Daha once buna benzer konu acmistim. Saymakla bitmiyor beni oylesine yordu ki bu insanlar. Bundan bir kac sene once yasadigim depresyondan sonra eski bir aile dostumuzun kizini ziyarete gitmistim. Kizi benden yasca buyuk ve ziyaret ettigimde evliydi. Kucukken beni surekli kiskanirdi ve sevmezdi. Bunlar cocuklukta kaldi artik diye dusundum ve depresyondan sonra insanlara daha yakin olmaya calistim. Bu kizin da bir depresyon gecirdigi kotu donemler yasadigini bildigimden ona beni yipratan uzen seyleri anlattim yuzeysel olarak. Ama sonrasinda oyle pisman oldum ki anlatamam. Ben okulu hastalandigim icin birakmistim o bana kizkardesinin mezuniyet fotografini gosterip imali bakip bak benim kizkardesim mezun oldu dedi. Oyle zoruma gitti ki anlatamam. Sonra diger kizkardeslerini gordugumde biri senin okulunu ne yaptin dedi, halbuki ben bu kizla uzun zamandir gorusmemistim. Ancak ablasindan ogrenmistir. Diger ablasi da benim cektigim sikintilarin benzeri konulari acti yanimda. Sanki hatirlatayip yine uzulsun der gibi. Ilac falan da ictim yanlarinda sorduklarinda da saklamadim depresyon icin iciyorum dedim. Bu anlattigim kizin yaninda 1 hafta kaldim, ne olduysa ne dediysem yaninda herkese anlatmis gibi. Simdi herkes benim hastaligimi konusyor gibi sanki. Bu kiza ve kardeslerine karsi cok fena ofke ve nefret hissediyorum. Simdi insanlarla arama duvarlar ordum. Herkese mesafeliyim. Bir daha dusmemek icin yemin ettim kendime. Insan dusen birine hastalanan birine neden sevinir? Neden onun canini daha fazla yakmak ister anlamiyorum. Sizce yaniliyor muyum?