Bazen tıkanıp kalıyor insan işte böyle. Tam düzeldi diyorsun artık toparladık ama bi anda alt üst olabiliyor hayatın. Tam bi ay önce yazdığım sorunumun tekrar ortaya çıkmasından huzursuzum. Ve evet gerçekten çaresiz ve mutsuzum.
Psikoloğa gidiyorum 15 günde bi düzenli olarak ve artık hafifledim zannediyordum. Oysaki bastırmışım sadece.
Benim hissettiğim yaşadığım hicbirseyi düşünmeden empati kurmak zahmetinde bulunmadan ne de kolay kırıyor kalbimi.
Bıktım senden yetti artık.
Ne kolay çıkıyor ağzından bu sözler.
Ne hamileligim ne oğlum hicbirseyi umursamadan.
Bu akşam biz tartışırken oğlumun gözlerindeki korku ve onun bana dönüp bak çocuğu ne hale getirdin demesi.
Oysa o kırıp döküp gidince oğlumu oyalayıp unutturma görevi benim.
İnsanca sorduğum birkaç soruya cevap vermek yerine bağırıp çağıran o ama oğlumu üzen ben.
Ben hiç istermiyim üzülmesini.
O kapıyı çarpıp gidince içimde kopan okadar şeye rağmen oğlumu üzmeden herşeyi içime atıp kafasını başka şeylerle meşgul etmek cokmu kolay benim için.
Hele ki içimdeki bebeğim.
Okadar mutsuz büyüyor ki anlatamam.n
Oğlumu bi şekilde mutlu etsemde içimdeki masum herşeyi hissediyor benimle.
Çaresiz mutsuz olmak .
Neden beni düşman gibi görüyor.
Neden pişman olacağı şeyler söylüyor.
Hayatını mahveden okadar insanı en ufak bi selamlarin da affederken neden bana böyle davranıyor.
Tükenmek mi. Dibine kadar yaşadığım bi duygu artık bu.
Psikoloğa gidiyorum 15 günde bi düzenli olarak ve artık hafifledim zannediyordum. Oysaki bastırmışım sadece.
Benim hissettiğim yaşadığım hicbirseyi düşünmeden empati kurmak zahmetinde bulunmadan ne de kolay kırıyor kalbimi.
Bıktım senden yetti artık.
Ne kolay çıkıyor ağzından bu sözler.
Ne hamileligim ne oğlum hicbirseyi umursamadan.
Bu akşam biz tartışırken oğlumun gözlerindeki korku ve onun bana dönüp bak çocuğu ne hale getirdin demesi.
Oysa o kırıp döküp gidince oğlumu oyalayıp unutturma görevi benim.
İnsanca sorduğum birkaç soruya cevap vermek yerine bağırıp çağıran o ama oğlumu üzen ben.
Ben hiç istermiyim üzülmesini.
O kapıyı çarpıp gidince içimde kopan okadar şeye rağmen oğlumu üzmeden herşeyi içime atıp kafasını başka şeylerle meşgul etmek cokmu kolay benim için.
Hele ki içimdeki bebeğim.
Okadar mutsuz büyüyor ki anlatamam.n
Oğlumu bi şekilde mutlu etsemde içimdeki masum herşeyi hissediyor benimle.
Çaresiz mutsuz olmak .
Neden beni düşman gibi görüyor.
Neden pişman olacağı şeyler söylüyor.
Hayatını mahveden okadar insanı en ufak bi selamlarin da affederken neden bana böyle davranıyor.
Tükenmek mi. Dibine kadar yaşadığım bi duygu artık bu.
onlar kirsin biz toplayalim sinir geldi yine bana off
ama evlatlarin icin guclu olmalisin..peki genelde neden tartisiyorsunuz cok ozel degilse?
allah kimsenin yuvasina huzursuzluk vermesin..
