Ben İstanbula ayrı bir yerden gelin geldim.
İlk geldiğim zaman hep ağlıyordum.
Kimsem yok.Gidip gelecek arkadaşım komşum yok diye.
Eşim de vardiyalı çalışırdı o zamanlar.
Gece 1 de geldiği haftalar olurdu.
Ben evde hatta ne evi 5katlı binada bir başıma olurdum.
Bina yeni yapılmıştı.
Bir sene sonra kiracılar taşındı.Sonra eşimin amcası gelini taşındı derken bina doldu.
Sonra komşu edindm.
Ama rahat 2 seneyi yalnız geçirdim.
Kayınvqlidemler de iki saat uzaklıkta oturuyorlar.
Şimdi alıştım.7Yıllık evliyim.
Zamanla sen de alışacaksın arkadaşım.
Komşuların olacak.
Bebeğin çok küçük sanırım.
Lohusa depresyonunda da olabilirsin.
Eşine çok yüklenme.Yazık o napsın.
Kitap oku.Burada takıl.Annen felan gelse biraz yanına...
canım benim, neler hissettiğine gayet iyi anlıyorum ...
eşimin işi nedeniyle köye taşınmıştık .. ben çalışıyordum ama küçük bir bebekle, evin tüm işleri (soba yakma, kova dökme de dahil) hepsi üzerime kalınca ben de depresyona girdim.. hatta resmen hırsımı yeri geliyor yavrumdan yeri geliyor kocamdan çıkarıyordum... bir keresinde yalvardım beni doktora götür , iyi değilim diye( ama bahara doğru kendimi biraz daha topladım...
bulunduğun yerde park var mı bilmiyorum ama al çocuğunu parka çık, hem kendin hem de yavrun biraz hava almış olur... benim şu an bulunduğum yer de ilçe ama gel gör ki sosyal imkanlar yok denecek kadar az ama dışarı çıkıp biraz hava almak bana da kızıma da çok iyi geliyor...
ya oda dıyor havalar ısınsada cıksak bnaldın falan oda anlamaya calısıyor ama ben bazen ıyıce kotu oluyorum bu sefer ıpler kopuyor esım normalde anlayıslı gezdırmeyı falan aramaz ama ıste bebegım daha 4 aylık dısarı cıkarsam üşür dıye korkuyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?