Hayata geç kalmak (!)

missmarple .!.:

Üniversite seneye bitecek, KPSS sınavında mezuniyetim yakın olacağı için girecegim malum 2 yılda bir oluyor önlisans. Her şeye yetişme çabasından yoruldum her şeyin bir sırası var babaannem hep der ki önce bir işini eline al kocayi her yerde bulursun.. Ne kadar da haklı halbuki

Genişletmek için tıkla...

Sınav ekimde..
Sınava lise mezunu olarak mı gireceksin?
Universiteden mezun olabilir durumda olduğunu belgelemen lazım.Ekim de bunu nasıl belgeleyeceksin ki?
Bölüm ne?

Çok küçüksün. Her şeyi yapacak doya doya vaktin var..

missmarple .!.:

Henüz yaşım 22 olmasına rağmen her şeye, herkese geç kaldığımı düşünüyorum. İlkokul 1. Sınıftan bu yana okul hayatımın bir sürü inişlerle dolu olması, surekli ayrıl barış yaşadığım eski sevgililer.. O kadar pismanim ki.. Canım bir şeye sıkıldı üniversiteyi bıraktım, moralim bozuldu 3 yıllık sevgilimi bıraktım ve daha niceleri..

Hayatımda herşeyi yoluna koymaya karar verdim oturup çalıştım ve güzel bir üniversite kazandım. 7 aylık bir iliskim var (aklimdaki bu düşüncelerden ötürü iliskimde mutlu olduğum söylenemez) , ailemle aram çok iyi, arkadaşlarım ve sağlam dostlarım var. Ama işte bunların devamını getiremiyorum bir turlu. KPSS çalışmam gerek Ekim'de sınav var malum.. Ama tam çalışmaya başlayacağım zaman senin sevgilin var neden ders calisiyorsun evlenirsin kurtulursun diyorum içimden.. (Böyle saçma düşünce olur mu). Sonra da bu yaşta memur olsan nolur diyorum kendi kendime her şey için geç diyorum.

Allah ömür verirse biliyorum ki onumde çok uzun zaman var bir bayan olarak ayaklarimin üzerinde durmam lazım, bunun için çalışmam lazım güzel bir kariyer yapmam lazım ama işte kendimi ikna edemiyorum yaslandigimi hissediyorum ve bir an önce evlenmek çocuk sahibi olmak istiyorum..

Off, keşke küçüklüğmden bu yana hep ders çalışsaydım sevgili arayışında olmasaydim güzel bir lise ve daha güzel bir üniversite hayatım olsaydı. Çok pismanim...

Genişletmek için tıkla...

Ohoooo. Bakk ben 24 yaşındayım daha bugün düşündüm de erken anne olmak istiyorum. 30 yaşında doğum yapmış annenin çocuğuyum ve genc anne olmak daha iyi emin ol. Tabiki de erken evlen erkenden anne ol AMA mesleğini eline almadann vee erkek arkadaşını gerçekten tanimadan ona köpek gibi aşık olmadan SAKINNN . Hemen evlenip kazanacagin 2 3 yıl mi önemli acele edip kaybedecegin bir ömür mü?

aman amann sakınn! ben kız olduğum için çok istememe rağmen çok başarılı bir öğrenci olmama rağmen okutulmadim...sonra belli sebeplerden dolayı evlilik kurtuluş gibi geldi ve evlendim..şimdi bir evladım var..evlenince sorumluluk daha da artıyor bir de çocuk olunca..asla isyan etmiyorum..ii ki var kuzum.ben bipolar hastasıyım ve ilerde bir kitap çıkarmak istiyorum bipolar hastalığıyla ilgili..diğer bipolar hastalarına bi nevi naçizane ışık olmak adına..ve önce kendimi gelistirebilmeliyim bunun için diye düşünerek kullandığım onca ilaca rağmen hayallerle yaşadığım ağır ataklara rağmen yaşadığım onca acıya ragmen açıktan liseye başladım..hiçbirşey için geç degil kendine ınan guven..ayaklarının uzerine bas...bu çok çok önemli...kendine güven önce kendine..hayatta hiçbirşey için geç değil yeter ki işte çaba göster..Allah yolunu açık etsin inşallah

missmarple .!.:

