Herşeyi ben kendi elimle mi seçtim?

Ben 14 yaşındayım. Benim hayatım çok kötü.
Ergenlikten falan değil bu ailedende çevredende kaynaklı.
Okul notlarım çok kötü. Artık bu saatten sonra istesemde kurtaramam. Çok kötü notlarım. Ne biliyim içimden gelmiyor çalışmak ama okumayıda bırakmak istemiyorum. Notlarım hep 30 10 20. Ben böyle yaşamak istemiyorum. Sınıfta 2 3 kişi var gerisi hep resmen başarıya çiçekli yollardan gitti. Herkes 90 100 alıyor ben boş boş 30 aldığımı duyunca anca defteri karalarım. Ya herkes " Çalış " der ama herşey çalışmakla bitmiyor. Psikolojik olarakta ondan geri kalmadım. Herşeye fazla takılıyorum ve kafamda büyütüyorum. Neden benim istediklerim başkalarının elinde?
Benim istediğim hayat şuydu, Allaha şükür bu halimede ama ne biliyim:
Kültürlü okumuş bir babam, kültürlü bir annem, anlayışlı, güler yüzlü benden anneden daha çok arkadaş olmalı.
Kardeşim bana "Mal, gerizekalı" yerine , dara düştüğümde yardım etmeli. Sevdiğim çocukla çıkmalıydım, notlarım yüksek, güzel bir kız olmak istiyordum.
Ergenlik ve boş hayaller. Ben anca kendimi bi rüyanın içine sokuyorum ama bu asla gerçekleşmiycek.
Okulda herkes meslek sahibi olup gitcek ben mal gibi kalcam ortada. Bu saatten sonra bu durumu kurtaramam. Herşeyi akışına bıraktım.
Sayısalım çok kötü evet çalıştırdı arkadaşlarım ama sınavaa gelince kalıyorum öyle. Sanki hiç görmemişim gibi, üniversite sorusu gibi geliyor.
Yapamıyorum. Zaten bu saatten sonra istesem kurtaramam, tamam bu dönemi kurtardım ya diğer karne notlarım? Offffff

BEN PSİKOLOJİK OLARAK BİTTİM. ARTIK YAŞAMAK İSTEMİYORUM.

bpfan .!.:

Ben 14 yaşındayım. Benim hayatım çok kötü.
Ergenlikten falan değil bu ailedende çevredende kaynaklı.
Okul notlarım çok kötü. Artık bu saatten sonra istesemde kurtaramam. Çok kötü notlarım. Ne biliyim içimden gelmiyor çalışmak ama okumayıda bırakmak istemiyorum. Notlarım hep 30 10 20. Ben böyle yaşamak istemiyorum. Sınıfta 2 3 kişi var gerisi hep resmen başarıya çiçekli yollardan gitti. Herkes 90 100 alıyor ben boş boş 30 aldığımı duyunca anca defteri karalarım. Ya herkes " Çalış " der ama herşey çalışmakla bitmiyor. Psikolojik olarakta ondan geri kalmadım. Herşeye fazla takılıyorum ve kafamda büyütüyorum. Neden benim istediklerim başkalarının elinde?
Benim istediğim hayat şuydu, Allaha şükür bu halimede ama ne biliyim:
Kültürlü okumuş bir babam, kültürlü bir annem, anlayışlı, güler yüzlü benden anneden daha çok arkadaş olmalı.
Kardeşim bana "Mal, gerizekalı" yerine , dara düştüğümde yardım etmeli. Sevdiğim çocukla çıkmalıydım, notlarım yüksek, güzel bir kız olmak istiyordum.
Ergenlik ve boş hayaller. Ben anca kendimi bi rüyanın içine sokuyorum ama bu asla gerçekleşmiycek.
Okulda herkes meslek sahibi olup gitcek ben mal gibi kalcam ortada. Bu saatten sonra bu durumu kurtaramam. Herşeyi akışına bıraktım.
Sayısalım çok kötü evet çalıştırdı arkadaşlarım ama sınavaa gelince kalıyorum öyle. Sanki hiç görmemişim gibi, üniversite sorusu gibi geliyor.
Yapamıyorum. Zaten bu saatten sonra istesem kurtaramam, tamam bu dönemi kurtardım ya diğer karne notlarım? Offffff

BEN PSİKOLOJİK OLARAK BİTTİM. ARTIK YAŞAMAK İSTEMİYORUM.

