:

Umutsuz olmak yerine beyninize olumluyu söyleseniz sürekli ben ya da daha niceleri daha beterlerini yaşadı insanlar ölümle evlilikle aile ile imtihan oluyor ki bunlar da insanin elinde olan şeyler değil.
Siz de erkeklerle imtihan olmuşsunuz ama herşey insana birşey öğretiyor.
Lütfen bu yaşta böyle düşünmeyin.
Hayat güzel anı yaşayın ve içinizdeki umudu öldürmeyin o hep lazım size :)

Genişletmek için tıkla...

amelie poulain .!.:

Merhaba,

Sizden hoşladığını düşündüğünüz çocuk sizi gerçekten sevseydi muhakkak sizle ilgilenirdi vazgeçmezdi sizden. Sanırsam bugüne kadar "kolay kadın" denilen(kötü anlamda değil, sevdiğini açıkça söyleyen belli eden, güvenen, güvenmek isteyen, karışmayan, kontrol etmeyen, oyun oynamayan açık ve net bir kadın) oldunuz. Böyle hissetmekte çok haklısınız umarım karşınıza bir an önce sizi üzmeyecek, sizin gülüşünüzle mutlu olacak, size kıyamayacak, tek damla göz yaşınıza dayanamayacak ve her şekilde yanınızda olacak merhametli bir adam çıkar.

Genişletmek için tıkla...

Yogurtcu bayram .!.:

Yine üzülmekten korkuyorsun..erkeksizde yuvan olur kendi yuvan!isin var parani kazaniyorsun ye ic gez..bu erkekler boyle..bak bu sitede hep sevgililerinden eslerinden kaynanadan kayinbabadan kayindan eltiden sikayetler gırla..eskiden kayinbabalar gelinle ugrasmazdi artik bunlarada bir hal oldu..aslinda senin mutlu olman lazim bu dertletin yok..erkeksizde mutlu olunur..bu cinslerin hepsi dert bela..eşim olsun yuvam olsun cocugum olsun istersin ama basina bela alirsin..oyle zaman olmuski erkekler erkek degil ahlaksiz namussuz olmus..ve evli erkekkerin pesinde gezen kadinlarda var yuva yikmaktan cekinmeyen korkmayan..boyle mutlu ol!

Genişletmek için tıkla...

canimaciyor .!.:

Eski nişanlımdan ayrıldıktan sonra psikiyatriste gidip ilaç kullanmıştım. Çok kilo almıştım o dönem duba gibi olmuştum. Psikolojik olarak toparlamış gibi hissetmiştim. Ama şu 2. şerefsiz adam beni mahvetti. İlk görüşte deliler gibi aşık oldum, gittim ilan ettim hatta, o ise benle kedi-fare oyunu oynadı. Umut verdi durdu ama bir adım öteye taşımadı. Her günüm ona bedduayla geçiyor. Ben zaten yaralıydım, benim saf temiz duygularımdan ne istedi pislik?



Aslında umut var, inanın içindeki umut kibrit tanesi kadar bile olsa yok olmuyor, umut çok zor ölen birşey. O olmasa hayata tutunamayız. Ama umudumu gerçeğe dönüştürebilecek şeyleri gerçek hayatta yapamıyorum. Hoşlandığım çocuğun yanına gitmek konuşmak isterken kafamı öte yana çeviriveriyorum. İstediğimiz şeyler için çaba harcamak lazım. Bu da beni üzüyor ve "yalnız ölücem galiba" diye üzülüyorum.



Dileğiniz için çok teşekkür ederim umarım öyle olur. Hoşlandığım çocuk için ise öyle mi dersiniz? O bana devamlı adımlar attı ama ben onun cesaretini kırdım sanırım.



Evet ama yalnızlık zor çok zor aile kurmak istiyorsun dertlerini tek başına yüklenmekten bıkıyorsun bir süre sonra ah diyorsun bir hayat arkadaşım olsa yanımda. Çocuk sevgisini tatmak istiyorsun. Arkadaşlık falan yalan hayatta tek gerçek aile kurmak kötü gününde ailenden fayda var ama isteyip de aile kuramamak çok çok acı. Toplum da seni yargılıyor eksik gibi görüyor toplumda evlenmemş kadın olduğunu yüzüne vuruluyor. Bunu eksik görüp can yakmak isteyen insan çok. Sorunlu gibi de görüyorlar. "eli yüzü düzgün, işi var eee bu yaşta neden bekar ? var kesin bir halt, kesin bir sornunu var" diye düşünüyorlar acıyan bakışlara maruz kalmak çok can sıkıcı özellikle de gururlu bir insan için

Genişletmek için tıkla...