Hasta olan insanların yanında duramıyorum :(

Kızlar seninkide dert mi diyeceksiniz ama;yazıp rahatlamak istedim. Uzun süredir hasta insan gördüğümde dayanamıyorum. Bulunduğum o ortamdan direk gidiyorum. içim öyle kötü oluyor ki,sanki ben yaşamışım gibi. Ürperiyorum. Ve hasta insanları,hele ki tedavisi zor olan insanları düşünmekten uyuyamiyorum. Kim bilir ne acılar cekiyorlardir,ben sağlıklı yasamamin kıymetini bile bilemiyorum en ufak bir şeye sıkıntı yapıyorum diyip dertleniyorum kendi kendime. Veya (Allah korusun) bende amansız bir hastalığa yakalanirsam ne olur diye dusunuyorum. Sevdiklerim perişan olur,üzülürler diyorum kendi kendime. Neden böyle oldum bilmiyorum, sokakta kolu kanayan bir çocuk görsem bile içim kötü oluyor. Gözlerim doluyor. Yardım etmek istiyorum hep elimden geldiğince. Benim erkek arkadasimda losemiydi,atlatti Rabbime bin şükürler olsun ki. Tabi tehlikesi sürüyor hala bildiğiniz üzere,tekrarlama ihtimali var. Onu dusunuyorum,sanki ben acı çekiyorum. Öyle oluyor. Bu durumdan rahatsız olmaya başladım,neden sürekli bunları dusunuyorum diye. Aslında bende kalp hastasiydim ama atlattım. Hiç sorun yapmazdım,dua ederdim bol bol. Inandım ve atlattım bende. Soyle bir örnekte vereyim; tanımadığım bir insan bile olsa içim cız ediyor ya sürekli dusunuyorum.Ne yapmalıyım sizce? Bu düşüncelerden nasıl kurtulmaliyim? Bende mi bir sorun var? son zamanlarda böyle oldu

Yakın zamanda bir yakınınızı mı kaybettiniz?
Bunu sordum çünkü ben,çok sevdiğim birini kaybettiğimde diğer sevdiklerimin öleceği korkusuna kapılmıştım ama kısa sürmüştü.
Ölüm korkusu da yaşamıştım ama insan o dönem yaşadığı ölüm acısından bu duygulara kapılıyor,hep bu duyguyla yaşamıyor,gündelik basit sıradan hayata dönüyorsun ama bir süre sonra :44: