hangisi daha erdemli?

Bu aralar beni bir ifşa olma korkusu aldı başını gidiyor. O yüzden üstü kapalı yazacağım. Ben çocukluğumdan beri hiç trip atmayı sevmedim. Ergenlikte herkesin birbirine trip atıp küstüğü zamanlarda arkadaşlarım beni kırdığında neyse demek ki sevmiyorlarmış o kadar dedim, üzerini kapadım, kimse bana ilgi göstermek zorunda değil kii kafasındaydım. Çünkü annem hep öyle derdi, beklentiye girme mutlu ol!

Bu aralar çok ama çok kırgın olduğum 2 kişi var-birine çok çok daha fazla kırgınım, çok zor zamanlardan geçtim, hiç yanımda olmadılar, aramadılar sormadılar. Öyle kırık dökük de olsam akraba ilişkimi devam ettiriyordum. Ama öncesinde bu 2 kişiye gerçekten çok emek vermiştim, dolayısıyla bu mesafeli ilişki beni üzüyordu. Bugün konuşurken yeri geldi, kırıldığımı söyledim. özür dilediler ama çok da anlamadılar, mazaretler havada uçuştu.

ayrıldıktan sonra rahatlamış hissettim önce. ama şimdi pişman oldum, alışmamışım neticede, arka planda annemin sesi yankılanıyor, boşver sen niye beklentiye giriyorsun kabullen onları öyle diye…

konuştuğum kişiler çoktaaan unutup gitmişlerdir ama işte benim nalet kişiliğim, kafamda döndürüp döndürüp duruyorum. Bir yanım söyleyip rahatlayıp insanların telafı etmesine izin verdiğim için doğru olanı yaptın diyor. Diğer yanım da yarın gelecek laf olsun diye yalandan ilgi mesajlarına ne cevap yazıcan, iyi halt yedin diyor…

sizce ilişkileri inceldiği yerden koparmalı/daha doğrusu mesafelileştirmeli mi yoksa tamir mi etmeli? mesafe derken zaten olabilecek en mesafeli durumdayız :) bunun bir tık ötesi öncesinde verdiğim bütün emeklerin üzerine bir bardak su içip bayramdan bayrama moduna geçip laf olsun diye yapılan konuşmalar olacak...

bu kişilerden biri gerçekten değer verdiğim birisi diğerine ise sevgim günden güne azalıyor ama eş durumundan akrabalarım/ailem oluyorlar.

Kişiye göre değişir.Erdemlilik oranını bilemem ama ben yapılan hatayı sindiremeyen bir tipim, bi tutam kincilik de işin içine girince direk ilişkileri koparıp atma taraftarı oluyorum.

Aksi durumda karşı taraf hatasını anlayacak da; biz ilişkiyi tamir edeceğiz de... Kendimi o kadar yoramam. (Ailem dışında.)

*Belirteyim hatalı olduğum durumlarda kişilerin de bana aynı şekilde davranması, kesip atması normal geliyor.

benimkiler aile işte... iyi kötü görüşeceğiz ve ben gerçek bir aile olalım diye çok emek verdim. kopmak da hiç istemem, samimi olmak isterim. daha önceki konularımda kayınvalidemle ilgili yine benzer bir konu açmıştım. içimdekileri dökmeden rahatlayamıyorum, her şeyi normale döndüremiyorum, içimdekileri anlatsam ay sen çok hassassın muhabbetleri dönecek.

Çok soyut olmuş anlatımınız
Zor zamanlar dediğiniz neydi ki
Sınav falansa size zor gelen belkide onlar için rutin bir durum
Ölüm kalım ne bilim öyle hayatınızı köklü etkileyecek bişey değilse gerçekten fazla hassassınızdır belkide
Birde mesela ben kime ne iyilik yaptım,ne zaman yanında oldum olamadım çetelesini tutmam
Karşılık beklerseniz üzülürsünüz
Hayat koşturmacası içinde herkes kendi hayatının başrol oyuncusu oluyor sonuçta
Herkesin derdi,tasası,işi,gücü,çoluğu çocuğu var
O mazaret dedikleriniz mazeret olmuyor çoğu zaman

Söylemeden kenara çekilmek veya söyleyip laubali olmak değil bence seçenekler.

Söyleyin ve mesafeyi koyun. Her ikisini aynı anda yapın. Bırakın me derlerse desinler.

Şöyle bir durum var ki; insanlar konuştuklarında bile yeterince anlaşamıyorlar anlayamiyorlar birbirlerini. Konuşmayıp içinde yaşadığında hiç anlaşılamazsın.. Derdin varsa yeri geldiğinde söylemek en güzeli. Sonradan kendine de bazen kızıyorsun. Şunu şurda niye söylemedim diye..

Çok sevdigim cok samimi oldugumuz bir arkadaşım vardı sonra kendine yeni arkadaslar bulunca beni sildi. Hep ben arar sorar oldum naber nasılsın nasıl gidiyor diye. Hep ben görüşelim buluşalım derdim. Her seferinde de cok meşgul olurdu hep ama nedense sadece bana meşguldü. Coooook uzunca bir sure hep böyle devam etti. Ben de onu çıkardım hayatımdan. Gidip yüzüne sen bana boyle boyle yaptın demeyi hiç düşünmedim çünkü biliyorum ki bir sürü bahane bulacak. Ve ben ona pek cok kez şans verdim zaten kendi ic dunyamda. Ama onun beni hiç önemsemediğini anladım. Sonraları da o beni arayp sormaya başladı ama ben hep mesafeli konustum çünkü benim icin bitti artık bi dosttan bi tanıdığa evrildi kendisi.