Henüz yaşım 22 olmasına rağmen her şeye, herkese geç kaldığımı düşünüyorum. İlkokul 1. Sınıftan bu yana okul hayatımın bir sürü inişlerle dolu olması, surekli ayrıl barış yaşadığım eski sevgililer.. O kadar pismanim ki.. Canım bir şeye sıkıldı üniversiteyi bıraktım, moralim bozuldu 3 yıllık sevgilimi bıraktım ve daha niceleri..

Hayatımda herşeyi yoluna koymaya karar verdim oturup çalıştım ve güzel bir üniversite kazandım. 7 aylık bir iliskim var (aklimdaki bu düşüncelerden ötürü iliskimde mutlu olduğum söylenemez) , ailemle aram çok iyi, arkadaşlarım ve sağlam dostlarım var. Ama işte bunların devamını getiremiyorum bir turlu. KPSS çalışmam gerek Ekim'de sınav var malum.. Ama tam çalışmaya başlayacağım zaman senin sevgilin var neden ders calisiyorsun evlenirsin kurtulursun diyorum içimden.. (Böyle saçma düşünce olur mu). Sonra da bu yaşta memur olsan nolur diyorum kendi kendime her şey için geç diyorum.

Allah ömür verirse biliyorum ki onumde çok uzun zaman var bir bayan olarak ayaklarimin üzerinde durmam lazım, bunun için çalışmam lazım güzel bir kariyer yapmam lazım ama işte kendimi ikna edemiyorum yaslandigimi hissediyorum ve bir an önce evlenmek çocuk sahibi olmak istiyorum..

Off, keşke küçüklüğmden bu yana hep ders çalışsaydım sevgili arayışında olmasaydim güzel bir lise ve daha güzel bir üniversite hayatım olsaydı. Çok pismanim...

Genişletmek için tıkla...

26 Yaşındayım ve 3. universite okumayi düşünüyorum 2. yi okuyorum zaten daha çok gencsin kendine inan yaparsin

bende 24 olmak üzereyim ve hiç bişey yapma istegim yok. aslında coco'nun konusunda kendimi okudum sandım. herşeyi yarım bırakıyorum. tam inat edip devam edicem diyorum başka bişey sebep oluyo ve yine yarım kalıyo herşey.

acaba cidden bi hastalık mı bu ... cocuklugumdan beri böyleydim bişeyi yapmaya başladıgımda olmasını istedigim seyi tam olarak yapamayınca sıkılıp hemen bırakırmışım. şimdide degişmedi durum.
herşeyi heran bırakıp hiç olmamış gibi devam edebilirim.

