Biz tam 6 kardesiz ,hep mesafeli davrandik ve aslinda sicak bir ailemiz olmadi ,ilk basta annem ve babam yasatmadi
Ben esimle bir ev insa ettik ve bu sirada cok maddi ve manevi sikinti cektik,ben o zaman calisiyordumda
cok zaman evde bir pilaf yada makarna zor piserdi,esimde duvar örmekle suva atmakla veya tas tasimakla
ugrasiyordu,her isi yaliniz yapti
erkek kardeslerim büyük yastalar ,hasta degiler ama bir kere gelipte sormadilar .yardim nasilederiz diye
biz üc sene insaat icinde yasadik ,cocuklarim ortada büyüdü(yani yalnizsayilir) ne yengelerim(biri evhanimi) ne ablam ne annem bir tencere corba yapip gettirdiler
biz yine kimseye küsmedik ve hic lafinada acmadik,esim olgun düsüncelidir ve sustu hep
simdi kardesimin bir ufak tamir isleri var bize duyuruyor ; enistem bu islerden anlar ,beraber yapariz
bide bizim evin etrafinda daha büyük iskele kurulu,onu istiyorlarmis evinin catisini yaptirmak icin
o iskeleyi esim yapayaliniz kurdu (üc kat yükseklikte) o zaman onlar nerdeydi?
simdi biz indirecegiz sirf onlar yaptirsin diyemi?
niye hep bizden bekliyorlar sanki biz mecbur gibi, tabiyat gibi?
istemiyorum yardim etmek ama iste kardes yenge aile diye agzimi simdilik acmiyorum
sizce nasil konusmaliyim