Kimseye anlatamıyorum anlatamam zaten beceremem kalbim parça parça içim herşeyim paramparça karşımdaki insana anlatamıyorum beni kimin anlamasını bekleyebilirim ki yazmak iyi gelir diye düşündüm.. Ben onun hayat suyuydum hani ben olmadan asla yüzü gülmezdi canını istesem hiç düşünmeden avuçlarımın içine koyardı hani o Zaman niye benden nefret ettiğini artık sevmediğini unutucanı artık bittiğini onu affetmem gerektiğini söyledi peki ben niye bu kadar kötüyüm ben inanmışım ona ellerimi tutup gözlerimin içine bakıp onun hak ettiğinden çok daha fazlası olduğumu beni asla bırakmayacağını ölene kadar seveceğini söylediğinde Nasıl inanmışım ben öyle şimdi bu kadar canım yanıyo biliyo musunuz daha ben ona teşekkür edicektim her gece uyumadan önce beni bu kadar güzel sevdiği için onu üzdüğüm her gün içinde özür dileyecektim..bi de kızımız olucaktı... Hem söyleyecek çok şeyim var hem söyleyecek hiç bişeyim yok Nasıl berbat bi duygu Nasıl mahvediyor beni bir bilse biliyo belki de ya beni kendi eliyle başkasına veriyor asla bırakamayacağı beni..