Genişletmek için tıkla...

böyle düşününce geçiyor mu peki herşey ya da düzeliyor mu ? senin kendine güvenin kalmamış canım daha cok gençsin bak herseyin farkındasın istersen çabalarsan neden notlarını düzeltemeyesin ki ?

sınıf arkadaşlarının hepsımı mükemmel anne babaya sahıp?

veya hangı kardeşle o yaslarda ıyı anlaşılır?

sen ıpın ucunu kaçırmışsın,sımdı ıstesende ılerleyemıyorsun..

kendıne bahane bulma..anasız,babasız çocuklar ne sartlarda derslerine sarılıyorlar..

o dedıgın hayatı calısıp,sen çocuklarına sun madem oyle..

neden pes edıyorsun..

Artık herşey için çok geç. Eğer karnem kötü gelirse liseyede yollamıycaklar. Ben çalıştım ama olmuyor napıyım olmuyor.
Benim zaten doğuştan özgüvensizim. Hep rezil olup gülünç duruma düştüğüm oldu. Bu beni güçlendirmedi aksine dahada ezikleştirdi.
Şimdide hep ben başkalarının elindeki imkanlara bakıp özeniyorum.
Kullandıkları telefonları, aileleri, kardeşlikleri, ama Allah var ailem ne istesem alır. Ama ne biliyim ama manevi yönden çok eksiğim. Arkamda duran hiç kimse yok. Destek alcağım hiç kimse yok. Napıyım çalışsamda olmuyor. Anlamadığımı arkadaşlarım anlatıyor tekrarlıyorum. Ama yazılıda kalıyorum öyle.
Benim amacım kendimi acındırmakta değil maksat içimi dökmek. Benim istediklerim hiç olmadı maneviyatımda. Ailemle ne zaman konuşmaya kalksam "Yediğin önünde yemediğin arkanda " diyor annem. Ben bütün dertlerimi anlatınca "Boşver" kelimesini duymak istemiyorum. Pes etmem gayet doğal bence.
Zaten tipsizlikte sınır tanımıyorum. Ezikleniyorum. Dışlanıyorum. Ailem, okul, arkadaşlarım herkesle aram berbat. Ama halimede çok şükür.

Sana bir örnek vereyim de ne kadar şanslı olduğunu gör canım.Ben bir öğretmenim ve 3 yılım Şırnak'ta geçti.Irak sınırında bir köydeydim.Bir öğrencim vardı.Annesi İstanbullu kültürlü bir kadın ama yanlış bir tercihle Şırnak'ta kalmaya mahkum ediyor kendini.Evlendiği adamın başka illerde bir sürü imam nikahlı eşi var.Adam çocuklarını birkaç yılda bir görüyor.Ve öğrencim kaç tane kardeşi olduğundan habersiz.Halleri içler acısı.Ama kızdaki neşeyi görmen lazım.Çünkü biliyor ki kaderini değiştiremeyecek.O zaman hayata daha sıkı bağlanmalıyım diyor.Sınıfın maskotu,okulun neşe kaynağı ve sosyal faaliyetlerin olmazsa olmazı haline geliyor.Ve 8.sınıftan sonra mezun olduğu okulda temizlikçi olarak çalışmaya devam ediyor.Annesi el işleri satarak geçimini sağlıyor.Güzellik çirkinlik çok da önemli değil,olmamalı.Sen başarısızlığı da kendin seçiyorsun bence.Hayata küsmekle kendine en büyük eziyeti sen yapıyorsun.

Ama ben her ne kadar çözüm aramaya kalksam herşey dahada kötüye gidiyor.

