Açıkçası herhangi bir psikolojik destek almadım. Çok denedim, zorladım kendimi hatta randevu da aldım destek için ama gitmedim. Saçma sapan kişisel gelişim kitapları da inandırıcı gelmiyordu bana. Şimdi de bazı kalabalık ortamlara girmekte falan zorlandığım oluyor ama eskisi gibi kesinlikle değil. Nasıl azaldı bu durum dersen sanırım insanların aptallığını, ikiyüzlülüğünü vs. görünce kendimi daha değerli hissetmeye başladım. Nasıl desem kendimi yetersiz hissederdim her türlü konuda. Yakın arkadaşımın küçük bir hatasını ya da yalanını fark ettiğimde kendimi çok değersiz ve kimse beni sevmiyor arkadaşlık yapmak istemiyor, eğlenceli değilim vs gibi kendimi yerin dibine sokacak şeyler düşünüyordum. Ama sonra daha realist yaklaştım, evet insanlar arada senden sıkılabilir, hatta yalan da söylebilir ama döngü böyle. Bana özel bir durum değil, ben sadece biraz daha hassas ve her şeyi en ince ayrıntısına kadar didikleyen biriyim, durum böyleyse ben de bu didiklemekten vazgeçip o döngüye katılmak zorundayım , diye düşünmeye başladım. Kolay olmadı ama az biraz başardım sayılır. Ama başta da dediğim gibi kalabalık alanlara girmekte zorlanıyorum yine de bunu da zamanla aşabilceğimi düşünüyorum. Anlattıklarım soyut kaçmamıştır umarım. Kısacası kimse inan senin gibi her hareketi didiklemiyor ve anlamlar çıkarmıyor, sadece o "döngüye" alışmak zorundayız ikiyüzlü de olsa içinde çıkar savaşı da olsa..
