Hiç bir sebep yokken benim derdim ne?

missmelek

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
20 Şubat 2010
120
1
0
İstanbul
hiç sebep yokken nişanlımın işyerinde çalışan bir kıza kafayı takmış durumdayım...

inanın bunu yazarken bile utanıyorum, kaldı ki yakın çevreme bu durumu anlatsam inanmazlar, şaka yaptığımı düşünürler, zira çevremde aklı başında biri olarak bilinirim.

ancak ben kendi içimde bazı dönemler ciddi manada bu konuda sıkıntıya düşüyorum. yani saçma bir şekilde kıza taktım, internetten araştırıyorum falan... saçma sapan şeyler düşünüyorum ya... kızın şimdiye kadar nişanlımdan ne adını duydum, ne başka bişeyini. kendisini de hiç görmedim üstelik.
zaten tanıştığımız dönemlerde de üniversitedeki arkadaşlarını falan araştırıp dururdum, çalıştığı yerleri sürekli araştırıyorum zaten kim var etrafında kim yok gibisinden... inanın çok utanıyorum ama engel olamıyorum...

nişanlıma güvenmiyor muyum? şimdiye kadar bu konuda hiç yanıltmadı beni, bişeyini görmedim.
kendime güvenmiyor muyum? evet kendime güvenmiyorum sanırım, vardığım sonuç bu... ama bunun için sebep yok, 25 yaşında iyi bir işi olan, parmağımda yüzük olmasına karşın hala kısmeti çıkan beğenilen övgülere doyan biriyim... yani nedir derdim anlayamıyorum. kendime de yediremiyorum böyle saçma birşeyi nasıl yapabildiğime ama resmen mani olamıyorum düşüncelerime yaa.

of neyse attım içimden yazdım rahatladım inanın.
 
Araştırdığın ne peki arkadasım. Sosyal hayatı mı, arkadasları mı, eğitimi mi?

Neye taktın onu bulursak sonuca ulasırız belki D:
 
Aşırı kıskançlık kötü bir şey canım. Bu senin içini kurt gibi kemirir. Aslında o kızın, nışanlınla bir ilgisi olmadığınada inanıyorsun aslında, ama onu kıskanmaktan vazgeçemiyorsun. Bu durum hep böyleyse, evlenince daha çok sorunlar çıkartabilirsin. Sana tavsiyem bir psikologdan yardım alman, bir kaç seans sonrasında daha iyi olacağını düşünüyorum.
 
Gereksiz yere kuruntu yapıyorsun sanırım, seni gayet iyi anlıyorum çünkü ben de erkek arkadaşımdan böyle şüphelendiğim oldu ama her seferinde temiz kalpliliğinden midir nedir o hiçbir şey yapmadan şüphelerime cevap geldi. :1:

Bence kendine biraz daha vakit ayır ve bir profesyonelden de yardım alabilirsin bu konuda. Güzel olan ilişkini kurcalama durup dururken.
 
yazdıklarınız çok doğru... doğru olan bu ama ara ara yani 3-4 ayda bir hortluyor engel olamıyorum kendime, berbat bir duygu... tam karar veriyorum bir danışmana gitmeye, sonra bu duygular geçiyor ve neyse geçti diye düşünüyorum. ama en ufak birşey tetikliyor yine. çok utanıyorum, kendime güvenim azalıyor, acımaya başlıyorum sonra kendime :) çok komik ve tuhaf gerçekten ama insan saçma olduğunu bile bile gerçekten bazen kendi duygularına söz geçiremiyormuş bunu anladım...

ortada somut bir veri varken neden takılıyorum ortamına, iş arkadaşlarına bilemiyorum. yardım almamda fayda var gerçekten.
 
İlk ilişkide saçmalıklar yaşanabiliyor diyecektim :69:
Sınırları kestiremiyor insan.Düşüncelerine engel olamasan bile,en azından bunu nişanlına yansıtmaman güzel.Zamanla kaybetme korkunu yenersin diye umuyorum.Kendini başka şeylerle oyala diyecektim ama zaten çalışıyormuşsun.Hani sıkıntıdan sardırmış bir durumun yok.Olur böyle zaman zaman,hele her ay periodik zamanlarda kadınların aklı komplo teorilerine çalışır :37:
Nişanlın şüphelenecek birşey yapmamış,aslında çok şanslısın,değerini bil.
 