Ah şekerciğim, şimdi her şey toz pembe görünüyor da aslında o yüzden çalışmaya gayret etmiyorsun, asıl hayat inan bu yaşadığın ve beğenmediğin hayat değil.. Daha neler göreceksin. Bu duyguların hepsini bizler de yaşadık, herkes yaşıyor.. Ergenlikle ilgili tamamen. Keşke ailen daha bilinçli insanlar olsalardı ama insanları olduğu gibi kabul edebildiğinde büyümüş olacaksın zaten. İleride çocuklarının da senin hakkında böyle düşünmesini istemiyorsan hayatı bi yerinden yakalaman lazım. Bi yerden sonra her şey daha iyi oluyor inan bana, daha yolun başındasın.. Yeri gelince sevdiğin adamla da olacaksın inşallah, yeter ki olgunluğunu koruyabil, iste ve ümitli ol her zaman. Hayat malesef her zaman istediğimizi vermiyor bizlere. Daha sahici sorunları olan insanlar var, ileride şahit olucaksın, dünya hali tecrübe de edebilirsin ama umarım hep çok mutlu olursun. Bu geçici buhranlı dönemin sende kalıcı izler bırakmasına izin verme. Hele sen bi 18-20 yaşına gel de evrim var mı yok mu gör o zaman Benim ergenliğimle şuanki halim arasında Rihanna'yla Yıldız Tilbe kadar fark var Kimsenin elinden tutup, sana bi şans vermesini bekleme, genelde pek olmaz öyle şeyler. En azından bir meslek lisesine git, garantiye almış olursun kendini.. Belki bi gençlik kulübüne falan yazılsan senin için daha iyi olur canım, bir şeylerle ilgilen ve sosyalleş, kafan dağılır..
Ah şu ergenlik ne ailelerin canını yaktı
Ha bir de dipnot; erkekler özgüven sahibi kızlardan hoşlanırlar, güzel ya da illaki de başarılı değil, bakımlı ve özgüven sahibi..
Kolaylıklar diliyorum hanım efendi :)

Abla aslında gözüm öyle aşkta filan değil. Ben ilk baş okulukurtarmak istiyorum. Ailem gene söyleniyodu liseye göndermeyeceklerini. Milletin çocuklarıyla kıyasladılar beni. Çok zoruma gitti karşılaştırılmak. Sanki ben ezikmişim gibi. Hep ezik büyüdüm. Hep aptal yerine koydular. 2 kez iftiraya uğradım. Ama 1. sinde öğretmenim bana ilkokul 3. sınıfta inanmadı. O kadar yemin ettim. Arkadaşım yalandan ağladı. Meğer annesi ölmüş diye bizi keklemiş. Annesine sordum. Hiç öyle bisiy yokmuş. 2. side kağıda hakaret yazıp altına adımı yazmışlar. Neyse derdim bu değil. Benim sayısalım çok kötü. Anlamıyorum napıyım. Herkes benden en süperini istiyo. Elimden geldiği kadar yapıyorum. Cok üstüme geliyolar. Hemde içimdekileri en ufak bişiyi bile büyüterek çıkmaza geliyorum. Bıktım bu huyumdan. Önceden 6. sınıfta nasıl olsa sbs var diyip salladım okulu. Ama faturayı çok pis kesti bana. +4 sistemi gelince çöktüm.

bakalım nolcak donem snunda

oofff ya offff napcam ben

bpfan .!.:

Artık herşey için çok geç. Eğer karnem kötü gelirse liseyede yollamıycaklar. Ben çalıştım ama olmuyor napıyım olmuyor.
Benim zaten doğuştan özgüvensizim. Hep rezil olup gülünç duruma düştüğüm oldu. Bu beni güçlendirmedi aksine dahada ezikleştirdi.
Şimdide hep ben başkalarının elindeki imkanlara bakıp özeniyorum.
Kullandıkları telefonları, aileleri, kardeşlikleri, ama Allah var ailem ne istesem alır. Ama ne biliyim ama manevi yönden çok eksiğim. Arkamda duran hiç kimse yok. Destek alcağım hiç kimse yok. Napıyım çalışsamda olmuyor. Anlamadığımı arkadaşlarım anlatıyor tekrarlıyorum. Ama yazılıda kalıyorum öyle.
Benim amacım kendimi acındırmakta değil maksat içimi dökmek. Benim istediklerim hiç olmadı maneviyatımda. Ailemle ne zaman konuşmaya kalksam "Yediğin önünde yemediğin arkanda " diyor annem. Ben bütün dertlerimi anlatınca "Boşver" kelimesini duymak istemiyorum. Pes etmem gayet doğal bence.
Zaten tipsizlikte sınır tanımıyorum. Ezikleniyorum. Dışlanıyorum. Ailem, okul, arkadaşlarım herkesle aram berbat. Ama halimede çok şükür.

Genişletmek için tıkla...

bişey sormak istiyorum.. hani demişsiniz ya kültürlü bi anne babam olsaydı die siz şimdiden kendinizi bırakmışsınız.. yarın birgün sizde evlenip çocuk sahibi oldugunuzda çocugunuzun sizin için aynı şeyleri istiyecegini , onunda sizin gibi başkalarının ailelerine özenecek .. siz bunun olmaması için hiç birsey yapmıyorsunuz öylemi ? .. anneniz babanız sizin okumanızı onlar gibi olmazın die istiyorlar. iyi yerlere gelin die.. size değer veriyorlar ama siz pes ediyorsunuz . hemde bu yaşta

ben ilk okulda başarılı bi ögrenci değildim bizdede dediler şimdiden bölesin lisede ne işin var falan die ama bunlar hep hırs yaptırmak için. şimdi yigenlerime bizde aynı şeyi diyoruz.. ( belki dememek lazım ama oluyor işte) ama göndermicez die deil daha gayret göstersinler die.. zaten her ögrenci ilk okulda başarılı olacak diye bişey yok. liseye geçince atak yapan bir sürü kişi var ki bende de öle olmuştu.. rahatlık oluo ilkokuldaki gibi olmuo.. emin ol..
o yüzden kendini yıpratma. düzelir herşey.. ama vazgeçme.. benim annem babam bizi okutmak için herşeyi yaptılar.. ben onlarla grur duyuyorum ve emin ol onların aileleri bize verdikleri imkanları verselerdi şuan gelmiş oldukları yeri tahmin edemiyorum

Merhabalar Canım;
Sana Bir kaç örnek vereyim umarım yol gösterir.İlk önce anne ve babanın eğitim durumlarını sorgulamaktan vazgeç derim.Teyzem ilk okul mezunu ev temizliği yaparak kızlarını okutuyor.Tatilde kızları yardıma bile gidiyor.Yani annelerinin kimin için ne için çalıştığının farkında.Sende yapabilirsin bence.Yapamıyorum anlamıyorum diyip kesip atmak olmaz.Öğrenenler anasının karnında öğrenmiyor.
İkinci örneğim Amcam ve yengem sakatlar.Ama evlatları onlarla asla utanmıyorlar.Arkadaşlarıyla bile tanıştırıyor.Neden utanılsın ki.O halleriyle okutmak için elinden geleni yapmışlar aksine gurur duyar yeğenlerim.
Sende biraz farkına var artık annen ve baban sizler için uğraşıyor.Biraz toparlan düzenli ders programını oluştur.
Umarım düzelir herşey.

Sen temizligine kisisel bakimina dikkat et ustun basin temiz olsun kotu kokma tamam iste en bakimli kiz sensin gulum tipsiz degilsin.okulla ilgili gondermezlerse kaymakamliga git anlat maddiyse sorun burs ayarlanir diilse ikna ederler aileni uzulme.senin temel carpma bolmeden itibaren ilkokul matematik kitabindan butun yaz calisip kendi ders kitabinida yazin bitirmen lazim bu yaz calisarak halledersin onu.kardesine sen iyi davran ve onu ikaz et kotu konustugunda sen ablasin unutma:) kimseye ozenme demiyorum ama kiyas yapma kendinle kitap oku bol bol.ailenle vakit gecir utanma hic onlardan annenden yemek yapmayi ogren ona yardim ederken bak bir artin daha olsun:) temiz ve sade bir ergen kiz olduktan sonra azimle calisarak sayisalida hallediceksin bana inan:)

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.

bpfan .!.:

