İçgüdüsel olarak çocuk istiyorum fakat kendimi hazır hissetmiyorum.

trustno_1

Tarot bakmıyorum.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
28 Nisan 2014
2.261
4.923
333
Ben 31 yaşımdayım.
Eşim 37 yaşında.
Evleneli 2 sene oldu.
Önceleri çocuk,bebek kelimeleri dikkatimi çekmezken bir anda içgüdüsel olarak çocuk istemeye başladım.
Çocukla ilgili hayaller kurmaya,bir bebeğin ailemize nasış mutluluk getireceğini düşünmeye başladım.

Fakat;
Aynı zamanda korkmaya da başladım.
Bütün düzenimin bozulacağından, istediğim vakit istediğimi yapamayacağımdan.
Bütün ömrümü ona adamaktan, yapmak istediklerimi yapamamaktan.
Uykusuz kalmaktan, çığırış ya da ağlama sesi duymaktan.
Gideceğim her yere bebek beziyle gitmekten ya da gidememekten.
Çalışma hayatımın değişmesinden.
Yasal izin bitince çocuğu nereye bırakacağım düşüncesinden

Doğumdan, hamilelik sürecinden hepsinden korkmaya başladım.

Geçen eşimle yapma kararı aldık. Doğum kontrol hapını kesmemi istedi ben de razı geldim ama aradan iki gün geçince ben de panik başladı ve ilaca devam ettim.

Bu gidişle yapamayacağım herhalde.
 
Bu süreci eşinizle devam ettirin. Vazgeçme durumunuz olduysa da eşiniz bilsin, istiyor olsanız da. Ama bu sırada gerçekten hazır olup olmadığınızı iyi ölçün, neticede hayat boyu sizinle olacak.
 
Bu süreci eşinizle devam ettirin. Vazgeçme durumunuz olduysa da eşiniz bilsin, istiyor olsanız da. Ama bu sırada gerçekten hazır olup olmadığınızı iyi ölçün, neticede hayat boyu sizinle olacak.
İşin tuhaf tarafı eşim de benim gibi!
Bir gün heves ediyor kesin yapmalıyız diyor bir günse vazgeçiyor.

Düşünüyorum böyle çocuk yapamayız.
Bu durumla ilgili ciddi bir karar aşamasına gelemiyoruz.

Bu durumu belirleyen kişi ben oluyorum.
Hep böyle mi gidecek diye düşünmeden de edemiyorum.
 
Saydiginiz gerekcelerin hepsi cok gercekci, dogru ve abartidan uzak.
Mesela su an saat 03:15, kizim oksuruyor (5.5 yaş) ikimiz de uyandigiz, sabah 7 de kalkip ise gitmemiz lazim, ama cocuk da hasta gibi, bu halde okula gidemez, ikimizin de toplantisi var, birakacak kimse yok, hadi bakalim...
Bu sadece minik bir ornekti bu arada.
O yuzden hazir degilseniz hic acele etmeyin, cok daha yorucu yasarsiniz bu surecleri.
 
İşin tuhaf tarafı eşim de benim gibi!
Bir gün heves ediyor kesin yapmalıyız diyor bir günse vazgeçiyor.

Düşünüyorum böyle çocuk yapamayız.
Bu durumla ilgili ciddi bir karar aşamasına gelemiyoruz.

Bu durumu belirleyen kişi ben oluyorum.
Hep böyle mi gidecek diye düşünmeden de edemiyorum.


Çocuk kararı alırken sorduğunuz sorular ve hesap ettiğiniz konular hem çok önemli hemde çok mantıklı. Zaten gerçekten istediğiniz zaman o sizin hayatınızı değiştirecek ve kısıtlayacak her şey çok tatlı gelmeye başlıyor ve hiç acaba demiyorsunuz. Kendinize 6 ay kadar daha süre tanıyın isterseniz
 
Ben de çocukları çok ama çok seviyorum. Tüm gün isim gereği çocuklarla yorulsam dahi hiçbir zaman sogumadim. Ben de hazır hissetmiyorum kendimi çünkü evli değilim :) latife bir yana evlenirsem bu içgüdüsel istekten dolayı evlenirim sanırım sadece.

Üniversitede pedagoji de hocamız ' bir çocuğa onu yapmanıza dair vereceğiniz mantıklı bir cevap yoksa çocuk yapmadan önce düşünün. Bir insan yapıyorsunuz, güçlü bir sebebi ve ona sunacağıniz imkanlar olmalı' demişti. O gün bugündür bu sozu düstur edindim kendime. Belki size de bir fikir verir diye paylaşmak istedim.
 
"İçgüdü" ve "mantık" kavramlarını birbirinden ayırt edebilen, ne istediğini bilmese de arzularının kaynağını tespit edebilen mantıklı bir hemcins gördüğüme oldukça sevindim başlığı okuduğumda.

Umarım kısa zamanda konuyu çözersiniz, sadece congrats and keep up the logic sis.
 
evet kolay değil..ama biz eşimle diyoruz ki keşke daha önceden yapsaydık :) evlat ayrı bir his ayrı bir mutluluk..


not: yaş ilerledikçe tahammül ve sabır azalıyor...
 
Ben 31 yaşımdayım.
Eşim 37 yaşında.
Evleneli 2 sene oldu.
Önceleri çocuk,bebek kelimeleri dikkatimi çekmezken bir anda içgüdüsel olarak çocuk istemeye başladım.
Çocukla ilgili hayaller kurmaya,bir bebeğin ailemize nasış mutluluk getireceğini düşünmeye başladım.

Fakat;
Aynı zamanda korkmaya da başladım.
Bütün düzenimin bozulacağından, istediğim vakit istediğimi yapamayacağımdan.
Bütün ömrümü ona adamaktan, yapmak istediklerimi yapamamaktan.
Uykusuz kalmaktan, çığırış ya da ağlama sesi duymaktan.
Gideceğim her yere bebek beziyle gitmekten ya da gidememekten.
Çalışma hayatımın değişmesinden.
Yasal izin bitince çocuğu nereye bırakacağım düşüncesinden

Doğumdan, hamilelik sürecinden hepsinden korkmaya başladım.

Geçen eşimle yapma kararı aldık. Doğum kontrol hapını kesmemi istedi ben de razı geldim ama aradan iki gün geçince ben de panik başladı ve ilaca devam ettim.

Bu gidişle yapamayacağım herhalde.
ben de aynı durumdayım
ben 37 yasına geldim erteleye erteleye
şuanda da kendiliğinden olmuyor
tüp bebek merkezinde tedavi görüyoruz

ama daha ne istiyorum bilmiyorum :)
aynen içgüdüseil istiyorum sanırım ama o korkuların tamamı hatta daha fazlası bende de var.
 
31 yasindasiniz. 31 yildir sadece kendiniz icin yasadiniz. Ne zaman bi cocugun sorumlulugunu alabileceksiniz peki? Bu karari aldiginizda yeterli sabriniz, yeterli ilginiz ve vaktiniz kalmis olacak mi? 35 yasinda dogum yaptiiz diyelim en basitimden. Cocugunuz 5 yasindayken 40 yasinda olacaksiniz. O yas cocugun pesinde dolanmak hic kolay degil emin olun. İstediginiz kadar bakimli ve saglikli olun, cocugun enerjisini yakalayamazsiniz.

Eger cocugu dusunuyorsaniz bir an once yapin.
 
Hazır değilsiniz yapmayın, tamam doğurunca alın bunu gidin demiyosun çok seviyosun ama yaşayamadıkların da içinde kalıyo öyle yaa iyi ki doğurdum her çileyi çekerim demelerine bakmayın herkes bir bardak sıcak çay içememekten uykusuzluktan yorgunluktan özgürlük denen bir şeyin kalmamasından şikayetçi ama yapacak bir şey yok. :) ertelenebilecek son noktaya kadar ertelenmeli bence
 
Back
X