- 10 Kasım 2010
- 5.113
- 4.834
- 373
Merhabalar, uzun zamandir konu açmıyordum. Kafam o kadar kazan gibi oldu ki düşünmekten. 1 hafta once lisede platonik aşk yaşadığım çocuk facebooktan beni buldu. Mesajlaştik, baya bir konuştuk. Liseden sonra hayatimizi vs iki arkadas gibi konustuk tabi ben herseyi anlattim ona o yillar anlatamadigim herseyi. Kimseye ona beslendigim duygular kadar yogun birsey yasamadigimida anlattim. Hayatimin yogun stresli bir donemini geride biraktigimi ve mutlu bir surece girdigimi ama bu sıkıntılı zamanlarimda yanimda kimsenin olmadigini yalniz kaldigimi anlattim. Oda benim artik yanımda olduğunu falan soyledi. Sıkıntım burda başlıyor, evet ben bu cocugu zamaninda cok sevdim sacma gelecek ama canimi verecek kadar cok ama ben bu ask dongusune girecek kadar kendimi hazir hissetmiyorum kendimi toplamam gerektigini onada soyledim. Birlikte atlatabilecegimizi soyledi. Nedense bunu istemiyorum. Bu cocugun karsima lonk diye cikmasida suphelendiriyor beni. Nasil bir yol izlemeliyim ben?