Ben 14 yaşındayım. Benim hayatım çok kötü.
Ergenlikten falan değil bu ailedende çevredende kaynaklı.
Okul notlarım çok kötü. Artık bu saatten sonra istesemde kurtaramam. Çok kötü notlarım. Ne biliyim içimden gelmiyor çalışmak ama okumayıda bırakmak istemiyorum. Notlarım hep 30 10 20. Ben böyle yaşamak istemiyorum. Sınıfta 2 3 kişi var gerisi hep resmen başarıya çiçekli yollardan gitti. Herkes 90 100 alıyor ben boş boş 30 aldığımı duyunca anca defteri karalarım. Ya herkes " Çalış " der ama herşey çalışmakla bitmiyor. Psikolojik olarakta ondan geri kalmadım. Herşeye fazla takılıyorum ve kafamda büyütüyorum. Neden benim istediklerim başkalarının elinde?
Benim istediğim hayat şuydu, Allaha şükür bu halimede ama ne biliyim:
Kültürlü okumuş bir babam, kültürlü bir annem, anlayışlı, güler yüzlü benden anneden daha çok arkadaş olmalı.
Kardeşim bana "Mal, gerizekalı" yerine , dara düştüğümde yardım etmeli. Sevdiğim çocukla çıkmalıydım, notlarım yüksek, güzel bir kız olmak istiyordum.
Ergenlik ve boş hayaller. Ben anca kendimi bi rüyanın içine sokuyorum ama bu asla gerçekleşmiycek.
Okulda herkes meslek sahibi olup gitcek ben mal gibi kalcam ortada. Bu saatten sonra bu durumu kurtaramam. Herşeyi akışına bıraktım.
Sayısalım çok kötü evet çalıştırdı arkadaşlarım ama sınavaa gelince kalıyorum öyle. Sanki hiç görmemişim gibi, üniversite sorusu gibi geliyor.
Yapamıyorum. Zaten bu saatten sonra istesem kurtaramam, tamam bu dönemi kurtardım ya diğer karne notlarım? Offffff

BEN PSİKOLOJİK OLARAK BİTTİM. ARTIK YAŞAMAK İSTEMİYORUM.

Genişletmek için tıkla...

14 yaşında bir genç kızın bu cümlelerle bize kendini anlatması bile kendini ifade etme yeteneğine sahip olduğunu gösterir.
Ergenlik döneminden kaynaklı bazı sorunlar yaşıyorsun yazıdan anladığım kadarıyla senin gibi olan o kadar çok kişi var ki..
Ama yansıtmamak için uğraşıyorlar.Sen en iyisini yaptın anlatma yolunu seçerek.

Ders konusuna gelince:Bir sır veriyim mi sana?Ders çalkışmayı ben de pek sevmezdim yine de sevdiğim işi yapıyorum istediğim eğitimi aldım...
Neden sen yapamayasın?

Canım benim hangimizin annesi babası kültürlü hangimizin annesi babası dört dörtlük. Ama konu okumaya gelince değişir. Benim annem babam ne zorluklarla çalışıyorlar ikiside işçi ve ben işçi çocuğu olduğum için gurur duyuyorum .. Bende berbat bir eğitim hayatı geçirdim senin yaşında. Bak şimdi üniversiteliyim.. Anne ve babanın hala yanında olduğu için sevinmen gerek çünkü bugün hatta şu dakikalarda Soma'da bir çok çocuk babasız kaldı . Boş bir kağıda nerde olduğunu ve ne yapmak istediğini çiz.

Öncelikle.
Ergenlikte hangimiz güzeldik ki?..
sivilceler, yağlı ve gözenekli cilt,saçlar. Hormonlardan kaynaklanan ter kokuları vs..
Bu geçici bir süreç.
İlerde yetişkin bir kadın olduğunda bu düşüncelerine güleceksin.
Ben kendime güldüm mesela.. Zamanında aynen senin gibi içime kapanık, özgüveni eksik, asosyal bir ergendim.
Hoşlandığım çocuklar benle ilgilenmez ve belki de gülerlerdi bile.
Ve sana birşey itiraf edeyim mi?
Ben intihar bile ettim.
allahım ne kadar da aptal ve cahilmişim.
Rabbim esirgemiş de ölmemişim..
Şimdi beni her halimle çok seven ve bana kendime değer vermeyi öğreten bir eşim ve iki evladım var.
Kendine gel bir an evvel.
Sen ergensin. Daha olmadın. Hamsın. Bu hallerin geçici emin ol..
Ailene asla bunları deme lütfen.
Kültürsüz, anlayışsız vs yakışmıyor bu kelimeler bir evlata. Ben de anneyim. Yaşım genç belki ama inan çocuk yetiştirmek çok zor.
Sırf seni doğururken çektiği acılar için bile minnet duymalısın annene.
Ben de çok asiydim aileme karşı.
Anne olunca anladım herşeyi.
Sen de ilerde anne olucaksın.
yapma böyle.
Notlarına gelince. sakin olup sınıfta öğretmenin ağzından çıkan her önemli cümleyi not et ve dikkatle dinle. Sayısal zor bilirim. Mesela ben kimya fizik falan hiç sevmezdim o yùzden türkçe-matematik bölümünde okudum lisede. Matematik ve geometri de işkence kadar sıkıcı olsa da sabrettim azmettim ve hep 80 85 alırdım yazılılarda. Sessiz bir odada sakin kafayla çalış derslerini.
yapabilirsin. İnan buna. Yapamazsan da dünyanın sonu mu?
Meslek öğrenirsin yine kendini geliştirirsin. Bizim bir müdürümüz ve aynı zamanda edebiyat hocamız vardı lisede çok sevdiğim; derdi ki, "mühim olan okullar bitirmek değil. okumuş eşek dolu ortalık. mühim olan kendine değer vermek ve her daim kendini geliştirmek için çabalamak. bir sayfa bulmaca dahi çözseniz kafi.. ve kitap okumaktan asla vazgeçmeyin. İşte bunları da terk ederseniz, o zaman ottan bir farkınız kalmaz."
Bu cümleleri takip ederek yürüdüm ben hayatta. umarım.yardımcı olabilmişimdir.

