Hastayım, yastayım.

sess_s .!.:

beni çok üzen bir durumla karşılaştığımda, yatak döşeklik hasta oluyorum. Eşimle büyük bir kavga yaşadığımızda mesela, ya da sevdiğim bir insandan bir kazık yediğimde.

Ağlamam pek. Anlatmam da. Hele ciddi meselelerde, en fazla bir ağlar bitiririm. 3 sene beklediğim, En son 4 aylık düşüğümde mesela, tüp bebekti zaten. 4 ay kıpırdamamıştım yerimden. Çok güçlüyüm ya,
Kanamalı halimle arabayı kendim sürüp gittim hastaneye. Bir damla mı ağlamaz insan? Kimseye tek laf etmedim.


Eşim bile üzüldüğümü görmedi buna. Bahseder geçerim durumdan. Ya da çok yakın bir arkadaşımın bir kazığını gördüğümde.

Üzüldüğüm belli olmaz ama hasta oluyorum.

Nasıl bir depresyon haliyse, kendi işlerimi güçlerimi bozacak kadar. Kalkamıyorum, yataktan zorla kazıyorum kendimi. Çamaşırlar sepette bekliyor kaç gündür, kahvaltı saatler sonra toplanıyor, dışarı atıyorum kendimi, belki iyi gelir diye. Onda da bile bile trafiğin yoğun olduğu yola girerek, gıdım gıdım ilerleyerek, kafamda isimlendiremediğim meseleleri halletmeye çalışarak..

Daha bir hafta öncesine kadar En kestirmelerden gelen, öğlene kadar işini bitirmiş, ondan sonra dışarıda 40 tane işi yapan ben.. plansız yaşayamam normalde.

ki bu hafta yapmadığım işler önümüzdeki haftalarda, çuvalla üstüme binecek. Bunu bildiğim halde, kıpırdayamıyorum.

sorunu bir virüs gibi bir kaç gün vücudumda taşıyorum. Yatak döşeklik oluyorum. Kafamda yeni bir yere yerleştirdiğimde o problemi ya da o insanı, sistemimden atıp yeniden sıhhat buluyorum.

Ya hu,sinirimi temizlikten çıkarsaydım bari. Bir faydası olurdu. Ya da en azından, günlük hayatıma engel olmayacak, asgari ama stabil bir seviyede kalabilseydim.

Temiz hava filan kar etmiyor, kan değerleri de iyi. Psikologluk değil, çünkü her an yaşamıyorum.

Var mı bunun gibi bir şey tecrübe eden, ya da bir çare bilen?

Genişletmek için tıkla...

DenizinYosunKokusu .!.:

Ben de ağlamam.
Çocuğum ameliyat olmuştu,ameliyathanenin kapısına başımı dayayıp "Allahım ne olur korkmasın,birşey hissetmesin,beni göremeyince ağlamasın"diye tüm hücrelerimle çıkıncaya kadar titreyerek dua etmiştim.Ama hiç ağlamadım.
Bunda annemin herşeye yaşın yaşın ağlamasının da etkisi var sanırım,çok korkup üzülürdük,şartladım sanırım kendimi ağlamamaya,fakat içine vuruyor insanın evet,acısı başka türlü çıkıyor.

Genişletmek için tıkla...

sess_s .!.:

beni çok üzen bir durumla karşılaştığımda, yatak döşeklik hasta oluyorum. Eşimle büyük bir kavga yaşadığımızda mesela, ya da sevdiğim bir insandan bir kazık yediğimde.

Ağlamam pek. Anlatmam da. Hele ciddi meselelerde, en fazla bir ağlar bitiririm. 3 sene beklediğim, En son 4 aylık düşüğümde mesela, tüp bebekti zaten. 4 ay kıpırdamamıştım yerimden. Çok güçlüyüm ya,
Kanamalı halimle arabayı kendim sürüp gittim hastaneye. Bir damla mı ağlamaz insan? Kimseye tek laf etmedim.


Eşim bile üzüldüğümü görmedi buna. Bahseder geçerim durumdan. Ya da çok yakın bir arkadaşımın bir kazığını gördüğümde.

Üzüldüğüm belli olmaz ama hasta oluyorum.

Nasıl bir depresyon haliyse, kendi işlerimi güçlerimi bozacak kadar. Kalkamıyorum, yataktan zorla kazıyorum kendimi. Çamaşırlar sepette bekliyor kaç gündür, kahvaltı saatler sonra toplanıyor, dışarı atıyorum kendimi, belki iyi gelir diye. Onda da bile bile trafiğin yoğun olduğu yola girerek, gıdım gıdım ilerleyerek, kafamda isimlendiremediğim meseleleri halletmeye çalışarak..

Daha bir hafta öncesine kadar En kestirmelerden gelen, öğlene kadar işini bitirmiş, ondan sonra dışarıda 40 tane işi yapan ben.. plansız yaşayamam normalde.

ki bu hafta yapmadığım işler önümüzdeki haftalarda, çuvalla üstüme binecek. Bunu bildiğim halde, kıpırdayamıyorum.

sorunu bir virüs gibi bir kaç gün vücudumda taşıyorum. Yatak döşeklik oluyorum. Kafamda yeni bir yere yerleştirdiğimde o problemi ya da o insanı, sistemimden atıp yeniden sıhhat buluyorum.

Ya hu,sinirimi temizlikten çıkarsaydım bari. Bir faydası olurdu. Ya da en azından, günlük hayatıma engel olmayacak, asgari ama stabil bir seviyede kalabilseydim.

Temiz hava filan kar etmiyor, kan değerleri de iyi. Psikologluk değil, çünkü her an yaşamıyorum.

Var mı bunun gibi bir şey tecrübe eden, ya da bir çare bilen?

