- 20 Ocak 2018
- 261
- 562
- 18
Merhaba önce biraz kendimi tanıtayım. 30 yaşındayım, bekarım, hayatım boyunca ufak tefek iliskiler dışında hiç sevgilim olmadı. Biraz zor seven biriyim. Profilimde Ankara yazıyor ama Ankara dışında daha küçük bir şehirde yaşıyorum. Işsizim ve bazı özel sebepler dolayısıyla çalışamıyorum.
Hayatta her şeye geç kaldım ve hiçbir şeyi yakalayacak gücüm kalmadı. Universite mezunuyum, mesleğim var ama su an yasadığim şehirde mesleğimi yapacağım imkan yok. Şehir dışına çıkamıyorum çünkü hem işverenlerin istediği tecrübeye sahip değilim hem de ankara istanbul gibi şehirler ateş pahası hazırda birikmiş param yok. En son Ankara'da gorüsmeye gittiğim işveren bana asla is bulamayacaksın cunku prezentabl değilsin dedi. Simdi kilo vermeye calisiyorum biraz kilo fazlam var bi de anneme burnumu yaptirmaya calisiyorum. Tek amacım biraz daha düzgün görünüp iş bulabilmek ama yaşım gerçekten çok ilerledi ve bulamayacağım gibi geliyor.
Kendimi bu süreçte tükenmiş hissetmeye başladım artık. Defalarca ankaraya istanbula is gorusmesine gelip geri cevrildim. Hepsi benim yuzumden sanıyordum ama eski isyerimden cekismeli bir sekilde ayrildigimdan eski isverenim olarak firmalar onu aradiklarinda isverinim kotu konusuyormus arkamdan. Firmalara da bir numara vermek zorundayım çunkü madem 1 yıllık tecrüben var eski işverinle görüsmek istiyoruz biz diyorlar.
Hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Hiçbir şey olamadım hiçbir şey başaramadım bu hayatta. Şu an ağlayarak yazıyorum bunu, bi de reglim yaklaşıyor onun duygusallığı var üstümde. Bazen diyorun ki keşke ölebilsem, kalp romatizması varmıs çok onemli bir boyutta değil ama o beni öldürsün diye bekliyorum artık. kendim intihar edemeyecek kadar korkağım.
Hep çok aklı basinda, sessiz, caliskan bi cocuk ve genctim. Bütün bunlar nasil basima geldi bilmiyorum. Artık kalkıp savasacak gücüm de kalmadı çünkü biliyorum ki boşuna. Eski işverenim yaptıllarını anlatınca annem babam bile onun tarafinı tutuyor, bu hayatta kimse benim tarafımda değil, belki en çok bu gerçeği hazmedemiyorum.
Hayatta her şeye geç kaldım ve hiçbir şeyi yakalayacak gücüm kalmadı. Universite mezunuyum, mesleğim var ama su an yasadığim şehirde mesleğimi yapacağım imkan yok. Şehir dışına çıkamıyorum çünkü hem işverenlerin istediği tecrübeye sahip değilim hem de ankara istanbul gibi şehirler ateş pahası hazırda birikmiş param yok. En son Ankara'da gorüsmeye gittiğim işveren bana asla is bulamayacaksın cunku prezentabl değilsin dedi. Simdi kilo vermeye calisiyorum biraz kilo fazlam var bi de anneme burnumu yaptirmaya calisiyorum. Tek amacım biraz daha düzgün görünüp iş bulabilmek ama yaşım gerçekten çok ilerledi ve bulamayacağım gibi geliyor.
Kendimi bu süreçte tükenmiş hissetmeye başladım artık. Defalarca ankaraya istanbula is gorusmesine gelip geri cevrildim. Hepsi benim yuzumden sanıyordum ama eski isyerimden cekismeli bir sekilde ayrildigimdan eski isverenim olarak firmalar onu aradiklarinda isverinim kotu konusuyormus arkamdan. Firmalara da bir numara vermek zorundayım çunkü madem 1 yıllık tecrüben var eski işverinle görüsmek istiyoruz biz diyorlar.
Hayatım bitmiş gibi hissediyorum. Hiçbir şey olamadım hiçbir şey başaramadım bu hayatta. Şu an ağlayarak yazıyorum bunu, bi de reglim yaklaşıyor onun duygusallığı var üstümde. Bazen diyorun ki keşke ölebilsem, kalp romatizması varmıs çok onemli bir boyutta değil ama o beni öldürsün diye bekliyorum artık. kendim intihar edemeyecek kadar korkağım.
Hep çok aklı basinda, sessiz, caliskan bi cocuk ve genctim. Bütün bunlar nasil basima geldi bilmiyorum. Artık kalkıp savasacak gücüm de kalmadı çünkü biliyorum ki boşuna. Eski işverenim yaptıllarını anlatınca annem babam bile onun tarafinı tutuyor, bu hayatta kimse benim tarafımda değil, belki en çok bu gerçeği hazmedemiyorum.
