- 30 Ocak 2015
- 1.276
- 822
- 123
- Konu Sahibi bendekidurumlar
-
- #1
Normal bir şey. Ben de çalışmaktan nefret ediyorum. Bırakacağım.Okuduysan okudun. Hoşuna gidecek bir iş bulursan ne ala bulamazsan boşver.sabahları çok yorgun uyanıyorum. Her gün ne yapacağıma karar vermeye çalışıyorum. tükendiğimi hissediyorum. bazen eşime de yansıyor, o da beni çok yorgun görüyor.
şuan pandemiden dolayı evdeyim, doktora okuyorum (1.sınıf 2.dönem) ve hiç severek yapmıyorum. ders çalışamıyorum, çalışmadıkça da geriliyorum. kpss hazırlansam mı diyorum. o konuda da güvenim yok. yani en son ev hanımı olacakmışım gibi geliyor. evliyim 27 yaşındayım. belki bir iki seneye çocuk yapacağım. tüm bu fikirler beni korkutuyor. başarısız biri görüyorum kendimi. onca zaman okudum ama hiçbir şey olamadım.
diğer bir sorunum iletişim. mesela mülakatlarda sorulan sorulara birer cümle söylüyorum, sonra öylece kalıyorum. karşımda soruyu soran kişi evet diyip devamını bekliyor. ben sessiz kalıyorum. hiçbir şey söyleyemiyorum. bazıları cevabı bilmese bile bir şekilde konuşuyor. kendini sevdiriyor. ben bir türlü beceremiyorum. hatta ifade etmek istediğim şeyi yanlış anlatabiliyorum. hemen bittiği anda niye şöyle dedim, niye bunu söylemedim diye kendi kendimi günlerce yiyip bitiriyorum.
resmen evlilik harici kendimi gördüm. ben de doktora yapıyorum. başlarken çok istekli ve umutluydum ama tükendiğimi hissediyorum. mutsuz ve umutsuzum geleceğe dair hiç bir beklentim yok gibi sanki. geçen sene kendimi ev hanımı gibi hissederken bile daha mutluydum. çünkü kişisel ihtiyaçlarımı karşılayabileceğim bir alanım ve zamanım vardı. artık ekrana bakmaktan ve bir şeyler okuyup yazmaktan gözlerim acıyor. karşılığında hiç bir şey almadan bu kadar yıpranmak cidden sıkıntılı bir süreç. aynı sizin gibi kendimi hiç bir şey olamadın sen diye daha da üzüyorum. ailem ve erkek arkadaşım da üzülüyor bu duruma. ciddi ciddi bırakmayı düşünüyorum ruh sağlığım kötü etkilendi bu süreçten. hislerime tercüman olmuşsunuz.sabahları çok yorgun uyanıyorum. Her gün ne yapacağıma karar vermeye çalışıyorum. tükendiğimi hissediyorum. bazen eşime de yansıyor, o da beni çok yorgun görüyor.
şuan pandemiden dolayı evdeyim, doktora okuyorum (1.sınıf 2.dönem) ve hiç severek yapmıyorum. ders çalışamıyorum, çalışmadıkça da geriliyorum. kpss hazırlansam mı diyorum. o konuda da güvenim yok. yani en son ev hanımı olacakmışım gibi geliyor. evliyim 27 yaşındayım. belki bir iki seneye çocuk yapacağım. tüm bu fikirler beni korkutuyor. başarısız biri görüyorum kendimi. onca zaman okudum ama hiçbir şey olamadım.
diğer bir sorunum iletişim. mesela mülakatlarda sorulan sorulara birer cümle söylüyorum, sonra öylece kalıyorum. karşımda soruyu soran kişi evet diyip devamını bekliyor. ben sessiz kalıyorum. hiçbir şey söyleyemiyorum. bazıları cevabı bilmese bile bir şekilde konuşuyor. kendini sevdiriyor. ben bir türlü beceremiyorum. hatta ifade etmek istediğim şeyi yanlış anlatabiliyorum. hemen bittiği anda niye şöyle dedim, niye bunu söylemedim diye kendi kendimi günlerce yiyip bitiriyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?