Bencede sen davet etmis etmemis onu birakda nisanlini ikna et ayri eve cikin, simdiden kendinize iki gözde olsa ev bakin.
Madem okadar okumussun, mutlaka bir is bulursun, iyi veya kötü.
Esimle evlendigimde bizde yarim sene benim ailemin evinde kaldik, isimle beraber sehir degistirmistim ve yeni ev bulana kadar idare edelim biraz para biriktirelim demistik.
Esimle kavgalarimiz hic bitmemisti.
Sürekli bana yok kardesin bunu dedi, söyle yapti, misafir gelir rahatsiz olur, birsey olur kafasina takardi, kavga ederdik ailemin haberi olurdu, onla beraber tüm sülalenin haberi olurdu, kücücük tartisma kocaman problem olurdu. Birde ben kendi ailemin yanindaydim, düsün artik.
Kayinvalidemi cok severdim, hep cok sükür nekadar sansliyim, nekadar iyi insanlar derdim, ama o evlenene kadarmis, sonradan gösterdiler kendilerini, ilk onlarda bir kac hafta kaldigimda neye ugradigimi sasirmistim, bir evin icine girmeden insan bilemiyormus meger neyin ne oldugunu.
Yasin kücük galiba, bende genc yasta evlendim 19 yasindaydim, ozamanlar herkesi kendim gibi sanardim, herseyide kafama takar cok duygusal davranirdim, ama en cok üzülen ben oldum.
Sen sen ol bu hatalara düsme, durumunuz yoksa nikah yapmayada gerek yok, nezaman ev tutmaya müsait olursunuz ozaman evlenirsiniz, hicbirseyi aceleye getirme. Hic degerin olmaz.
Ne esinin yaninda nede ailesininden yana.
Ayrica nisanlim beni korur, beni kollar diyede düsünme, evlendikten sonra pek bir anne-baba-kardesci oluyorlar, dengeyide tutamiyorlar, heleki onlarin evinde kalinca hic ve hic, kendilerini evli gibi bile hissetmiyorlar, sen sen ol aklini basina al, yoksa sonra cok üzülürsün, cok yipranirsin...
