zor dönemlerden geçtim sevmiştim olmadı yıkıldım. kalbim hala acıyor ama onunda mutlu olmasını istemiyorum ve o tekrar gelse onuda istemiyorum. çünkü denedik denedik olmadı hep ben kaybettim o ruhsuz olduğundan canı acımadı... dedimki kendime önüme bakacağım karşıma çıkanlara şans vereceğim ama o kadar zor ki. şuan bir arkadaşım vesilesiyle başka şehirden polis birisiyle görüşmeye başladım daha dün aradı o tlf da konuşurken için sıkıldı telefonu kapatmak için bahane aradım. bugün tekrar aradı dışarıda işim var çıkmak üzereyim ben seni sonra ararım dedim ve aramadım. konuşması bana kaba geldi tipi falan normal ama içim atrmadı. yüzyüze görüşmeden bu işler elbette zor o kişide çıkıp gelirim yaşadığın yere tanışmaya dedi. ama ne bileyim gelse bile benim içimden tık yok gibi. şu aptal kalbimi anlayamıyorum. belki hayatım boyunca karşıma çıkanlardan en iyisi yaşamadan bilinmez ama yaşayasımda yok. offfffffffffff