Universitebitti sonra master...Masteri yeni bitirmistim. Tek hayalim akademik kariyer yapmakti. Ingilteredeki bir universiteden doktora icin kabul aldim. Tam gidecegim sirada karsima o cikti. Ayaklarim yerden kesilmisti. Onu kaybetmemek icin gitmekten vazgectim. Kariyerimden de. Yeter ki onunla oluyum ilerde nasilsa tekrar donerdim kariyerime. O zamanlar oyle dusunuyordum. O universite mezunu degildi. Eger doktora yaparsam aradaki egitim farki daha da acilacak diye herseyi biraktim. Oysa cok basarili bir ogrenciydim. Turkiyenin en iyi universitesini bitirmistim. Asistanliktan bile istifa edip ise girdim. O issizdi. Ama benim gozum o zaman bunlari gormuyordu. Ailemin istememesine ragmen sirf ben istedigim icin nisanlandik ve bir is buldu. Asgari ucretle. Ask evliligi yapacaktim sevdigim adamla evlenecektim. Hep oyle derdim.
Herseye razi oldum. Aileme bile soylemeden kendi altinlarimi kendim aldim. Cunku parasi yoktu. Nikahtan evlendik masraf olmasin diye. Aldigim altinlari o almis gibi koluma takti bir de. Bunlar o an icin onemli degildi gozumde. Tek istedigim sevdigim adamla evlenmekti. Esyalara kadar cogunu ben aldim. Evlendikten sonra butun masraflari ben odedim tek basima. Butun evin giderleri hep benim uzerimdeydi. Bu iste bir acaiplik oldugunu biliyordum ama gozlerim kor, kulaklarim sagir olmustu sanki. Derken hasbelkader o calistigi is yerinde yukseldi. Maasi da artti. Ancak tavirlari da degismeye basladi. Adama ozguven gelmisti. Bana da personeli gibi davranmaya basladi evde. Eve gec gelmeler, hesap vermemeler, durduk yere kavga cikarip gunlerce kusmeler... ve sonsuza kadar surecegini hayal ettigim evlilik catirdamaya baslamisti. O adam da gitmis yerine baska biri gelmisti sanki. Beni kaybetmekten de korkmuyordu artik cunku hayalini bile edemeyecegi iyi bir maasi ve isi olmustu. Hayatinda ben olmusum olmamisim artik onemli degildi. Isi herseyden onemliydi.
4 ayaginin uzerine dusmustu. Ben bu arada is yerindeki bazi olaylardan dolayi isten ayrildim. Simdi durum tersine donmustu. Onun iyi bir isi vardi. Ben okumustum ama issizdim. Aksi gibi de is bulamiyordum. Derken bir gun ona bile sormadan doktoraya basvurdum. Aradan 5 yil gectikten sonra. Kizmisti. Ona gore ben onun fikrini almamis, onu adam yerine koymamistim. Oysa evde artik adam yerine koyulmayan bendim. Cocuk dusunmuyordu o zamana kadar.
Doktoraya basladigim zaman engellemek icin elinden geleni yapti. Ne zaman vize ya da final sinavim olsa kavga cikardi. Ancak bakti bunlar da beni yolumdan ali koymuyor cocuk istedigini soyledi. Benim de yasim geciyordu.
Evet ben cocuk da yaptim kariyer de. Oglumu buyuttum, doktorayi da bitirdim. Ben doktorayi bitirdikten bir sene sonra evi terk etti. Gidis o gidis. Oglum ve ben kalakaldik. Baska biriyle. Asik ve mutlu.
Ogluma bakabilmek icin ise girmem lazimdi ve tam 40 yasindaydim o zaman. Baska bir sehirdeki universitede ogretim uyesi oldum. Her seye sifirdan basladik oglumla. Gecmisi geride birakarak.
12 yil surdu evlilik... ite kaka...
Simdi oglumla cok da mutluyuz. Ben bile senin kadar umutsuz olmadim hic. Seni o yuzden anlayamiyorum. 22 yasinda hayattan insan nasil umidini keser? En verimli ve en guzel caginda hem de. Ve neyine guvenip de kariyerinden vazgeciyorsun ki??? Ben yaptim, sonuc ortada. Ayni hatalari sen yapma diye yaziyorum bunlari. O erkek arkadasin gider baskasi gelir. 22 yas dedigin nedir ki???Sen bence kendine sorun ariyorsun. Insanin bir hedefi olma hayatta. Sen kendine deger vermiyorsun.Deger verseydin kendini bu kadar kucumsemezdin. Bir erkege de sirtini dayamazdin. Nerden biliyorsun ki iki gun sonra her seyin renginin degismeyecegini??? Adam belki iyi biri cikar kimbilir, umarim da oyle olur, mutlu bir evliliginiz olur belki ama hayatin ne getirecegini bilemezsin ki. Nerden biliyorsun ki adamin olmeyecegini ve senin ortada oylece kalakalmayacagini...once kendi hayatini bir garanti et. Kariyerinden asla vazgecme. Dunyanin binbir turlu hali var. Bir de hep sunu soylerim kendine faydasi olmayan insanin baskasina da faydasi olmaz. Once ne yapacaksan kendin icin yap.... Sevgiyle kal....

