Ablamla birlikte sahiplendiğimiz 11 kedimiz var, ablamın evinde yaşıyorlar, bende gündüz kimse olmadığı için kendi evimde yok. Şu an karda dışarıda kalmasın diye Perşembe gününden beri misafir ettiğim bir sarman kızım var. Ablamdakilerin hepsi elimde büyüdü, 2,5 yıl öncesine kadar birlikte yaşıyorduk ama ben oğlumun yerini bırak yanına bile koyamadım kimseyi, o bambaşka bir dünyaydı benim için. Hayvanlardan hiç çekmedim elimi ama onun acısı hala içimi kavuruyor, hala her sabah onunla uyanıyorum, gece uyumadan son düşündüğüm o oluyor. Dilsiz, sözsüz bir sevdaydı benim oğlum. Sabrı, almadan sevmeyi, fedakarlığı, dua etmeyi, mucizeleri onunla öğrendim ben, nasıl dolar ki yeri. Forumda onunla ilgili bir günlüğüm var, içimi döküyorum ara sıra, dayanamadığımda karalıyorum bir kaç satır, bazen çok taşıyor içimden...