Neden insanlardan asla beklenti icine girmeyelim ki? Bi arkadastan ya da ne biliyim bi sevgiliden hic beklentisi olmasın mı insanın ?

Bence iliskiler incelediği yerden kopmalı.

Tamamen duruma göre değişir. Anneniz son derece mantıklı bir şey söyleyerek sizi incinmelerden korumaya yönelmiş. Ama insan herkesle aynı mesafede olamıyor ister istemez. Robot değiliz ki, muhakkak birilerine değer veriyoruz. Ben mesela en değer verdiğime en çok kırılırım. Yani aynısını başkası yapsa umursamam ama değer verdiğim insan yapınca ciddi üzülürüm. Siz de beklentilerinizi en aza indirerek mutlu olabilirsiniz annenizin dediği gibi. Ama bu konuşup kırgınlıklarınızı anlatmanızı yanlış yapmaz. Hele ki bu görüşmeye devam edeceğiniz akraba gibi biriyse bence neye kırıldığınızı soylemeniz en doğrusu. Belki farkında bile değiller ama bilseler farklı davranacaklar. Ayrıca ilişkiyi mesafeli konuma almadan önce bir şans vermek gibi olur konuşmak.

yorumlara çok teşekkür ederim. bahsettiğim olaylar 2 taşınma 1 ameliyat filan. ölüm kalım meseleleri değildi hoş onlar da oldu, onda da yoklardı ya neyse. hep beceremiyorlar, akıllarına gelmiyor, alışmamışlar diye anlayışla karşılamak zorunda bırakılıyorum. ama insan ilişkilerinde hep bir taraf verici olunca yoruluyor işte. bu son şanslarıydı, söyledim bundan sonra ne değişecek bilmiyorum. dediğim gibi yalandan 2 mesaj yazarlar sonra yine güleryüzlü olması gereken ben olurum herhalde. karşıdaki 40 yılda bir arayınca konuşacak konu da bulunmuyor zaten.

mb1 .!.:

Şöyle bir durum var ki; insanlar konuştuklarında bile yeterince anlaşamıyorlar anlayamiyorlar birbirlerini. Konuşmayıp içinde yaşadığında hiç anlaşılamazsın.. Derdin varsa yeri geldiğinde söylemek en güzeli. Sonradan kendine de bazen kızıyorsun. Şunu şurda niye söylemedim diye..

Genişletmek için tıkla...

içimdekileri dökmek istesem onu da dinlemeyecekler eminim, şuna şuna kırıldım bile demedim o yüzden. kırıldım ilgisizliğinize dedim yetti. ama dediğiniz gbi içimdekileri boşaltamamak kötü

alwaysnforever .!.:

Çok sevdigim cok samimi oldugumuz bir arkadaşım vardı sonra kendine yeni arkadaslar bulunca beni sildi. Hep ben arar sorar oldum naber nasılsın nasıl gidiyor diye. Hep ben görüşelim buluşalım derdim. Her seferinde de cok meşgul olurdu hep ama nedense sadece bana meşguldü. Coooook uzunca bir sure hep böyle devam etti. Ben de onu çıkardım hayatımdan. Gidip yüzüne sen bana boyle boyle yaptın demeyi hiç düşünmedim çünkü biliyorum ki bir sürü bahane bulacak. Ve ben ona pek cok kez şans verdim zaten kendi ic dunyamda. Ama onun beni hiç önemsemediğini anladım. Sonraları da o beni arayp sormaya başladı ama ben hep mesafeli konustum çünkü benim icin bitti artık bi dosttan bi tanıdığa evrildi kendisi.

Neden insanlardan asla beklenti icine girmeyelim ki? Bi arkadastan ya da ne biliyim bi sevgiliden hic beklentisi olmasın mı insanın ?

Bence iliskiler incelediği yerden kopmalı.

Genişletmek için tıkla...

arkadaşlar konusunda haklısınız ama aile olunca kopmak hem istemiyorsunuz hem de zaten kopamıyorsunuz.

lilyumkokusu .!.:

arkadaşlar konusunda haklısınız ama aile olunca kopmak hem istemiyorsunuz hem de zaten kopamıyorsunuz.

Genişletmek için tıkla...

Aile derken yakın aile mi yoksa dıdısının dıdısının dıdısı mı

alwaysnforever .!.:

Aile derken yakın aile mi yoksa dıdısının dıdısının dıdısı mı

Genişletmek için tıkla...

pardon mesajinizi yeni gordum. evet yakin aile gorumcem ve kayinvalidemden bahsediyorum.
aslinda kendimi tam ifade edememisjm
ilk mesajimda. benimki biraz da danisma gibiydi aslinda, bundan somra tavrim nasil olmali tripli mi sicak mi vs bilemiyorum. her defasinda neyse diyip sicak daveanmaktan biktim.