- Konu Sahibi kendimekizdim
- #1
Oncelikle bu benim ikinci uyeligim. Mune ye mesaj attim ikinci uyeligim icin cunku ilk uyeligimin bu sacma duygularim nedeniyle anilmasini istemem.
Basliktanda anlasildigi gibi kaynima karsi anlamsiz duygu patlamasi yasiyorum. Duygularima engel olmaya calisiyorum ama malesef... Hatta kayniminda bana karsi hislerinin oldugunu dusunuyorum.
Gecen kv lerdeyim. Kaynim da cikti. Cikma sebebi de hayatta yapmayacagi tarzdandi. Yani 4 yilkik evliliimde kaynimin bu bahaneyle kvlere ciktigini gormedim. Sik sik goz goze bakismalarimiz oldu. Surekli oglumla ilgilenip onun hakkinda konusmak istemesi de cabasi...
Evine inerken bile kucagimdaki oglumla ilgilenmesi....
Ne bileyim yazacak cok sey var bana bu dusunceleri yasatan...
Allah a yalvariyorum ki sacma sapan dusunceleri aklimdan cikarsin.
Evine gitmiyorum,mumkun oldugu kadar ayni ortamda bulunmamaya calisiyorum ama olmuyor... Sanki hersey tersi... Gormemek istemedikce gormelerim,bizi caya davet etmeleri surekli....
Aklima gelmisken pazar gunu kv lere kahvaltiya cikacagim. Bi baktim kaynimda oglunu kucagina almis cikiyor. Neyse dedim tesaduf..
Sonrasinda cayi esinden degil benden istemesi,surekli oglumla ilgilenmesi kendi cocuklari dururken....
Kaynim bizimle ilgilendikce bende kahretsin ki ona karsi duygular olusuyor...
Gorunurde bisey olmasada kendimi esime ve eltime en onemlisi cocuklara karsi ihanet etmis hissediyorum.
Cok cikmazlardayimmm... Bu dusunceden kurtulmak istiyorum ama kendimce yol bulamiyorum. Sizlerinde onerilerinizi bekliyorum kendimden tiksinmeye hatta nefret etmeye basladim.
Surekli kiyafetime karismasi (bu sana yakismis bu yakismamis demesi), surekli bana esimi kotulemesi ( x den 50 yasinada gelse bir cacik olmaz gibi gibi sozlerini yanimda sarfetmesi),denize gideceklerinde beni israrla cagirmasi (ki bu biraz evvel aklima geldi),cocugu yerde degilde genellikle benim kucagimda sevmesi (yerde oynayan cocuk daha rahat sevilir),esimden once eve gelip her aksam bizim zile basmasi (esimi soruyor ki esim arabasiyla ise gidip geliyor), her sabah ise giderken kapimiza vurmasi (esim seslensede ben kapiyi acana kadar zile basmasi -esime soyluyorum sen bak ama yataktan kalkipta bakmasi zor geliyor ya) gibi gibi....
Bunlar son uc aydir(deniz olayi haric) surekli olan seyler. Konunun basinda sadece yasanilan bir haftayi yazmistim.
Kaynimin belki benim dusuncemle bana karsi bu sekilde davranislari ona karsi his sahibi olmama zemi hazirladi
Dusuncesinin bile hata oldugunu biliyorum ama engel olamiyorum.
Esime ve cocuguma siki siki baglanmaya calisiyorum ama
aklimdan kaynimi atamiyorum.
Bu konuyu da buraya acmamin sebebi benim bu sacma sapan dusunceden nasil kurtulacagim sorusuna yardimlarinizla cevap bulmak...
Basliktanda anlasildigi gibi kaynima karsi anlamsiz duygu patlamasi yasiyorum. Duygularima engel olmaya calisiyorum ama malesef... Hatta kayniminda bana karsi hislerinin oldugunu dusunuyorum.
Gecen kv lerdeyim. Kaynim da cikti. Cikma sebebi de hayatta yapmayacagi tarzdandi. Yani 4 yilkik evliliimde kaynimin bu bahaneyle kvlere ciktigini gormedim. Sik sik goz goze bakismalarimiz oldu. Surekli oglumla ilgilenip onun hakkinda konusmak istemesi de cabasi...
Evine inerken bile kucagimdaki oglumla ilgilenmesi....
Ne bileyim yazacak cok sey var bana bu dusunceleri yasatan...
Allah a yalvariyorum ki sacma sapan dusunceleri aklimdan cikarsin.
Evine gitmiyorum,mumkun oldugu kadar ayni ortamda bulunmamaya calisiyorum ama olmuyor... Sanki hersey tersi... Gormemek istemedikce gormelerim,bizi caya davet etmeleri surekli....
Aklima gelmisken pazar gunu kv lere kahvaltiya cikacagim. Bi baktim kaynimda oglunu kucagina almis cikiyor. Neyse dedim tesaduf..
Sonrasinda cayi esinden degil benden istemesi,surekli oglumla ilgilenmesi kendi cocuklari dururken....
Kaynim bizimle ilgilendikce bende kahretsin ki ona karsi duygular olusuyor...
Gorunurde bisey olmasada kendimi esime ve eltime en onemlisi cocuklara karsi ihanet etmis hissediyorum.
Cok cikmazlardayimmm... Bu dusunceden kurtulmak istiyorum ama kendimce yol bulamiyorum. Sizlerinde onerilerinizi bekliyorum kendimden tiksinmeye hatta nefret etmeye basladim.
Surekli kiyafetime karismasi (bu sana yakismis bu yakismamis demesi), surekli bana esimi kotulemesi ( x den 50 yasinada gelse bir cacik olmaz gibi gibi sozlerini yanimda sarfetmesi),denize gideceklerinde beni israrla cagirmasi (ki bu biraz evvel aklima geldi),cocugu yerde degilde genellikle benim kucagimda sevmesi (yerde oynayan cocuk daha rahat sevilir),esimden once eve gelip her aksam bizim zile basmasi (esimi soruyor ki esim arabasiyla ise gidip geliyor), her sabah ise giderken kapimiza vurmasi (esim seslensede ben kapiyi acana kadar zile basmasi -esime soyluyorum sen bak ama yataktan kalkipta bakmasi zor geliyor ya) gibi gibi....
Bunlar son uc aydir(deniz olayi haric) surekli olan seyler. Konunun basinda sadece yasanilan bir haftayi yazmistim.
Kaynimin belki benim dusuncemle bana karsi bu sekilde davranislari ona karsi his sahibi olmama zemi hazirladi
Dusuncesinin bile hata oldugunu biliyorum ama engel olamiyorum.
Esime ve cocuguma siki siki baglanmaya calisiyorum ama
aklimdan kaynimi atamiyorum.
Bu konuyu da buraya acmamin sebebi benim bu sacma sapan dusunceden nasil kurtulacagim sorusuna yardimlarinizla cevap bulmak...
Son düzenleme:
