Biliyorum birçok kişi beni yargılayacak ama kendimi kontrol edemiyorum. 10 ay önce ikinci evliliğimi yaptım. İlk evliliğimden 2 kızım var 22 ve 14 yaşlarında. Ben 41 yaşımdayım. İlk evliliğimi çok severek yapmıştım 19 yıl sürdürebildim çocuklarım için bekledim dayandım. Aldatmaların şiddetin ardı arkası kesilmedi. Sancılı süreçler sonunda nihayet boşanabildim ve tam kendimi buldum işim mesleğim derken karşıma mantığıma çok uyan bir kişi çıktı iyi de biriydi. Aynı yaştaydık ve hiç evlenmemişti. Hatta tanıştığımız sıralar çocuk isteğinden bahsetmişti ve ben sırf bu sebeple defalarca ayrılmıştım. Çocuk istemiyordum bunu biliyordu. Her seferinde gelip beni ikna etmeye çalışmıştı türlü mantıklı açıklamalar vaadler de bulunarak. Aslında hiç istemedim ama hayat şartları ailem çevrem her şey beni ona itti. Yine çok düşünceli ayrıl barış ayların sonunda evlendik. Evlendik ama içimdeki bu çocuk meselesini hiç atamadım çünkü istemiyordum. Yani ben zaten çok küçük yaşta anne oldum birlikte büyüdük kızlarımla ve onlar benim her şeyim. Şimdi tam kendimi buldum derken yapamazdım ekstra bir sorumluluk alacak halim her şeye sıfırdan başlama mecalim yoktu. Bunları eşimle de konuştum ve fark ettim ki anlamıyo. Hatta başka sıkıntılar da fark ettim eşime dair ama görmezden geldim çünkü daha beteriyle yıllarca yaşamıştım. Bu 10 aylık süre içinde düşünüp çocuk istemediğimi söylediğim anda da boşanma meselesi açılıyordu. Boşanmaya yeltendik bir çok defa yine aileler şartlar vs ket vurdu. Sonuç olarak hep bir bahaneyle ertelediğim bu düşünce için artık kaçış yolum kalmamıştı artık eşim ciddi ciddi istiyor en ufacık istemediğimi fark ettiği durumda psikolojik baskı tavır altında kalıyordum. Tamam dedim. Ve ilk denemede kaldım. Şuan 4 haftalık hamileyim. Kabullenirim sanmıştım isterim sanmıştım ama yok , günlerdir ben ben değilim. Hayat bitti gibi hissediyorum. Hatta düşsün istiyorum o kadar istemiyorum ki. Elimde değil, kendimi suçluyorum sürekli sorguluyorum yani bu alışılacak birşey değil ki yapamıcam galiba ve hayatım yine altüst olacak.
Akıl akıldan üstündür düşünceleriniz benim için önemli lütfen kırıcı yorum yapmayın. Hayat bazen öyle yerlere yönleniyor ki kontrol edemiyorsunuz.