Kalp Atışı Yok Dediler, Umudumu Kırdılar… Ama Minik Kalbim Pes Etmedi

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

İçimdeki mucizeye veda etmemi istediler.

Ama bir şey bana “Henüz değil” dedi.

Belki o ses bendim… belki de içimde atmaya hazırlanan minik bir kalpti.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve orada

O sesi duydum.

Bebeğimin kalbi atıyordu.

Öyle minik, öyle nazik ama kararlı bir şekilde…

“Ben buradayım” der gibiydi.

O an gözyaşlarımla karışık bir şekilde güldüm.

Bir saat önce “Kürtaj olabilir” diyen bir doktor vardı.

Ama şimdi bir saat sonra, “Hayır, o burada!” diyen kalp atışını duyuyordum.

Evet, hala riskler var…

Evet, kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Ama şimdi bildiğim bir şey var:

O hâlâ orada.

Ve savaşıyor.

Ben de onunla birlikte savaşacağım.

Bugün belki en karanlık gündü, ama içinden bir ışık çıktı.

O kalp atışıyla yeniden nefes aldım.

Bu yazıyı belki birilerine umut olur diye paylaşıyorum.

Eğer sen de belirsizlikteysen,

Eğer sen de “galiba kaybettim” diyorsan…

Lütfen hemen pes etme.

Çünkü mucizeler bazen son saniyede ortaya çıkar.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve kalp atışını duydum

Ama hala riskler var…

kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve kalp atışını duydum

Ama hala riskler var…

kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve kalp atışını duydum

Ama hala riskler var…

kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...

35smyrna35 .!.:

Merhaba kızlar,
Bu yazıyı yazmak için kendimi ancak toparlayabildim…

Çünkü son 2 gündür hastanede yatıyorum.

Ve inanın her gün, her saat, hatta her dakika… başka bir duyguya savruldum.

Tüp bebekle elde ettiğimiz mucizemle birlikte 6 hafta 3 günlük hamileyim.

İki gün önce sabah uyandığımda — her şey bir anda değişti.

Çamaşırım tamamen kana bulanmıştı. Öyle azıcık değil; yoğun, parçalı, korkutucu bir kanama…

Kendimi kaybettim. “Bitti galiba…” dedim.

Koşa koşa acile gittik. Ultrason yapıldı.

Kese yerindeydi. Ama kalp atışı yine yoktu.

O an içimde küçücük de olsa kalan umut ışığı da sanki söndü gibi oldu.

Hastaneye yatırıldım.

Müşahede altına alındım.

Damardan ilaçlar verildi, dinlenmem gerektiği söylendi.

Ama asıl yorgun olan bedenim değil, kalbimdi.

Bugüne kadar yapılan tüm kontrollerde bir türlü kalp atışı duyulmamıştı.

Doktorlar “Henüz erken olabilir” dedikçe içimden “Hadi ama artık…” diye fısıldıyordum.

Ama bugün — daha da sarsıldım.

Bugün beni gören başka bir doktor oldu.

Ultrasona girdi ve bana şu cümleyi kurdu:

“Bu gebelik boş görünüyor. Embriyo gelişmemiş. Kürtaj bile düşünülebilir.”

Sanki başımdan aşağı kaynar su döküldü…

O ana kadar içinde büyüttüğüm umut, iki kelimeyle darmadağın oldu.

Sonrasında detaylı Doppler ultrasona alındım…

Ve kalp atışını duydum

Ama hala riskler var…

kese çevresinde 1,5 x 2,5 cm boyutunda hematom (kan birikimi) saptandı.

Bu da kanamaya sebep olmuş olabilir.

Dualarınızı bekliyorum kızlar

Ve ben de hepiniz için dua ediyorum hastane odamdan

Genişletmek için tıkla...