seni çok ıyı anlıyorum canım cunku aynı sorun bende de var ne yazık kı daha dogrusu vardı....ben de sen gıbı bos yere kuruntular yaptıgımı bılıyordum farkındayımda ama ıste engel olamıyordum....esım bensız yanlız bır yere gıtse acaba orda kızlar falan varmıdır dıye dusnuyorum ve hala oyle aslında beynımın yoruldugunu hıssedıyorum...aslında esıme cok guvenıyorum ve cok sukur bugune kadar hıc bırsey yakalamadım...ve kuskulanacak da hıc bır sey yapmadı ama ıste hastalık bence....bır kac ay once esım 5aylıgına askere gıttı ve o zamanlar yanında degıldım ılk zamanlar ızın gunlerınde dusunmeden edemıyordum....sonra sonra zamanla bunu daha az acı verdıgını fark ettım ve o zamandır cok daha kuruntu yapıyorum...bır kac zaman dusunmemeye bak umursama demesı kolay bılıyorum ama belkıde bırkac zaman sonra azaldıgını fark edersın..
 
bu periyodik dönemlerin etkisi çok fazla tabi, takıntılı olduğum dönemler genelde bu dönemler oluyor... ara ara hücum edip kendiliğinden kaybolduğunu farkediyorum aslında, bir de artı stresler varsa hayatımda bu da etkili oluyor...

bu sabah psikolog bir arkadaşımla kahvaltı yaptım, dedim utansam da kendime yediremesem de durum böyle böyle... asıl sorunumun nişanlımdan şüphelenmek falan değil, sadece bu düşüncelerimi kendime yediremem olduğunu keşfettik birlikte,, derdim de o kız falan değil o sadece bir simge imiş. mesele benim kendime verdiğim değer...
doğum kontrol hapı kullanmaya başlayacağım 3 hafta sonra (1,5 ay sonra evleniyorum kısmetse), antidepresan etkili olabilir ama kullanamazsın dedi... zamanla düzelir diye umud ediyorum. düzeltmek zorundayım bunu da biliyorum. bu arada bu durumdan nişanlımın asla ve asla haberi yok, hatta sen beni hiç kıskanmıyormusun yaa diye arada bir takılır.

yapıcı yorumlarınız için teşekkür ederim... dışarıdan biri yorum yapınca insan daha mantıklı düşünüyor gerçekten.. sevgiler hepinize.
 
hiç sebep yokken nişanlımın işyerinde çalışan bir kıza kafayı takmış durumdayım...

inanın bunu yazarken bile utanıyorum, kaldı ki yakın çevreme bu durumu anlatsam inanmazlar, şaka yaptığımı düşünürler, zira çevremde aklı başında biri olarak bilinirim.

ancak ben kendi içimde bazı dönemler ciddi manada bu konuda sıkıntıya düşüyorum. yani saçma bir şekilde kıza taktım, internetten araştırıyorum falan... saçma sapan şeyler düşünüyorum ya... kızın şimdiye kadar nişanlımdan ne adını duydum, ne başka bişeyini. kendisini de hiç görmedim üstelik.
zaten tanıştığımız dönemlerde de üniversitedeki arkadaşlarını falan araştırıp dururdum, çalıştığı yerleri sürekli araştırıyorum zaten kim var etrafında kim yok gibisinden... inanın çok utanıyorum ama engel olamıyorum...

nişanlıma güvenmiyor muyum? şimdiye kadar bu konuda hiç yanıltmadı beni, bişeyini görmedim.
kendime güvenmiyor muyum? evet kendime güvenmiyorum sanırım, vardığım sonuç bu... ama bunun için sebep yok, 25 yaşında iyi bir işi olan, parmağımda yüzük olmasına karşın hala kısmeti çıkan beğenilen övgülere doyan biriyim... yani nedir derdim anlayamıyorum. kendime de yediremiyorum böyle saçma birşeyi nasıl yapabildiğime ama resmen mani olamıyorum düşüncelerime yaa.

of neyse attım içimden yazdım rahatladım inanın.

ah be güzelim aynı şey bendede var hiç olmadık kişilerden kıskanıyorum ama benim kıskanmalarım insanı öldürür kendimi tutamıyorum o yüzden içimde yaşıyorum içimde yaşayıp dışarı yansıtmadıgım içinde her gün sinirli huzursuz oluyorum of offffffffffff:27:
 
Back
X