- 17 Aralık 2014
- 562
- 218
- 133
- Konu Sahibi Boncuk4693
- #1
Evet. Şu anda dibine kadar mutsuzluk. Kendimi birakiyo gibiyim her geçen gün. Içimden istediklerim olmuyor diye bagirircasina ağlıyorum.. Yaptığım hata mi affedemiyorum kendimce büyüklüğünü kucuklugunu bilmeden vicdanım al hadi senin hata yapma şansın yok der gibi bütün yükünü karabasan gibi üstüme veriyor. Kac kacabilirsen. Halbuki cokda kendimi mahvedecek kadar degil dimi. Bi günüm mutluluktan ucarken diger günüm tekrar tekrar bugun mutsuz olma gunun der gibi beynimi kurcalayip ordan kalbime inerek günümü mahvediyo. Hayatimin en tecrubeli ve de en mutsuz günlerini yasiyorum. Sebepleri bi ise baslayip benim disimdaki sebeplerden dolayi yarim kalıp hevesimin kursağımda kalmasi. Kimseyle konuşmak istememe dönüşmesi ruh halimin. Ne ev işi ne başka bişey hiçbirşey uğraşmadan k alabilsem tek başıma bi yerde. Hiç böyle oldunuz mu o gorebildiginiz son raddeyi gordunuzmu hayatınızda ruhsal anlamda. Ben gördüm aslında yaptığım büyük bişey olmasa bile hassas dönemine denk geldiği için bedenim gibi yanımda taşıdığım bi vicdan azabim var bide yanımda goturdugum 0 moralim. Ne yapılır kı bu durumda. Kaçilmazsa nasıl yasanirki .
Bu arada vicdan azabim sebebini söyleyemem şu durumda ama pişman olduğumu belirtmeliyim. Cok ta büyük bişey değil dışardan ama bana göre dağ gibi bişey.
Bu arada vicdan azabim sebebini söyleyemem şu durumda ama pişman olduğumu belirtmeliyim. Cok ta büyük bişey değil dışardan ama bana göre dağ gibi bişey.