bpfan .!.:

Ben 14 yaşındayım. Benim hayatım çok kötü.
Ergenlikten falan değil bu ailedende çevredende kaynaklı.
Okul notlarım çok kötü. Artık bu saatten sonra istesemde kurtaramam. Çok kötü notlarım. Ne biliyim içimden gelmiyor çalışmak ama okumayıda bırakmak istemiyorum. Notlarım hep 30 10 20. Ben böyle yaşamak istemiyorum. Sınıfta 2 3 kişi var gerisi hep resmen başarıya çiçekli yollardan gitti. Herkes 90 100 alıyor ben boş boş 30 aldığımı duyunca anca defteri karalarım. Ya herkes " Çalış " der ama herşey çalışmakla bitmiyor. Psikolojik olarakta ondan geri kalmadım. Herşeye fazla takılıyorum ve kafamda büyütüyorum. Neden benim istediklerim başkalarının elinde?
Benim istediğim hayat şuydu, Allaha şükür bu halimede ama ne biliyim:
Kültürlü okumuş bir babam, kültürlü bir annem, anlayışlı, güler yüzlü benden anneden daha çok arkadaş olmalı.
Kardeşim bana "Mal, gerizekalı" yerine , dara düştüğümde yardım etmeli. Sevdiğim çocukla çıkmalıydım, notlarım yüksek, güzel bir kız olmak istiyordum.
Ergenlik ve boş hayaller. Ben anca kendimi bi rüyanın içine sokuyorum ama bu asla gerçekleşmiycek.
Okulda herkes meslek sahibi olup gitcek ben mal gibi kalcam ortada. Bu saatten sonra bu durumu kurtaramam. Herşeyi akışına bıraktım.
Sayısalım çok kötü evet çalıştırdı arkadaşlarım ama sınavaa gelince kalıyorum öyle. Sanki hiç görmemişim gibi, üniversite sorusu gibi geliyor.
Yapamıyorum. Zaten bu saatten sonra istesem kurtaramam, tamam bu dönemi kurtardım ya diğer karne notlarım? Offffff

BEN PSİKOLOJİK OLARAK BİTTİM. ARTIK YAŞAMAK İSTEMİYORUM.

Genişletmek için tıkla...

senden yaklaşık 20 yaş büyük birisi olarak diyebilir ki
hayat pek de yukarıdaki hayallerinde anlatıldığı gibi tospembe değil
yani Kültürlü okumuş bir babam, kültürlü bir annem, anlayışlı, güler yüzlü benden anneden daha çok arkadaş olmalı.
Kardeşim bana "Mal, gerizekalı" yerine , dara düştüğümde yardım etmeli. Sevdiğim çocukla çıkmalıydım, notlarım yüksek, güzel bir kız olmak istiyordum. demişsin ya böyle bir hayat nadir bulunur yavrum
hayat yüzde 80 mücadeledir
hangi noktaya gelsen mücadele bitmez
daha 14 yaşında bittim tükendim yaşamak istemiyorum demen açıkçası çocukça
inan bana daha hiçbir şey görmedin