Duygularıma tercüman olmuşsunuz... Kalabalık bir ailem , akrabalarım,kuzenlerim var ama bu kalabalığın içinde çok yalnızım. Bir kuzenimle baya samimiydik o da nişanlandı artık her gün nişanlısıyla haliyle... Sonra Bir arkadaşım var, daha doğrusu vardı, evlilik niyetiyle bir çocukla ilk görüşmem öncesinde onu aradım, fikir almak istedim, ne bileyim heyecandan canımı ona attım ama sonra o ne yaptı ; aradan 1 yıl geçti ve hiç arayıp sormadı" ne yaptın,görüşmen nasıl geçti, çok merak ettim " demedi. Ve bu arkadaşımla beraber samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuz vardı, buluşmalara beni çağırmıyorlar,instagramda fotoğraflarını görüyorum sık sık...evlenirsem düğünüme bile çağırmayı düşünmüyorum valla
Neyse Kısacası Her şeyimi paylaşabildiğim çok samimi olduğum tabiri caizse kankam dediğim, güzel vakit getirebileceğim kimse yok, sevgilim zaten yok, üniversiteyi yeni bitirdim iş yok, tam bir ev kızı made on' ım ve depresyondayım
evliyim 6 aylik oğlum var ilcede oturuyorum ailem ve akrabalarim 1 saat uzaklıkta annem babam dışında hiç bi akraba gelmiyo neymiş uzakmış burdan 2 tane arkadaşım var onlarla da arada birbirimize gelip gidiyoruz bende cok istiyorum bi dostum olsun herşeyimi paylaşayım