Ben bebeklerimi 15 gün annemlerde bakıp 15.gün herşeyimizle evimize geldim,böylesi çok daha iyiydi,
40ımız çıkana kadar kızkardeşimin düğünü ile ilgilenen annem bazen sadece haftada bir uğrayıp banyoya yardım edip kaçıyordu,
evet zor oldu,hala da zor,gittikçe daha da zorlaşıyor,uykuları zamanla oturuyor fakat bütün gece uyumalarını beklemek hayal..
derken şimdi bazen uğrar annem,gelmeden önce arar,sorar kızlar uyuyorsa,uyanınca geliyim der,biraz durur gider,
çocukları ona bırakıp dışarı çıkmaki,gezmek hayal,
daha gitmeden ne zaman gelicen diye sorar,genelde hiç gitmemeyi tercih ederim ben de,
eşim eve erken gelir,bu yüzden eline yakışmasa da bana en çok o yardımcı olur,kimseye minnet etmeme gayretime gayretiyle karşılık verir,
Geçende Saremi hastaneye götürdğümde emzirme odasına bir koloni girdi,
-Altın dişli,siyah saçlı ıKı azeri kadın,kadınların kucağında birer bebek,
-Bir annaanne,anneannenin kolunda bebeklerin çantası
-Ve assolist gibi en arkada bebeklerin annesi,kolunda kokoş bi çanta
bebekler ikizmiş,her bebeğe bir bakıcı
evde işlerle uğraşan ayrı bir kadın,gelip çocuk hoplatan bir anane,
Ben se ikizlerinden birini annesine saatli emanet bırakmış,diğer yavrusunu kendi başına doktora getirmiş bir kahraman gibi hissttim kendimi
yabancı kadın bu hiçbir garantin yok,eve al çalsın çırpsın telefon hattını değiştirsin,ara ki kadın bulasın,,
tabi ki herkesi bir kefeye koyamam ama asla ve asla böyle bir şeye ben sıcak bakamam,
yavrularıma çıldırır derecesine gelsem de kendim bakmaya gayret ediyor,
en iyi ihtimalle halden anlayan bir ihtiyaç sahibi ablayı ev işlerime yardımcı olmak için haftada bir alıyorum o kadar..
Birgün çektiklerimi anlarlarmı bilmem ama kızlarıma büyük oranda kendimiz bakabildiğimiz için kendimle gurur duyuyorum
Rabbim hepimizin yardımcısı olsun...