missmarple .!.:

Henüz yaşım 22 olmasına rağmen her şeye, herkese geç kaldığımı düşünüyorum. İlkokul 1. Sınıftan bu yana okul hayatımın bir sürü inişlerle dolu olması, surekli ayrıl barış yaşadığım eski sevgililer.. O kadar pismanim ki.. Canım bir şeye sıkıldı üniversiteyi bıraktım, moralim bozuldu 3 yıllık sevgilimi bıraktım ve daha niceleri..

Hayatımda herşeyi yoluna koymaya karar verdim oturup çalıştım ve güzel bir üniversite kazandım. 7 aylık bir iliskim var (aklimdaki bu düşüncelerden ötürü iliskimde mutlu olduğum söylenemez) , ailemle aram çok iyi, arkadaşlarım ve sağlam dostlarım var. Ama işte bunların devamını getiremiyorum bir turlu. KPSS çalışmam gerek Ekim'de sınav var malum.. Ama tam çalışmaya başlayacağım zaman senin sevgilin var neden ders calisiyorsun evlenirsin kurtulursun diyorum içimden.. (Böyle saçma düşünce olur mu). Sonra da bu yaşta memur olsan nolur diyorum kendi kendime her şey için geç diyorum.

Allah ömür verirse biliyorum ki onumde çok uzun zaman var bir bayan olarak ayaklarimin üzerinde durmam lazım, bunun için çalışmam lazım güzel bir kariyer yapmam lazım ama işte kendimi ikna edemiyorum yaslandigimi hissediyorum ve bir an önce evlenmek çocuk sahibi olmak istiyorum..

Off, keşke küçüklüğmden bu yana hep ders çalışsaydım sevgili arayışında olmasaydim güzel bir lise ve daha güzel bir üniversite hayatım olsaydı. Çok pismanim...

Genişletmek için tıkla...

30 yasinda hem de evliyken devlet memuru oldum. Gercekten sacma dusunuyorsun.

missmarple .!.:

Henüz yaşım 22 olmasına rağmen her şeye, herkese geç kaldığımı düşünüyorum. İlkokul 1. Sınıftan bu yana okul hayatımın bir sürü inişlerle dolu olması, surekli ayrıl barış yaşadığım eski sevgililer.. O kadar pismanim ki.. Canım bir şeye sıkıldı üniversiteyi bıraktım, moralim bozuldu 3 yıllık sevgilimi bıraktım ve daha niceleri..

Hayatımda herşeyi yoluna koymaya karar verdim oturup çalıştım ve güzel bir üniversite kazandım. 7 aylık bir iliskim var (aklimdaki bu düşüncelerden ötürü iliskimde mutlu olduğum söylenemez) , ailemle aram çok iyi, arkadaşlarım ve sağlam dostlarım var. Ama işte bunların devamını getiremiyorum bir turlu. KPSS çalışmam gerek Ekim'de sınav var malum.. Ama tam çalışmaya başlayacağım zaman senin sevgilin var neden ders calisiyorsun evlenirsin kurtulursun diyorum içimden.. (Böyle saçma düşünce olur mu). Sonra da bu yaşta memur olsan nolur diyorum kendi kendime her şey için geç diyorum.

Allah ömür verirse biliyorum ki onumde çok uzun zaman var bir bayan olarak ayaklarimin üzerinde durmam lazım, bunun için çalışmam lazım güzel bir kariyer yapmam lazım ama işte kendimi ikna edemiyorum yaslandigimi hissediyorum ve bir an önce evlenmek çocuk sahibi olmak istiyorum..

