- 17 Eylül 2007
- 829
- 452
- 658
- Konu Sahibi bedazzld01
- #1
merhaba kızlar,
benim iki senelik bir ilişkim var. ilk 1.5 seneyi eveliyatımız olmadan istanbul-erzurum arasından yürüttük. ardından yanyana olan şehirlere tayinimiz çıktı. benim maddi durumum daha müsaitti o zamanlar o yüzden hep ben gidiyodum istanbula onun yanına. o da geldi 3 kez sağolsun ama daha fazla istese de gelemezdi maddi durumdan ötürü. gitme adamın ayağına diyen çok oldu ama bizimki eveliyatı olmayan bişeydi beni görmek için ilk başta erzuruma gelmişti.. bi şekilde görüşüp ilişkiyi oturtmamız gerekiyodu çünkü eveliyatımız yoktu. bu da bana düştü tabi.sevgilim iyi insandır dürüst insandır ama artık başından beri benim emek vermemdenmidir alttan almamdanmıdır nedir. bu ilişkiyi ek başına yaşar gibi oldum. başlarda onun yapısı böyle diyodum ama sonra gördümki ben ona hiç fırsat vermemişim hep ben adım atmışım o da çekivermiş kendini:) haklı olduğum bir konuda bile kaybetme korkusuyla özür dilemişliğim var. baştan sıkı tutacaktım ama kendimi geri çekeceğim bir platform yoktu zaten ayrı şehirlerdeydik zaten 1-2 aya bir anca görüşüyoruz diyodum. ama artık şartlar eşitlendi. gel gör ki benim aklım başıma gelemedi. başından beri hep ben buluşma teklif ederim hep ben seni seviyorum derim) gerçi nadir derim 1-2 ayda 1 anca) o da öylelikle karşılık verir anca. yorgunsa buluşma teklifime red cevap verir, kızgınsam tatlı dille bile söylememe izin vermez bunu kapris olarak görür üfleyip püflemeye başlar. bu tarz şeyler işte.. ama ben tatmin olamıyorum bu sefer duygusal olarak. tabi bunu bu noktaya getiren benim iyi niyetim ve ondan daha sabırsız oluşum. o hayatındaki her konuda pek bi sabırlıdır. böyle gelmiş böyle gider diyordum ama zararın neresinden dönsem kar sanırım. amacım peşimde köpek olsun değil o işin sonu da yalnızlık çünkü. amacım ilişkimiz dengelensin daha sağlıklı yürüsün. salmasın adam bu kadar kendini. ben de artık buluşma teklif etmemeye, bu tarz konularda geriçekilip ona da fırsat vermeye karar verdim, yada arada evlililkten bahsederdim sevgilim erken bunları konuşmak için hayırlısı der geçerdi, artık konusunu açmıyorum zaten 2-3 aydır. gerçi son 1 haftadır ufaktan davranışlarımı değiştirdim kendimi hafiften geri çektim ona da fırsat vermek adına. zaten birdenbire 180 derece değişemem inat mı yapıyo bu kız der, ters teper. zaten duygularımdan tamamen bağımsız hareket edemem o zaman ben ben olmam.ne yapmam gerektiğini aşağı yukarı biliyorum ama bende istikrarlı şekilde böyle davranabilecekmiyim emin değilim. 2 senedir durum bu ya, insan ister istemez yanlış yada abartılı bi hareket yapmaktan korkuyo. çok sabırsızımdır bide:) sizin de önerilerinize ve deneyimlerimize ihtiyacım var. aranızda rehavete düşmüş sevgilisini yola getiren var mı acaba? varsa nasıl sabretti özlemini duygularını yansıtmadan nasıl durabildi? hakikaten düzelir mi işler bi kere ipler onun eline geçmişken?
benim iki senelik bir ilişkim var. ilk 1.5 seneyi eveliyatımız olmadan istanbul-erzurum arasından yürüttük. ardından yanyana olan şehirlere tayinimiz çıktı. benim maddi durumum daha müsaitti o zamanlar o yüzden hep ben gidiyodum istanbula onun yanına. o da geldi 3 kez sağolsun ama daha fazla istese de gelemezdi maddi durumdan ötürü. gitme adamın ayağına diyen çok oldu ama bizimki eveliyatı olmayan bişeydi beni görmek için ilk başta erzuruma gelmişti.. bi şekilde görüşüp ilişkiyi oturtmamız gerekiyodu çünkü eveliyatımız yoktu. bu da bana düştü tabi.sevgilim iyi insandır dürüst insandır ama artık başından beri benim emek vermemdenmidir alttan almamdanmıdır nedir. bu ilişkiyi ek başına yaşar gibi oldum. başlarda onun yapısı böyle diyodum ama sonra gördümki ben ona hiç fırsat vermemişim hep ben adım atmışım o da çekivermiş kendini:) haklı olduğum bir konuda bile kaybetme korkusuyla özür dilemişliğim var. baştan sıkı tutacaktım ama kendimi geri çekeceğim bir platform yoktu zaten ayrı şehirlerdeydik zaten 1-2 aya bir anca görüşüyoruz diyodum. ama artık şartlar eşitlendi. gel gör ki benim aklım başıma gelemedi. başından beri hep ben buluşma teklif ederim hep ben seni seviyorum derim) gerçi nadir derim 1-2 ayda 1 anca) o da öylelikle karşılık verir anca. yorgunsa buluşma teklifime red cevap verir, kızgınsam tatlı dille bile söylememe izin vermez bunu kapris olarak görür üfleyip püflemeye başlar. bu tarz şeyler işte.. ama ben tatmin olamıyorum bu sefer duygusal olarak. tabi bunu bu noktaya getiren benim iyi niyetim ve ondan daha sabırsız oluşum. o hayatındaki her konuda pek bi sabırlıdır. böyle gelmiş böyle gider diyordum ama zararın neresinden dönsem kar sanırım. amacım peşimde köpek olsun değil o işin sonu da yalnızlık çünkü. amacım ilişkimiz dengelensin daha sağlıklı yürüsün. salmasın adam bu kadar kendini. ben de artık buluşma teklif etmemeye, bu tarz konularda geriçekilip ona da fırsat vermeye karar verdim, yada arada evlililkten bahsederdim sevgilim erken bunları konuşmak için hayırlısı der geçerdi, artık konusunu açmıyorum zaten 2-3 aydır. gerçi son 1 haftadır ufaktan davranışlarımı değiştirdim kendimi hafiften geri çektim ona da fırsat vermek adına. zaten birdenbire 180 derece değişemem inat mı yapıyo bu kız der, ters teper. zaten duygularımdan tamamen bağımsız hareket edemem o zaman ben ben olmam.ne yapmam gerektiğini aşağı yukarı biliyorum ama bende istikrarlı şekilde böyle davranabilecekmiyim emin değilim. 2 senedir durum bu ya, insan ister istemez yanlış yada abartılı bi hareket yapmaktan korkuyo. çok sabırsızımdır bide:) sizin de önerilerinize ve deneyimlerimize ihtiyacım var. aranızda rehavete düşmüş sevgilisini yola getiren var mı acaba? varsa nasıl sabretti özlemini duygularını yansıtmadan nasıl durabildi? hakikaten düzelir mi işler bi kere ipler onun eline geçmişken?