Genişletmek için tıkla...

gulendam_34 .!.:

bende üzüldüm ve sinirlendim mi çok ağlarım
aslında hiç sevmiyordum bu huyumu sevsem mi acaba

Genişletmek için tıkla...

gulendam_34 .!.:

bende üzüldüm ve sinirlendim mi çok ağlarım
aslında hiç sevmiyordum bu huyumu sevsem mi acaba

Genişletmek için tıkla...

Mavisaclikadin .!.:

Siz ağlamayı gucsuzluk olarak goruyorsunuz muhtemelen icten ice ve bu yüzden de uzuntunuzu kimse gorsun bilsin istemiyorsunuz belki etrafinizda cok aglayan bu durumu duygu sömürüsü gibi gormenize yada zayiflik acizlik olarak gormenize sebep olan birileri vardir ondan etkilenmissinizdir. Ama tutmayin kendinizi aglamak istediginizde aglayin uyumak istediginizde uyuyun tum gun yatip bunalima girmek mi istiyosunuz girin ama atin o negatif enerjiyi bir sekilde. Siz atamadığınız icin hasta oluyorsunuz

Genişletmek için tıkla...

gibigibiyim .!.:

Çok benziyorum size Ufak şeylerde değil ama büyük bi vaka ya da olay atlattıysam hiç ağlayamam, hatta donar kalırım, direk hastalanırım yaz ortasında boğazlarım şişip günlerce yataktan kalkamamışlığım var. İş güç mevzuları da öyle. Boşanma sürecimde 2-3 ay elimi işlerime sürmemişliğim ve o iş yükünün sıkıntısını sonradan çekmişliğim var. Adaptasyon sorunu yaşarım ama dışardan da hayatıma çok rahat devam ediyomuşum gibi görünürüm genelde. Ama içimde bi kal gelme durumu olur hep. Ben bi çözüm bulamadım yıllardır bu duruma nerdeyse çocukluğumdan beri böyleyim. Kötü bi durum ama yapı meselesi bence.

Genişletmek için tıkla...

sonanda .!.:

Herkesin tepkisi farkli. Aglasan da yatak dosek yatsan da ruhuna zulum etmek bu. Vucudun bunun tepkisini yani senin karsi tarafa tepkisizligini yatak dosek yatmakla gosteriyor. En yakin dostun sana kazik atinca o yetmiyormus gibi bir de sen kendine zulum ediyorsun yatiyorsun. Bunu kim yaptiysa yuzles onunla. Sen kaldirabiliyorsan o da kaldirabilir. Ona veremedigin tepki yuzunden kendini cezalandiriyorsun.

Genişletmek için tıkla...

sess_s .!.:

beni çok üzen bir durumla karşılaştığımda, yatak döşeklik hasta oluyorum. Eşimle büyük bir kavga yaşadığımızda mesela, ya da sevdiğim bir insandan bir kazık yediğimde.

Ağlamam pek. Anlatmam da. Hele ciddi meselelerde, en fazla bir ağlar bitiririm. 3 sene beklediğim, En son 4 aylık düşüğümde mesela, tüp bebekti zaten. 4 ay kıpırdamamıştım yerimden. Çok güçlüyüm ya,
Kanamalı halimle arabayı kendim sürüp gittim hastaneye kürtaja. Eşim şehir dışındaydı, onu arayıp gelmesini söyledim. Hepsi bu.Bir damla mı ağlamaz insan? Kimseye tek laf etmedim.


Eşim bile üzüldüğümü görmedi buna. Bahseder geçerim durumdan. Ya da çok yakın bir arkadaşımın bir kazığını gördüğümde.

Üzüldüğüm belli olmaz ama hasta oluyorum.

Nasıl bir depresyon haliyse, kendi işlerimi güçlerimi bozacak kadar. Kalkamıyorum, yataktan zorla kazıyorum kendimi. Çamaşırlar sepette bekliyor kaç gündür, kahvaltı saatler sonra toplanıyor, dışarı atıyorum kendimi, belki iyi gelir diye. Onda da bile bile trafiğin yoğun olduğu yola girerek, gıdım gıdım ilerleyerek, kafamda isimlendiremediğim meseleleri halletmeye çalışarak..

Daha bir hafta öncesine kadar En kestirmelerden gelen, öğlene kadar işini bitirmiş, ondan sonra dışarıda 40 tane işi yapan ben.. plansız yaşayamam normalde.

ki bu hafta yapmadığım işler önümüzdeki haftalarda, çuvalla üstüme binecek. Bunu bildiğim halde, kıpırdayamıyorum.

sorunu bir virüs gibi bir kaç gün vücudumda taşıyorum. Yatak döşeklik oluyorum. Kafamda yeni bir yere yerleştirdiğimde o problemi ya da o insanı, sistemimden atıp yeniden sıhhat buluyorum.

Ya hu,sinirimi temizlikten çıkarsaydım bari. Bir faydası olurdu. Ya da en azından, günlük hayatıma engel olmayacak, asgari ama stabil bir seviyede kalabilseydim.

Temiz hava filan kar etmiyor, kan değerleri de iyi. Psikologluk değil, çünkü her an yaşamıyorum.

Var mı bunun gibi bir şey tecrübe eden, ya da bir çare bilen?

Genişletmek için tıkla...

sess_s .!.:

Yüzleşemediğim olmadı çok şükür. Söylüyorum yüzlerine. Ki arkasından miller giriyor aramıza.

Konuşamamaktan çok şunun gibi: ben o insanı seviyorsam, içimden sanki bir virüsü atar gibi atıyorum. Artık iyileştiğimde ne bende o hastalıktan bir iz, ne de o insan dair bir sevgi kırıntısı bulunmuyor artık.

Genişletmek için tıkla...