İdealistliğini kaybetmiş bir ben...

Çocukluğum ve lisem cok idealist gecti. Çok çalışkan ve disiplinliydim. Özellikle lisede kişisel gelisim kitapları okur hep kendimi geliştirirdim. En iyi üniversitelerin birinde cok guzel bolum kazandım. Ama üniversiteye bir basladim gezmekler; sabahlara kadar diziler izlemekler; pineklemekler; çok uykuculuk sanki üzerime kişilik gibi yapıştı çıkmıyor. Üniversiteyi uzattım. Sınavlardan puanlar aldım ama atanamadım ve tekrar calısmaya enerjim yok. Fikren idealistim ama icraat yok. Sonra Kendi işimi yapayım dedim ofisim var( hiç kazandırmıyor) her seyi son dakikaya bırakıyorum. Yüksek lisans yapıyorum hocam tezimi beğenmiyor baştan savma diyor. Haklı. (Evliyim çocuğum var.)
Ben ne zaman böyle özensiz biri oldum..... imdat.....
Biliyorum herkes idealist olmak daha iyisini olmak zorund degil ama böyle de mutlu degilim ki....

Sorununuz idealizm filan değil.

Tembellik
.
Nerde görsem tanırım.

Bi de çocuğunuz var. Zorlnmaniz normal.

Aa aynı ben. Hırslı, azimli, azla yetinmeyen biri iken saldım çayıra mevlam kayıra’ya döndüm çıkamıyorum.

Zaman geçiyor,bizler değişiyoruz.Belki de değiştiğimizi kabul edip geçmişe bağlı kalmamak lazım

Zamanında idealisttim bir faydasını görmedim. 10 yıl öğretmenlik akademisyenlik yaptim 35 yaşımdayım 5 yıl önce işi bıraktım, evime yardımcı aldım yiyip içip gezip yatıyorum çok faydasını gördüm ciddiyim. yeminle boşa yaşlandırmışım yıpratmışım kendimi, noldu takdir mi ediliyorsun? Saygı mı görüyorsun? Şimdi her yönden daha kıymetleyim.( burdan eğitim şart değil mi anlamı çıkmasın, kişisel gelişimime hala devam ediyorum egitim mutlak olmazsa olmaz)

Bende de aynı problem var. Eski zamanlarima bakıyorum da azimli birini görüyorum. Şu an ise bu azim gelgitli. O giden zamanlarda depresyonlu ruh hali geliyor resmen.