seni ilk gördüğümde başladı bu masal... nasıl da kahramandın, nasıl da büyüktün benim gözlerimde. sen hani o her şeye gücü yetenlerdendin. en zoru başarmış beni yeniden aşka inandırmıştın. sonraki günler çok zor geçti, engel olamıyor seni görebilmek için deliriyor ama gözlerinin içine bakmaya korkuyordum. seni, ellerini, gözlerini, duruşunu, saçlarını, bir şeyi bilmediğini ifade ederken alt dudağını kıvırışını izliyor, sesini dinliyor ve kokunu doya doya içime çekiyordum. yanacağımdan korkup sana dokunamıyor elini bile sıkamıyor ama bir yandan sana sımsıkı sarılmaya can atıyordum. senin imkansız olduğunu biliyordum...
ama sonra bi mucize oldu, meğer sen de beni sevmişsin ve sen bunu bana söyleyebilecek cesarete sahipmişsin. işte ondan sonra başladı güzel günler. ellerimi tuttuğunda kalbimin nasıl attığını kulaklarımla duydum. öyle çok inandım ki bırakmayacağına. öyle bir inandırdın ki beni bu yalana. gözlerine bakabiliyordum artık, içim eriyordu o gözlere tutulduğumda ama korkmuyordum daha fazla. gözlerimin nasılda "seni seviyorum" diye haykırdığını görmende bi sakınca yoktu artık nasıl olsa...
ama her masal gibi bu da bitti. ve kahramanım gitti...
şimdi iyi dinle beni, tuttuğum eli bırakmam dediğinde "bırakma" diyebildiğim için GİTME!! eridiğim halde gözlerine bakabildiğim için GİTME, her şeye razı olduğum için, ilk defa bu kadar güçlü hissettiğim için, senin yanındayken hiç bir şeyden korkmadığım için, beni aşka inandırdığın için GİTME, ilk defa birine "gitme" diyebilecek kadar gözü kara olabildiğim için GİTME, her şeyi göze alabildiğim için GİTME. seviyorum Ö... GİTME!!!
:a015: