Hiç bir şey beni mutlu etmiyor, çocuklarım bile :(

Fulya irem2311

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
9 Ocak 2016
395
218
33
Arkadaşlar paylaşmak istedim.herkes deli gibi çocuklarını severken ben buz gibiyim. Aslında sadece onlara değil, anneme, kardeşime bile sarılasım gelmiyor. Önceden böyle değildim tabi. En kötü günlerimde bile çocuklarımla mutlu olur, sımsıkı sarılır, en güzel şiirleri onlara yazardım. Beni görünce anne diye sımsıkı sarılıyorlar, gözlerinin içi gülüyor yavrularımın. 2 ve 6 yaşındalar. Son derece soğukkanlı, duygusız bi haldeyim.hayal kırıklıkları na takılıp kalıyorum. Beni seven insanlar, severek yaptığım mesleğim, kariyerim, başarılarım. Hiç bir şey beni mutlu etmiyor.en ufak bir heyecan yok. :( Psikoloğa mı gitmem lazım, ilaç mı kullanmalıyım. Yaşayıp atlatan biri bana yardım etsin.
 
galiba depresyondasınız. bir dr a görünün.
 
Hayal kırıklıkları kilit orada onları halletmeden devam etmeniz çok zor. Üzerini kapatmayın Kime ne söylemek istiyorsanız söyleyin içinizde kalmasın
 
Sevdiginiz, basarili oldugunuz bir mesleginiz var. Sizi seven insanlar var, gozunun icine bakan cocuklariniz var.

Hayal kirikliginiz ne peki?
Hayal Kırıklığım olmuş bitmiş, değiştiremediğim, değiştiremeyeceğim, şuanda mesafe koyduğum ama olanları asla hazmedeğim biri ve yaşattıkları yüzünden..
 
Bence insan acısını sonuna kadar yasamalı. Dibini görmeli düştüğü kuyunun... Görmeli ki ; geri de çıkabilsin ordan. İnsanı sahip oldukları Mutlu etmiyor zaten. İnsallah feraha ulasırsın
 
Hayal kırıklıkları kilit orada onları halletmeden devam etmeniz çok zor. Üzerini kapatmayın Kime ne söylemek istiyorsanız söyleyin içinizde kalmasın
Mesela babanız. Kalbinizden uzaklaştırıp, hayatınızdan tamamen çıkaramadığınız, tavrınızı koyamadığınız bi insan. Her şey içimde. Söylersem daha kötü olur
 
Hayal Kırıklığım olmuş bitmiş, değiştiremediğim, değiştiremeyeceğim, şuanda mesafe koyduğum ama olanları asla hazmedeğim biri ve yaşattıkları yüzünden..
Olmuş bitmiş olabilir ama sizin mağduriyetiniz devam ediyorsa eski defterler çok güzel açılır. Konu nedir
 
bence doktora gitmelisin beyin kimyası bozulduysa bunu olumlu düşünmeliyim diye aşamazsın, gerekiyorsa ilaçta kullanmalısın tabii
 
Hayal Kırıklığım olmuş bitmiş, değiştiremediğim, değiştiremeyeceğim, şuanda mesafe koyduğum ama olanları asla hazmedeğim biri ve yaşattıkları yüzünden..
Ilaclardan once bir psikolog ile gorusun bence. Belki biraz yardimla kendi dunyanizda asarsiniz bu sorunu.

Forumda bir anket yapsalar, yuzde kaci acaba, seviliyorum, guzel bir ailem var, hayatta basariliyim ve isime cok severek gidiyorum der. Degistiremeyeceginiz halde takilip kaldiginiz gecmis yuzunden, bugunden mahrum olmak uzucu bir durum.
 
Ilaclardan once bir psikolog ile gorusun bence. Belki biraz yardimla kendi dunyanizda asarsiniz bu sorunu.

Forumda bir anket yapsalar, yuzde kaci acaba, seviliyorum, guzel bir ailem var, hayatta basariliyim ve isime cok severek gidiyorum der. Degistiremeyeceginiz halde takilip kaldiginiz gecmis yuzunden, bugunden mahrum olmak uzucu bir durum.
Evet ben de bunu diyorum. kiimisinin tek derdi çocuk, kimisinin meslek, kimisinin severek yapacağı bir iş, kimisi değer görmek istiyor. Ben de bina şaşıyorum. Tüm güzel şeyler değerini yitirdi gözümde. Ve mutsuzum :(
 
Arkadaşlar paylaşmak istedim.herkes deli gibi çocuklarını severken ben buz gibiyim. Aslında sadece onlara değil, anneme, kardeşime bile sarılasım gelmiyor. Önceden böyle değildim tabi. En kötü günlerimde bile çocuklarımla mutlu olur, sımsıkı sarılır, en güzel şiirleri onlara yazardım. Beni görünce anne diye sımsıkı sarılıyorlar, gözlerinin içi gülüyor yavrularımın. 2 ve 6 yaşındalar. Son derece soğukkanlı, duygusız bi haldeyim.hayal kırıklıkları na takılıp kalıyorum. Beni seven insanlar, severek yaptığım mesleğim, kariyerim, başarılarım. Hiç bir şey beni mutlu etmiyor.en ufak bir heyecan yok. :KK43: Psikoloğa mı gitmem lazım, ilaç mı kullanmalıyım. Yaşayıp atlatan biri bana yardım etsin.
Merhaba arkadaşım.malesef bu tür şeyler yaşanmıyor değil.ben de anlattığını birebir yaşadım .acıbadem nöroloji ye gittim.çok şükür çok iyiyim.ağır depresyon demişti bana,kendini mutlu eden şeyleri yap dedi.
 
Arkadaşlar paylaşmak istedim.herkes deli gibi çocuklarını severken ben buz gibiyim. Aslında sadece onlara değil, anneme, kardeşime bile sarılasım gelmiyor. Önceden böyle değildim tabi. En kötü günlerimde bile çocuklarımla mutlu olur, sımsıkı sarılır, en güzel şiirleri onlara yazardım. Beni görünce anne diye sımsıkı sarılıyorlar, gözlerinin içi gülüyor yavrularımın. 2 ve 6 yaşındalar. Son derece soğukkanlı, duygusız bi haldeyim.hayal kırıklıkları na takılıp kalıyorum. Beni seven insanlar, severek yaptığım mesleğim, kariyerim, başarılarım. Hiç bir şey beni mutlu etmiyor.en ufak bir heyecan yok. :KK43: Psikoloğa mı gitmem lazım, ilaç mı kullanmalıyım. Yaşayıp atlatan biri bana yardım etsin.
Merhaba arkadaşım.malesef bu tür şeyler yaşanmıyor değil.ben de anlattığını birebir yaşadım .acıbadem nöroloji ye gittim.çok şükür çok iyiyim.ağır depresyon demişti bana,kendini mutlu eden şeyleri yap dedi.
 
Benzer durumdaydım..
Kullerimden doğurdum kendimi diyebilirim..
Mutlaka yardım alın..
Telkin edin kendinizi..
İzin vermeyin sizi ele geçirmesine..
İçinizdeki hesaplasmayi bi şekil sonlandirmalisiniz..
Yine devam edebilirsiniz çocuklarınızın hatırına..
Hiçbişey kimse mükemmel değil sadece daha iyi hissedip daha iyi olmak olsun hedefiniz..
 
İçinizde yaşadığınız şeyi öncelikle atın.benim doğum sonrasına bağladı lohusa lık gibi sizinki geçmişten gelen birhassasiyet.bir psikolog ile konuşsa nız size belki telkinler verebilir
 
Back
X