- Konu Sahibi pembemaviii
- #1
Hanımlar yine ben..
Bu sefer sebebini bilmediğim bir sıkıntı var içimde. Nedendir bilemiyorum,sürekli içimde kaygı,endişe,gelecekte neler beni bekliyor endişesi.. Bazen ise öyle içim sıkılıyor ki deli gibi koşasım geliyor sokaklarda kimseye aldırmadan. Bağıra bağıra koşmak istiyorum kimse beni durdurmasın gidebildiğim yere kadar gideyim ağlayayım istiyorum. Geceleri yatağıma yattığımda uyuyamıyorum ölmek bile istiyorum. İnanın bu düşünceyi buraya aktarmak bile oldukça saçma ama bilirsiniz insan duygularını kontrol edemeyebiliyor. Bir şeye içtenlikle gülemiyorum mutlu olamıyorum. Mutlu olsam bile 5 dakika sonra acıların kadını olma potansiyeline sahibim. Bu son zamanlarda böyle oldu aslında 1 yıldır. Çok duygusallaştım kendimi tanıyamıyorum. Bir dönem mi geçiriyorum nedir bilemedim. Ama duygularım çok yoğun biraz herkesten uzaklaşmak istiyorum sanki ama yapamam ki sorumluluklarım var. Minik bir kız çocuğuyken babamı kaybettim,o şefkati tadamadım doya doya sarılamadım. Babam bak ben evleniyorum diyemiyorum. Hadi babam gelsene sarılsana ya bana büyüdün de evleniyomusun sen ya dese ya. Annemin o gözyaşlarını her gün görmesem ya.. Bi çıka gelsene babam bir kerecik,sadece bir kerecik sonra gitsende olur ama bir kere omzuna yaslanayım kokunu hissedebileyim..
Olmuyor,olmuyor. Ne kadar istesemde bazı şeyleri yapamıyorum! Didindim durdum bu yaşıma kadar. avukat oldum okudum babam için okudum..
Ama sonuç böyle hüsran mı olmalıydı? Her şeye sahipken neden mutsuzum ki. Nankörlük mü benimkisi? İnsanlara karşı öyle güleryüzlü ve mutlu gözüküyorum ki görenler padişahın kızı tabirini uygun görüyorlar. Sanki hiç derdim sıkıntım yokmuş gibi. Biliyorum duygularımı dışarıya vursam sevdiklerim üzülecek..Sanki bir şeyler tam değil sanki göğsümün sol tarafında koskocaman bir boşluk var. öyle böyle bir boşlukta değil,acı verici. İç sızlatıcı.. Nasıl desem anlatılamayacak kadar tarifsiz.
Çok olumsuz şeyler yazıyorum farkındayım ama kendime engel olamıyorum. Yazıp rahatlamak tek isteğim..
Ne yapmalıyım ben? Kendimi tanıyamıyorum.

Bu sefer sebebini bilmediğim bir sıkıntı var içimde. Nedendir bilemiyorum,sürekli içimde kaygı,endişe,gelecekte neler beni bekliyor endişesi.. Bazen ise öyle içim sıkılıyor ki deli gibi koşasım geliyor sokaklarda kimseye aldırmadan. Bağıra bağıra koşmak istiyorum kimse beni durdurmasın gidebildiğim yere kadar gideyim ağlayayım istiyorum. Geceleri yatağıma yattığımda uyuyamıyorum ölmek bile istiyorum. İnanın bu düşünceyi buraya aktarmak bile oldukça saçma ama bilirsiniz insan duygularını kontrol edemeyebiliyor. Bir şeye içtenlikle gülemiyorum mutlu olamıyorum. Mutlu olsam bile 5 dakika sonra acıların kadını olma potansiyeline sahibim. Bu son zamanlarda böyle oldu aslında 1 yıldır. Çok duygusallaştım kendimi tanıyamıyorum. Bir dönem mi geçiriyorum nedir bilemedim. Ama duygularım çok yoğun biraz herkesten uzaklaşmak istiyorum sanki ama yapamam ki sorumluluklarım var. Minik bir kız çocuğuyken babamı kaybettim,o şefkati tadamadım doya doya sarılamadım. Babam bak ben evleniyorum diyemiyorum. Hadi babam gelsene sarılsana ya bana büyüdün de evleniyomusun sen ya dese ya. Annemin o gözyaşlarını her gün görmesem ya.. Bi çıka gelsene babam bir kerecik,sadece bir kerecik sonra gitsende olur ama bir kere omzuna yaslanayım kokunu hissedebileyim..

Olmuyor,olmuyor. Ne kadar istesemde bazı şeyleri yapamıyorum! Didindim durdum bu yaşıma kadar. avukat oldum okudum babam için okudum..
Ama sonuç böyle hüsran mı olmalıydı? Her şeye sahipken neden mutsuzum ki. Nankörlük mü benimkisi? İnsanlara karşı öyle güleryüzlü ve mutlu gözüküyorum ki görenler padişahın kızı tabirini uygun görüyorlar. Sanki hiç derdim sıkıntım yokmuş gibi. Biliyorum duygularımı dışarıya vursam sevdiklerim üzülecek..Sanki bir şeyler tam değil sanki göğsümün sol tarafında koskocaman bir boşluk var. öyle böyle bir boşlukta değil,acı verici. İç sızlatıcı.. Nasıl desem anlatılamayacak kadar tarifsiz.
Çok olumsuz şeyler yazıyorum farkındayım ama kendime engel olamıyorum. Yazıp rahatlamak tek isteğim..
Ne yapmalıyım ben? Kendimi tanıyamıyorum.

