Bu siteyi eskiden bildiğim için bugün üyelik açtım. İçimi biraz buraya dökmek istedim. 17 yaşındayım. Bu yaşta normaldir belki ufak tefek sorunlar ve geçicidir ama uzun süredir böyle. Bu da dert mi diyenleriniz olabilir ama benim için artık önemli bir sorun. Eskiden beridir hiç arkadaş çevrem olmadı. Liseye geçince düzelir, ortam değişir diyordum lise sona geçeceğim, hala aynı. Rehberimde bile ailem dışında gerçekten pek kimse yok. whatsapp yüklü telefonumda o da okulla alakalı bir şey olduğunda gruptan bilgi alabilmek için. Ailem dışında gerçekten ne selam verdiğim, ne bir konu üzerinde kısa da olsa sohbet ettiğim, derdimi paylaştığım hiç bir insan yok. İyi bir ailem var ama genelde yan yana da otursak pek konuşacak birşey olmuyor. abim var onunla da aramda bir hayli yaş var, 30 yaşında. Onlarla da pek konuşamıyorum. Tek bir arkadaşım vardı o da buluşmamak için bahane üretiyordu ancak gözümün önüne sokarak başka arkadaşlarıyla geziyordu, yaptıklarını bana anlatıyordu. O yaptığı şeyden dolayı hiç düşünmeden direkt sildim her yerden.
Ve kız meslek lisesinde okuyorum moda tasarım bölümünde. Derslere katılımım yüksek, başarılı biriyim. Hatta sınıftakiler benim için zeki falan der ama yakın arkadaşlık kurmak için yanaşmaz kimse. Yani kimseyle sorunum da yok. Benden kaynaklı olarak gördüğüm birkaç şey var o da dışarıdan sert durmam, ciddi bir tavır takınmam ama bu da elimde olan bir şey değil, çocukluğumdan beri böyle. Sanırım bu yüzden uzaklaşıyorlar. Sınıftaki kızların çoğu da küfürlü konuşan, erkek gibi davranan, gecelere kadar sokaklarda dolaşan, mezun olduktan sonra zaten direkt bir işe girip çalışmayı isteyen kızlar. Semt ortamında olan bir okul yani gruplaşma var. Ben daha önce bir kez arkadaşlık yaptığım için buna benzer kişiyle, o yüzden öyle kişilerden uzak duruyorum artık. Mezun olduktan sonra da Milli Savunma Üniversitesine girmek istiyorum, bu yüzden şuan sevmediğim bölümü okusam da staj görmeye katlanmam gerek mezun olmam için.
Kötü arkadaşlık yerine hiç çevre olmaması daha iyi diye düşünenler de var ama pek çok kez psikoloğa gittim. 13 yaşımda depresyon tanısı aldım bir dönem ilaç kullandım, sonraki sene tekrar psikoloğa gitmem gerekti bu sefer psikoterapi gördüm. Tekrarlayan birşeydi bende. Başıma kötü bir olay gelmişti ve sadece psikoloğum biliyordu bunu yani çevre olmadığı için bir destek yoktu, tek başıma atlatmıştım. Bu dönem yine ara ara depresif hissettiğim, düşüncelere daldığım oluyor. Bir çevrem arkadaşım olmadığı için bu hislere katlanılması çok daha da zor oluyor zaten. Biraz da bu yüzden şikayetçiyim hiç arkadaşımın olmamasından. Sınıftaki kızlar arkadaşlarıyla geziyor, konserlere, sinemalara gidiyor. Tüm gün evdeyim çevrem olmadığı için. Kitap okuyorum vs. İnternetten de arkadaşlık edinmeye çekiniyorum tehlikeli yönleri olduğu için ki zaten başıma bir olay gelmişti bununla ilgili. Nasıl bir çevre edinebilirim okul dışı veya okul içinde bilmiyorum. Eskiden beridir hiç doğru düzgün arkadaş çevremin olmamasının kaynağı ben miyim sizce?
Ve kız meslek lisesinde okuyorum moda tasarım bölümünde. Derslere katılımım yüksek, başarılı biriyim. Hatta sınıftakiler benim için zeki falan der ama yakın arkadaşlık kurmak için yanaşmaz kimse. Yani kimseyle sorunum da yok. Benden kaynaklı olarak gördüğüm birkaç şey var o da dışarıdan sert durmam, ciddi bir tavır takınmam ama bu da elimde olan bir şey değil, çocukluğumdan beri böyle. Sanırım bu yüzden uzaklaşıyorlar. Sınıftaki kızların çoğu da küfürlü konuşan, erkek gibi davranan, gecelere kadar sokaklarda dolaşan, mezun olduktan sonra zaten direkt bir işe girip çalışmayı isteyen kızlar. Semt ortamında olan bir okul yani gruplaşma var. Ben daha önce bir kez arkadaşlık yaptığım için buna benzer kişiyle, o yüzden öyle kişilerden uzak duruyorum artık. Mezun olduktan sonra da Milli Savunma Üniversitesine girmek istiyorum, bu yüzden şuan sevmediğim bölümü okusam da staj görmeye katlanmam gerek mezun olmam için.
Kötü arkadaşlık yerine hiç çevre olmaması daha iyi diye düşünenler de var ama pek çok kez psikoloğa gittim. 13 yaşımda depresyon tanısı aldım bir dönem ilaç kullandım, sonraki sene tekrar psikoloğa gitmem gerekti bu sefer psikoterapi gördüm. Tekrarlayan birşeydi bende. Başıma kötü bir olay gelmişti ve sadece psikoloğum biliyordu bunu yani çevre olmadığı için bir destek yoktu, tek başıma atlatmıştım. Bu dönem yine ara ara depresif hissettiğim, düşüncelere daldığım oluyor. Bir çevrem arkadaşım olmadığı için bu hislere katlanılması çok daha da zor oluyor zaten. Biraz da bu yüzden şikayetçiyim hiç arkadaşımın olmamasından. Sınıftaki kızlar arkadaşlarıyla geziyor, konserlere, sinemalara gidiyor. Tüm gün evdeyim çevrem olmadığı için. Kitap okuyorum vs. İnternetten de arkadaşlık edinmeye çekiniyorum tehlikeli yönleri olduğu için ki zaten başıma bir olay gelmişti bununla ilgili. Nasıl bir çevre edinebilirim okul dışı veya okul içinde bilmiyorum. Eskiden beridir hiç doğru düzgün arkadaş çevremin olmamasının kaynağı ben miyim sizce?
benim tabi ki bir arkadaş çevrem Var ama hep böyle farklı farklı. Bende dışarıdan sert birisiyim ama insanlar tanıdıkça Benim öyle olmadığımı düşünüyor. Bende sorun sende değil dışarıdaki insanların seni dışından yargılamasında. Belki içini görseler severler Eminim. Bizler dışarıdan sert gözüksek de içimiz çok duygusal bunu biliyorum 
