Görmemeniz gereken insanları görünce?

Öfke ve nefreti karakterimin ve hayatımın bir köşesine öteledim, hatta bazen çıkardım sanıyorum.Ne varsa bu duygulara dair, zihnimde yok oluyor. Sonra geçmişte iyi şeyler yaşamadığım insanlarla karşılaşınca ötelediğim bu öfkem öyle kabarıyor ki. O insan yüzünden canımı çok sıktıysam, çevresinde ona benzeyen kim varsa, karakter- huy olarak onlara görünce de aynı şekilde sinirleniyorum, yazınca hafif kalsa da bazen ciddi anlamda etkiliyor beni. Avazım çıktığı kadar haykırmak istiyorum bana yaptıklarını. Gerçi anlasalar zaten bu sinirimin sebebi olmazlardı. Yani zamanı başa saran bir şey olsa da canımı sıkan o insanla tanıştığım o noktada kendime olacakları hatırlatıp dur desem.
Ve ne gariptir ki olay çıkarıp insanların aralarını açan bu insanlara hiçbir şey olmuyor, kaldığı yerden devam ediyorlar. Gerçekten her şey çok acayip. (bahsi geçen yer işyeri bu arada.)
Sizin tepkiniz ne oluyor görmemeniz gereken insanları görünce?

İnsan yerine koymuyorum.Cunku benim gözümde insan değiller.Bende elti olacak pislikle çok şey yaşadım.Gordugumde dönüp bakmam,sinirlenme.Sadece tiksinti duyarım.Ben niye kasacam o kassin kendini.Heheyyyyttttt derim geçerim.Adam yerine bile koyma haketmeyeni.Kendi gibi insanlarla beter olup sürünsünler

Yoklarmis gibi davranırım.

Sinirim bozulur, dişlerimi sıkarım öfkeden ama yokmuş gibi davranırım. Sonra eve gidince de ya niye böyle oldu ki, ben bu kişiyi/olayı aşmıştım oysa diye düşünüp altını didiklerim. En sonunda bağ kesme meditasyonu gibi spritüel saçma şeyler yaparım affedip içim soğuyana kadar duygularımla yüzleşirim. Sonra bir daha o kişiyi görürüm yine sinirlenirim ve bu döngü böyle sürüp gider.