Hamileyken boşanmayı düşünenler

herkese merhaba
Kendimi o kadar çaresiz ve yalnıZ hissediyorum ki sonunda buraya üye olmaya ve yazmaya karar verdim..iki aylık hamileyim.otuz iki yaşındayım ve bir senelik evliyim.evliliğimden öncesinde bir yıllık bir sevgililik dönemimiz olmuştu eşimle.evliliğim hiç iyi gitmiyordu.eşimden memnun değil birçok şeyinden şikayetçiydim.iki ay önce beklenmedik bir şekilde hamile kaldım.kesinlikle çocuk düşünmüyordum.eşim de istemiyordu.hatta hiçbir zaman çocuk sahibi olmak istemiyordu ben de aynı şekilde.onun baba olmayı becerebilecek bunun hakkını verebilecek bir erkek olmadığını düşünüyordum hala da öyle düşünüyorum.hamile olduğumu öğrendiğimizde önce moralimiz bozuldu.sonra enine boyuna düşündük taşındık ve kıyamadık ve aldırmamakta karar verdik.ben çalışmıyorum.birkaç ay önce işten ayrılmak durumunda kaldım.eşim çalışıyor kazandığı maaşla geçim konusunda sıkıntı çekiyoruz.maddi sıkıntılar da var.eşimden memnun değilim.pasif sorumluluklarını layığıyla yerine getirmeyen yaşının olgunluğunu taşımayan bir erkek.hamile olmama rağmen evliliğimiz daha da kötüye gidiyor.ben iyice hırçınlaştım.sağlık sorunlarım da var.bu evliliğin yürümeyeceğini bu insanın çocuğuma babalık yapamayacağını düşünüyorum.yaşadığım şehirde eş dost akraba kimsem yok.ailem de destek olmuyor görüşmüyor sahip çıkmıyorlar.kendimi çok çaresiz ve yalnıZ hissediyorum.

Canim oncelikle insallah tam tersi olur ve duzelirsiniz... simdi cogu kisiye gore dusuncem yanlis gelebilir ama kimse yanlis anlamasin cnku yasadiklarimdan dolayi bu yorumu yapiyorum. Annemle babamnda gecimsiz evliligi varmis ilk gunden beri ve cocuklarida cok gec olmus coluk cocuk derken bi sure dha katlandilar evliliklerine ama sonuc olarak benm babamda babalik yapabilcek sorumlulukta degildi ve yapamadi da... en son ayrildilar ve hatir bile sormak icin aramadi bizi. Tabi olan bize oldu. Arkamizda destegimiz hic yoktu ve agrasif olduk herkese herseye krsi tek basimiza mucadele etmek zorunda kaldik. Brsuru hastaligim cikti stresten dolayi. Anlatsam kelimeler yetmez. Kucukken arabalarin onune atladim annemle babam kavga ederken o yasta olmek istedim bikmistim cnku. Minicikken dha ne tehditler isittim. Yani anlicagin anne baba ayriliyo ama olan cocuklara oluyo. Bzen diyodum keske olmasaydik... daha hayirli olurdu belkide... baznde diyorum iyiki olmusuz annemize destek oluyoruz. Ama eger gecim yoksa 40yilda gecse 10tanede cocuk olsa bu degismiyo. Erkek bi sekilde hayatini devam ettiriyo ama olan anneye ve cocuklarina oluyo.. iyi dusun gec olmadan karar ver canm. Hakkinda hayrlisi olsun sen anlatinca boyle kendi ailemde gozumde canlandi cok uzgunum suan....

mina retriever .!.:

Canim oncelikle insallah tam tersi olur ve duzelirsiniz... simdi cogu kisiye gore dusuncem yanlis gelebilir ama kimse yanlis anlamasin cnku yasadiklarimdan dolayi bu yorumu yapiyorum. Annemle babamnda gecimsiz evliligi varmis ilk gunden beri ve cocuklarida cok gec olmus coluk cocuk derken bi sure dha katlandilar evliliklerine ama sonuc olarak benm babamda babalik yapabilcek sorumlulukta degildi ve yapamadi da... en son ayrildilar ve hatir bile sormak icin aramadi bizi. Tabi olan bize oldu. Arkamizda destegimiz hic yoktu ve agrasif olduk herkese herseye krsi tek basimiza mucadele etmek zorunda kaldik. Brsuru hastaligim cikti stresten dolayi. Anlatsam kelimeler yetmez. Kucukken arabalarin onune atladim annemle babam kavga ederken o yasta olmek istedim bikmistim cnku. Minicikken dha ne tehditler isittim. Yani anlicagin anne baba ayriliyo ama olan cocuklara oluyo. Bzen diyodum keske olmasaydik... daha hayirli olurdu belkide... baznde diyorum iyiki olmusuz annemize destek oluyoruz. Ama eger gecim yoksa 40yilda gecse 10tanede cocuk olsa bu degismiyo. Erkek bi sekilde hayatini devam ettiriyo ama olan anneye ve cocuklarina oluyo.. iyi dusun gec olmadan karar ver canm. Hakkinda hayrlisi olsun sen anlatinca boyle kendi ailemde gozumde canlandi cok uzgunum suan....

Genişletmek için tıkla...

Sen de çok zor şeyler yaşamışsın ve atlatmışsın.çok üzüldüm samimiyetimle gerçekten içim cız etti.ben de çok kötü bir aile ortamında büyüdüm,annemle babam geçimsizdi.psikolojimi mahvettiler mutsuz bir çocuktum hep hır gür dayak gördüm.mutsuz bir ergen ve sonra da mutsuz bir yetişkin oldum.on sekiz yaşından sonra da üniversiteye gittim ve gidiş o gidiş.ailem sahip çıkmadı adamakıllı.kendim çabaladım yıprandım acı çektim büyüdüm.büyümek denirse buna.sevgi şefkat nedir bilmedim.çocuğum için canımı veririm gerekirse..ben kendi anam babam gibi olmayacağım asla.çok üzülüyorum şimdi Benim üzüntümü fark ediyor hissediyor bebeğim.benden başka kimsesi Yok.çok üzgünüm onun için.

Bir yuva kolay kurulmuyor. Kendi çocukluğunuzda yaşadığınız sıkıntılardan çk etkilendim diyorsunuz. Eşinizle uygun dille konussanız evlilikle ilgili sorumluluklarını alması gerektiğini vs. sonucta sizin nasıl bir cocukluk ve genclık gecirdiğinizi biliyordur. Ayrıca aile ,akraba desteği olmadan siz çalışssanız bile bebeğinize nasıl bakıp geçinebilceksiniz ? bence bu durumda boşanmak düşüneceğiniz en son şey olmalı. Her bebek mutlu bir yuvada büyümeyi hakediyor.

bazen tüm sorunlar üstüste gelip böyle yürümez dedirtebilir. karşılıklı inatlaşmalara da varabilir. ama anlaşamadığıız halde sırf kıyamadım diyerek bebeği aldırmadığınız zaman evliliğinizi nasıl yürütebileceğinizi de konusmalıydınız. hiç birşey için gec değil hala birşeyleri düzeltmek için vaktiniz var.