Off, keşke küçüklüğmden bu yana hep ders çalışsaydım sevgili arayışında olmasaydim güzel bir lise ve daha güzel bir üniversite hayatım olsaydı. Çok pismanim...

Genişletmek için tıkla...

21 yasında iyi bir üniversitede okurken ani bir kararla bıraktım. Bunaldim sıkıldım dedim bunun gibi bir sürü mazeret buldum. Aslında depresyon geciriyordum cok zor günlerdi. Yeni bir bölüm kazanip sıfırdan başladım. Sonra Universitenin ilk yılı esim evlenelim dedi hem okulu yarım birakmis hemde daha yeni toparlanmıstım lakin 1. Sınıf bitince evlenmeye karar verdim 4 ay icinde evlendim bide ankaraya ama okuduğm universite istanbuldaydı. Gidip geldim önce sonrada yatay geçis yaptım. 3 yılda bitti üniversite. Bu arada yüksek lisansa basvurdm kabul aldim oda bitti. Sonrada akademik olarak ise basladim ankarada bir üniversitede. Egitim hayatı iyi gidiyordu ama evliligin başından beri korunmadiğim halde çocuk sahibi olamıyordum çok zordu ilaclar doktorlar tedaviler bir isimde yolunda gitse illa cabalamak zorunda mıyım diye isyan ettim vazgectim dedigimde 2.5 yıl sonunda tüp bebek yapacağım ay hamile kaldım. Ama zor geçti oda kanama yaşadım hep yattım. Halada riskim var ama direniyorum. Dısardan bakanlar oh ne güzel evlendi okudu cocukta yaptı diyor. Bense ne geceleri uykusuzluğumu ne evlat icin çektiklerimi ne yaşadığım fırtınaları anlatmıyorum. Daha hayata başlamak icin çok çok gençsin. Kimi kolay bulur kimi uğraşarak.

Mutluluki .!.:

Bence insan kendini tanıdığında ne istediğini bilir ve yapmaya çalışır çabalar çabalarken de sizin gibi düşünmez.
Belki de siz henüz kendinizi tam olarak tanımıyorsunuz siz bu hayattan ne bekliyorsunuz başkalarının size öğrettikleri ve dayattıklarını bırakın bir kenara siz bu hayattan ne istiyorsunuz onu bulun yaparken mutlaka değişim yaşarsınız bu düşünceleriniz yok olur gider. Şu an odağınız dağınık tabi ki bu tarz düşünceler normal. bir evleneyim bir okuyayim arasında gidip geliyorsunuz.

Genişletmek için tıkla...

haklısınız şu an tam bir ikilemdeyim çok yanlış ilerliyor hayatım. 22 yaşında bir insan aslında kendini biliyor, tanıyor olmalı. oysa kı ben öyle değilim. oturup düşündüğümde ne istediğimi nasıl mutlu olabileceğimi bulamıyorum. liseye başladığımda bilgisayar işinde olmak istedim ticaret lisesine başladım ilk seneyi bitirdim yok dedim avukat olcam düz liseye geçiş yaptım lise bitti televizyoncu olcam dedim iletişim fak. başladım yok dedim ben tıbbi sekreterlik istiyorum onu bırakıp sekreterliğe geçtim falan. hep hayatım dengesizliklerle dolu.

sonundaoldu .!.:

ya burda bir arkadaş vardı. hayatımdaki her şeyi yarım bırakıyorum diye psikiyatra gitmişti. ve bir tanı konulmuştu ilaç tedavisi görüyordu..
bence siz de gidin zira. ortada pek bir sorun yokken her giriştiğiniz şeyi yarım bırakıyorsunuz. yaş şimdi genç pek sorun olmaz ama ileride ciddi bunalımlar yaşayabilirsiniz Allah korusun..

Genişletmek için tıkla...

o konuyu okudum da ben daha beterim. korktum