6 aylık hamileyim başlarda bu ağlama krizlerinin hamilelik den kaynaklandığını düşünüyordum aslında.zamanla vijdanımın derinliklerindeki sesi duydum bu ikinci gebeliğim ve 2. evliliğim şuanda benim ellerim titriyor gözyaşlarımı tutamıyorum.ilk evliliğim hayatımın en acı drama sahnesi gibiydi. oğlum 4 yaşındaydı maddi imkansızlığımdan dolayı çaresizliğimden kimsesizliğim den dolayı babasına verdiler yavrumu o benimle büyümedi yanında olamadım kokusunu alamadığım günler oldu şimdi oğlum 11 yaşında benim gözyaşlarım hiç dinmedi belki çaresizlik imkanlarımın olmaması yersiz yurtsuz oluşum ama ben hep kendimi suçluyorum kendimi affedemiyorum.affetmek için haklı nedenlerimin arkasına sığınamıyorum anneydim yavrum kuzum yanımda olmalıydı ama ben onun yanında değildim.yetmiyormuş gibi gecen sene evlendim oğluma 2. darbeyi vurdum.şimdi kızım olacak her anne gibi sevinmeyi isterdim ama onu bile yaşayamadım boğazım düğümlendi. bebeğimi ve oğlumu çok seviyorum bana deseler ki onlar için ölmen gerek tereddüt etmem.ama onlar layık olamamak beni perişan ediyor kahrediyor ben kızıma layık bir anne miyim.abisine yaptığım haksızlığı ona nasıl açıklarım.cennet anaların ayaklarının altındaymış ya ben 7 senedir o cennetten muaf yaşıyorum...