- 12 Eylül 2025
- 42
- 30
- 3
- 25
- Konu Sahibi Yapayalniz5006
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Öncelikle beni yargılamayın. Olumsuz eleştiri değil de gerçekten empati yaparak yol göstermeye ihtiyacım var. 3 sene önce büyük bir heyecanla eşimle evlendik. Ama maalesef cinsel olarak genelde hep iktidarsızdı. Ginsengg vs takviyeler sayesinde sanırım 2 ay kadar aktif ve insan olduğumu hissettiğim bir evlilik sürecimiz oldu. Ama onun dışında hep sorunluydu. Bu 2 aydan sonra 2 haftadır hiçbir şey olmuyor. Yani böyle yanımda kuzu gibi yatması beni çok incitiyor. Çok yazı okudum. Bu tarz erkeklerin neredeyse hepsi aynı iyilikte. Sanırım dişil hormonları yüksek ve eşlerine evlerine çok yardımcı ve iyi kalpliler. Böyle bir erkeği de bir kadın bırakmak istemiyor. Ama ömrüm geçiyor. Şuan 29 yaşındayım. Onun için ailemden bile uzak bir şehirde yaşıyorum. Sekssiz sadece yanında bir arkadaş gibi. O çok fedakar biri ama evlenmeden önce yaptığı tek gecelik denemelerinde de hep başarısız olmuş. Bunu bana evlendikten sonra itiraf etti. Bu beni bile isteye iktidarsız olduğunu bildiği halde bir evliliğe itmek, benim günahıma girmek değil mi ? Gerekçe olarak diyor ki, Seni çok seviyordum ve sevdiğim insanla bunun yaşanacak bir şey olduğunu düşündüm. Geçmiş tek gecelik şeylerden zaten tiksiniyordum sırf olacak mı diye denemek istemiştim diyor. Bilmiyorum. Bu bir haksızlık bence. Kurnazlık gibi bir şey. Çünkü bekarken kendi kendine yaptığı mastlarda bile iktidarı sağlayamıyormuş. Denemek isteme sebebi de oymuş. İşte böyle. Şimdi tüm aile benden çocuk bekliyor. Ailem hep haberimi duymak istiyor. Eşim bazen iyi olduğunda bende çocuğumuz olsun istiyorum ama böyle tekleyince böyle bir evliliğe ittir kaktır bir evlat getirmeyi doğru bulmuyorum. Doktora gittik bu arada. Bir problem görmedi. Bazı insanlar da bence bir şeyler eksik. Eşimde bunlardan biri. Gay falan değil. Sadece ruhsuz bence libidosu yok. Bunlar benim düşüncelerim. Yıllar geçerken şimdi soruyorum size, sadece kendimin yaşadığı özgür alanımın olduğu bir evde akşama kadar yalnızlık içerisinde ama kimsenin karışmadığı bir hayat yaşayıp akşamları da eşimi gördüğüm bir ömür mü ? Yoksa onun o şefkatinden vazgeçme cesaretini gösterip yeniden bir hayat kurmaya çalışıp boşanmak mı ? Ki karşıma iyi insan çıkacağını bile bilmiyorum. Onlu günlerimi ararım diye korkuyorum. Yada bekar yaşasam daha mı mutlu olurum? Onsuz bir hayata nasıl cesaret etmeliyim bilmiyorum. Benim yargılamadan sadece siz olsanız gerçekten siz olsanız ne yapardınız bunu yazar mısınız ? Herkese teşekkür ederim.
Öncelikle beni yargılamayın. Olumsuz eleştiri değil de gerçekten empati yaparak yol göstermeye ihtiyacım var. 3 sene önce büyük bir heyecanla eşimle evlendik. Ama maalesef cinsel olarak genelde hep iktidarsızdı. Ginsengg vs takviyeler sayesinde sanırım 2 ay kadar aktif ve insan olduğumu hissettiğim bir evlilik sürecimiz oldu. Ama onun dışında hep sorunluydu. Bu 2 aydan sonra 2 haftadır hiçbir şey olmuyor. Yani böyle yanımda kuzu gibi yatması beni çok incitiyor. Çok yazı okudum. Bu tarz erkeklerin neredeyse hepsi aynı iyilikte. Sanırım dişil hormonları yüksek ve eşlerine evlerine çok yardımcı ve iyi kalpliler. Böyle bir erkeği de bir kadın bırakmak istemiyor. Ama ömrüm geçiyor. Şuan 29 yaşındayım. Onun için ailemden bile uzak bir şehirde yaşıyorum. Sekssiz sadece yanında bir arkadaş gibi. O çok fedakar biri ama evlenmeden önce yaptığı tek gecelik denemelerinde de hep başarısız olmuş. Bunu bana evlendikten sonra itiraf etti. Bu beni bile isteye iktidarsız olduğunu bildiği halde bir evliliğe itmek, benim günahıma girmek değil mi ? Gerekçe olarak diyor ki, Seni çok seviyordum ve sevdiğim insanla bunun yaşanacak bir şey olduğunu düşündüm. Geçmiş tek gecelik şeylerden zaten tiksiniyordum sırf olacak mı diye denemek istemiştim diyor. Bilmiyorum. Bu bir haksızlık bence. Kurnazlık gibi bir şey. Çünkü bekarken kendi kendine yaptığı mastlarda bile iktidarı sağlayamıyormuş. Denemek isteme sebebi de oymuş. İşte böyle. Şimdi tüm aile benden çocuk bekliyor. Ailem hep haberimi duymak istiyor. Eşim bazen iyi olduğunda bende çocuğumuz olsun istiyorum ama böyle tekleyince böyle bir evliliğe ittir kaktır bir evlat getirmeyi doğru bulmuyorum. Doktora gittik bu arada. Bir problem görmedi. Bazı insanlar da bence bir şeyler eksik. Eşimde bunlardan biri. Gay falan değil. Sadece ruhsuz bence libidosu yok. Bunlar benim düşüncelerim. Yıllar geçerken şimdi soruyorum size, sadece kendimin yaşadığı özgür alanımın olduğu bir evde akşama kadar yalnızlık içerisinde ama kimsenin karışmadığı bir hayat yaşayıp akşamları da eşimi gördüğüm bir ömür mü ? Yoksa onun o şefkatinden vazgeçme cesaretini gösterip yeniden bir hayat kurmaya çalışıp boşanmak mı ? Ki karşıma iyi insan çıkacağını bile bilmiyorum. Onlu günlerimi ararım diye korkuyorum. Yada bekar yaşasam daha mı mutlu olurum? Onsuz bir hayata nasıl cesaret etmeliyim bilmiyorum. Benim yargılamadan sadece siz olsanız gerçekten siz olsanız ne yapardınız bunu yazar mısınız ? Herkese teşekkür ederim.
